Tímarit Máls og menningar - 01.02.1987, Síða 121

Saknað
Hann saup hægt á og reykti til skiptis og gretti sig eftir hvern sopa.
Skimaði í kringum sig: I augsýn frá bílnum var ekki sála á ferli. Hann
lét augun hvíla á gráum vegg frystihússins fyrir framan bílinn.
Kveikti á framljósunum. Slökkti aftur . . .
Hanna lagði hönd á ennið og fann að það var rakt. Sumpart leið
henni eins og snögglega hefði steypst yfir hana umgangspest. Brosið
vék ekki úr huganum.
En það var ekki fyrr enn eftir dálitla stund í hugsanapásu að hún
áttaði sig: Skelfingin sem hafði gripið hana við brosið var eitthvað
meira en feimni.
Fyrst lét hún andlitið birtast nokkrum sinnum oní þankabunu en
síðan festist það. Það var ekkert eitt áþreifanlegt í djúpum léttbónuð-
um augunum eða brosandi munninum . . . yfirleitt ekkert áþreifan-
legt við andlitið . . . nema kannski fullkomið kæruleysið . . . eða
eitthvað sem hún gat ekki skilgreint . . .
Eða bara einhver vitleysa í hausnum á henni.
Henni varð hugsað til draumsins en fann enga skýringu á órunum.
Hún reis á fætur og gekk nokkra hringi um herbergið og fylltist
vaxandi óróa.
Hefði höfnin hugsun gat hún munað tímana tvenna. Núna var hún
nokkrum númerum of stór fyrir magra útgerð og deyjandi þorpið,
líkt og hólkvíðar buxur á manni að tærast upp.
Hann var hættur að horfa glottandi út á höfnina en var orðinn
stjarfur á svipinn. Eins og í leiðslu ræsti hann vélina og ók niðreftir.
Hanna læsti höndum í gluggakistuna og hvítnaði í framan.
Hann ók löturhægt á bryggjuenda og stöðvaði bílinn eitt andartak
við niðurbrotinn kantinn. Setti í bakkgír.
Bakkaði góðan spöl og stöðvaði aftur. Skrúfaði niður rúðurnar
báðum megin og festi bílbeltið. Þandi vélina svo reykjarhaf stóð
afturúr.
Hann brunaði af stað og skipti snöggt í annan gír. Við endann náði
vísirinn uppí 60. Bíllinn fór í lítinn boga líkt og sundmaður af keppn-
isstokk. Hann lenti næstum réttur á vatninu og lá kyrr í gusugang-
inum.
Síðan sökk hann hægt undir yfirborðið og hvarf.
109