Tímarit Máls og menningar - 01.09.1986, Side 39

Úlfurinn
og illt í loppunni. Sú ljósari hvíslaði einhverju að systur sinni og
blikkaði um leið til úlfsins svo hann skildi að hún héldi með honum.
Delphine var enn efins því hún tók aldrei neinar ákvarðanir í flaustri.
— Hann virðist góðlegur núna, sagði hún, en ég treysti því ekki.
Manstu eftir sögunni um úlfinn og lambið . . . Lambið hafði ekkert
gert honum.
Og þegar úlfurinn þrætti fyrir að hann hefði illt í hyggju, skellti
hún framan í hann:
— En lambið, ha? . . . Já, lambið sem þú borðaðir?
Ulfurinn kippti sér ekki upp við þetta.
— Lambið sem ég borðaði, sagði hann. Hvert þeirra?
Hann sagði þetta með mestu hægð eins og um væri að ræða
eitthvað auðskilið og sjálfsagt, með sakleysissvip og græskulausri
rödd svo það var eins og kaldur gustur færi niður eftir bakinu á telp-
unum.
— Hvað? Þú hefur þá borðað mörg! hrópaði Delphine. Ja hérna!
Það er dálaglegt!
— Auðvitað hef ég borðað mörg lömb. Ég sé ekkert ljótt við
það . . . Þið borðið líka mikið af þeim, er það ekki!
Það var vonlaust að reyna að andæfa, þau höfðu einmitt borðað
lambalæri í hádegismat.
— Svona nú, hélt úlfurinn áfram, þið hljótið að sjá að ég er ekkert
vondur. Opnið nú dyrnar fyrir mér og svo setjumst við í kringum
eldstóna og ég segi ykkur sögur. Eftir allan tímann sem ég hef reikað
um skóga og sléttur, þá getið þið nú ímyndað ykkur hvort ég kann
ekki einhverjar sögur. Þó ég segði ykkur bara frá því sem kom fyrir
skógarkanínurnar þrjár, þá mynduð þið veltast um af hlátri.
Telpurnar þrættu í hálfum hljóðum. Sú ljóshærðari var á því að
dyrnar yrðu opnaðar fyrir úlfinum, og það strax. Það væri ekki hægt
að láta hann standa skjálfandi úti í kulinu með særða loppu. En
Delphine var enn tortryggin.
— Já en, sagði Marinette, þú ætlar þó ekki að halda áfram að
skamma hann fyrir lömbin sem hann hefur borðað. Hann getur ekki
látið sig svelta í hel.
— Hann getur bara borðað kartöflur, ansaði Delphine.
Marinette gekk hart fram, hún flutti mál úlfsins svo ástríðuþrung-
inni röddu og svo mörg tár flóðu, að eldri systir hennar lét á
301