Tímarit Máls og menningar - 01.02.1987, Síða 88

Tímarit Máls og menningar
seigju í staðinn fyrir ástríðu en nú fannst honum að hann yrði
þakklátur ef þau gætu náð því marki og í því kynni að felast eins
konar fegurð sem kæmi fram með tímanum.
Þótt fegurð væri hættulegt hugtak var hann staðráðinn í að gera sér
ekki háar vonir hvað fegurðina áhrærði.
Þegar hann var búinn að vara sjálfan sig við þessu að lokum var
eins og málið væri afgreitt. Honum datt ekkert fleira í hug og því
hætti hann að hugsa. Hann var ekki lengur máttlaus í hnjánum,
andardrátturinn var orðinn eðlilegur og augu hans höfðu aðlagast
skellibirtunni. Hann velti fyrir sér hvort hann hefði getað lagt málið
fyrir í huga sér eins og ferð upp bratta í stað þess að líkja því við
lyftingar; hann hélt þó ekki því að hann hafði í raun ekki öðlast
yfirsýn heldur bætt á sig byrði. Klói var byrðin hans: lítil sextíu kílóa
dökkblá kasmírullarbyrði. Hann svipaðist um eftir henni en hún stóð
enn og starði ákaft í áttina frá honum: þetta var langvarandi hugar-
ástand hjá henni, hvort heldur það var hrifning eða óvild. A listasöfn-
um hafði hún þá hvimleiðu áráttu að góna tímunum saman á eitt
málverk og hún var kannski allan daginn að skoða eina sýningu.
Hann gat aldrei ímyndað sér hvað fór fram í huga hennar við þau
tækifæri. Þegar hann spurði hana hélt hún heilan fyrirlestur um
sjónræn viðbrögð hans og hve fátækleg þau væru og hann hætti að
spyrja.
I annarri hendi hélt hún á vendi af morgunfrúm sem hún hafði tínt
á leiðinni um morguninn og nokkrum myrtulaufum sem lítill strákur
hafði rétt henni gegnum bílgluggann. Appelsínugul blómin fóru vel
við dökka ullina og minntu á litmynd í barnabók. Og Klói var falleg
þrátt fyrir allt, lagleg að minnsta kosti og Marokkó var ekki alls
varnað og það var ekki til einskis að blómin spruttu og sólin skein á
veturna. Það var lítilfjörleg huggun en sólskinið yljaði þó dálítið. Það
virtist koma langt að, gegnum óraleið af tæru og frostköldu lofti en
það náði þó til hans. Hann teygði úr fótleggjunum, bretti upp
peysuermarnar og fór að horfa kæruleysislega í kringum sig.
Því meira sem hann horfði, því augljósara fannst honum að fólkið
uppi á turninum væri á sinn hátt jafnáhugavert og víðáttumikið
útsýnið sem við blasti. Turnþakið var morandi í fólki: lítil börn
skriðu um, mæður voru að gefa kornabörnum brjóst, ungir piltar
leiddu stúlkur og reyndar aðra pilta líka, strákar sátu á turnbrúninni
76