Tímarit Máls og menningar - 01.09.1986, Qupperneq 40

Tímarit Máls og menningar
endanum tilleiðast. Delphine stefndi þegar í áttina að dyrunum. Hún
sá sig um hönd, skellti upp úr og sagði við Marinette um leið og hún
yppti öxlum:
— Nei, heyrðu nú, þetta er tóm vitleysa. Heyrðu, Ulfur, ég var
búin að gleyma Rauðhettu litlu. Við skulum spjalla smávegis um
hana, er það ekki?
Ulfurinn laut höfði af skömm. Hann hafði síst búist við þessu. Þær
heyrðu hann dæsa fyrir utan gluggann.
— Það er rétt, viðurkenndi hann, ég borðaði hana Rauðhettu litlu.
En ég fullvissa ykkur um að ég er búinn að hafa hroðalegt samvisku-
bit. Ef ég stæði aftur í sömu sporum . . .
— Já, já, þetta segja allir.
Ulfurinn barði sér á brjóst. Hann hafði djúpan, fallegan málróm.
— Eg sver, að ég vildi frekar verða hungurmorða.
— En þú borðaðir nú samt Rauðhettu litlu, andvarpaði sú ljós-
hærðari.
— Eg ætla ekkert að neita því, samsinnti úlfurinn. Ég borðaði
hana, það er alveg satt. En það voru barnabrek. Það er svo langt
síðan, finnst ykkur það ekki? Allar syndir fyrirgefast að lokum . .
Og ef þið vissuð um allt sem ég hef mátt þola út af þessari stelpu!
Hugsið ykkur, fólk gekk svo langt að halda því fram að ég hefði
byrjað á að borða ömmuna, en það er barasta alls ekki satt . . .
Þegar hér var komið sögu, byrjaði úlfurinn að hlæja, gegn vilja
sínum og ábyggilega án þess að gera sér fyllilega grein fyrir því.
Þvílíkt og annað eins! Að detta í hug að ég borðaði ömmu þegar ég
gat fengið glænýja litla stúlku í hádegismat.
Við minninguna um þessa fersku kjötmáltíð, gat úlfurinn ekki stillt
sig um að sleikja oft útum með stóru tungunni sinni svo að skein í
langar, oddhvassar tennurnar sem voru ekki sem best fallnar til að
hughreysta telpurnar.
— Ulfur! hrópaði Delphine upp yfir sig, þér eruð lygari! Ef þér
væruð eins fullur iðrunar og þér haldið fram, mynduð þér ekki
sleikja svona útum!
Ulfurinn var mjög sneyptur yfir að hafa sleikt útum, en tilhugsun-
in um bústna tátu sem bráðnaði undir tönn hafði vakið upp í honum
sæta löngun. En honum fannst hann vera svo góður, svo falslaus, að
hann vildi ekki fara að vantreysta sjálfum sér.