Tímarit Máls og menningar - 01.02.1987, Side 81

Hassanturninn
einu sinni í huganum, svo særandi var orðið fyrir málvitund hans, en
í fortíð hans var ekkert orð til yfir slíka hluti enda voru þeir ekki til
þar sem hann ólst upp, og hvað var þá hægt að kalla þá annað en
snittur?) þá hallaði hún sér aftur á bak í stólnum svo að slæðan sem
hún var með datt í gólfið og hún tók ekki einu sinni eftir því þegar
nærstaddur piltur í einkennisbúningi tók hana upp. Hún var þreytu-
leg og ginið hafði stigið henni til höfuðs; hún var hænuhaus. Það
kom honum ekki á óvart þegar hún sagði:
„Við skulum borða hérna á hótelinu í kvöld. Eg hef ekki þrek til að
fara út aftur. Eigum við ekki að borða kvöldmat í útsýnissalnum
þeirra?“
Og hann féllst á það, sárfeginn að þurfa ekki að fara enn einu sinni
framhjá glottandi og kunnuglegum skóburstarastráknum þennan
daginn, og þau fóru upp í herbergi sitt, höfðu fataskipti og héldu
síðan upp í geysistóran veitingasalinn með glerveggjunum á efstu
hæðinni og horfðu út yfir borgina meðan þau mötuðust þegjandi og
hún kvartaði yfir steikinni og hann varð argur þegar yfirþjónninn
kom og þreif af honum appelsínuna og sagðist skyldu skræla hana,
rétt eins og hann gæti ekki skrælt sína appelsínu sjálfur (reyndar var
honum næstum jafnilla við að skræla appelsínur og að bursta skóna
sína; honum fannst andstyggilegt að fá safann á neglurnar og neyddi
ofan í sig kjörnunum af leti) og hún reiddist honum fyrir að verða
argur út í yfirþjóninn og þau gengu þegjandi út úr veitingasalnum og
fóru þegjandi í rúmið og ekkert rauf þögnina nema stjórnlaus
hvinurinn í loftkælitækinu sem hvorugt þeirra hafði getað þaggað
niður í. I Marrakesh höfðu appelsínur hangið á trjánum meðfram
veginum og stöku sinnum höfðu þær hlunkast notalega niður að
fótum þeirra og veggir og hús höfðu líka verið appelsínugul og
stungið fallega í stúf við fjarlægar fannir í Atlasfjölium þar sem ljón
eru á ferli, en í augum hans voru þau ekki falleg og þau höfðu rifist
þar, rifist heiftarlega vegna þess að þau gátu ekki fundið Bahia höllina
og vegna þess að hann vildi ekki fá leiðsögumann - hann treysti þeim
ekki - og vegna þess að þau höfðu bæði verið dauðhrædd við
krakkahópana.
Um morguninn fóru þau til Rabat. Þau langaði ekkert sérstaklega
til Rabat en eitthvað urðu þau að fara og þau höfðu heyrt að full
ástæða væri til að fara þangað. Þegar þangað kom vissu þau ekki hvað
69