Tímarit Máls og menningar - 01.09.1986, Síða 56

Hildur Hermóðsdóttir
Lyklabörn og töff týpur
Sóguhetjur Andrésar Indriðasonar
Árið 1979 skaut upp kolli nýr barnabókahöfundur sem gerðist fljótlega einn
sá afkastamesti sem við eigum. Hann hefur einnig gerst liðtækur við gerð
handrita fyrir svið og kvikmyndavélar en bækur hans ætlaðar börnum eru
orðnar átta talsins: Lyklabarn 1979, Polli er ekkert blávatn 1981, Viltu byrja
með mér? 1982, Fjórtán . . . bráðum fimmtán 1983, Töff týpa á föstu 1984,
Það var skræpa 1985. Eins og sjá má urðu bækurnar þrjár á árinu ’85, hvorki
meira né minna. Mál og menning hefur gefið út allar barnabækur Andrésar
Indriðasonar utan Það var skræpa sem var gefin út af Námsgagnastofnun
eftir að hafa hlotið viðurkenningu þar í samkeppni um létt lesefni.
Andrés er ekki einungis einn afkastamesti barna- og unglingabókahöf-
undur okkar heldur hefur hann löngu unnið sér sess sem einn sá viður-
kenndasti og vinsælasti. Hvers vegna bækur hans hafa orðið svo vinsælar er
spurning sem mig langar að velta dálítið fyrir mér. Hvað hefur Andrés að
segja íslenskum börnum og unglingum? Hvers vegna lesa þau bækur hans
og setja sig í spor söguhetjanna? Fullnægjandi svör við spurningum sem
þessum finnast vitaskuld ekki, heldur verður eftirfarandi greinarkorn fyrst
og fremst rabb og vangaveltur um þau megin þemu sem Andrés spinnur
sögur sínar í kringum og um leið athugun á því hvort verk hans séu unnin á
þann hátt að þau standist gagngera skoðun.
Lyklahórn
Lyklabarn var fyrsta bók Andrésar og fékk hann fyrir hana fyrstu verðlaun
í samkeppni um barnabækur sem Mál og menning efndi til á barnaári.
Þar er dregin upp alldapurleg mynd af lífi Dísu litlu sem býr í Breiðholtinu í
Reykjavík (fyrsta barn sem þangað flyst í barnabók) og á foreldra sem reyna
umfram efni og getu að hlaupa með í stjórnlausu lífsgæðakapphlaupi velferð-
arþjóðfélagsins. (bls. 356)
Þannig kemst Silja Aðalsteinsdóttir að orði í bók sinni Islenskar barna-
bækur og sannarlega er myndin af Dísu í Lyklabarni dapurleg. Líklega ein
318