Tímarit Máls og menningar - 01.09.1992, Síða 110

uppskriftum“ (engir titlar, ekkert blaðsíðutal).
Það verður skiljanlegt við lestur nýju bókarinn-
ar. Þetta ljóð er mun skyldara Dropanum í tóni
en Ljóðaþýðingunum, hefur sama persónulega
hlýleikann og fyrri bókin þó að það sé
þroskaðra en hún.
Ort úr fjarlægð
Þennan gamla tón vantar að mestu í nýju bók-
ina. Þar kveður við nýjan tón, eins og maður
segir, enda hefur Anton Helgi flust til Svíþjóðar
í millitíðinni. Hann yrkir úr fjarlægð í fleiri en
einum skilningi.
Strax á heiti bókarinnar má sjá að hér er reynt
að gefa svip af hálfkæringi. Þrátt fyrir bókar-
heitið eru þetta frumsamin ljóð, ekki þýðingar.
Bókin skiptist í marga kafla sem bera villandi
fyrirsagnir, „Fyrsti þáttur. Lögreglumaður
kannar ökuskírteini", „Fyrsti þáttur. Tilbrigði
dyravarðar", „Fyrsti þáttur. Biskup vísiterar fá-
vitahælið“, og svo framvegis. Ljóðin eru sett í
belg og biðu, og þó að bókin sé sex arkir er þar
hvorki blaðsíðutal né efnisyfirlit (stundum er
röð kvæða gefin upp aftast í bókum þó að
blaðsíðutal vanti, það hjálpar manni að leita).
Vandlega er tekið fram að Anton Helgi hafí
sjálfur séð um umbrot og útlit bókarinnar.
Er skáldið að afneita verki sínu með þessum
frágangi? Afneitar Anton Helgi bók sinni alveg
frá titlinum? Fyrsta ljóðið, „Einræður sveita-
manns“ rennir stoðum undir þá skoðun. Þar
biður sveitamaðurinn afsökunar á að vera að
yrkja þetta, hann hafi ekkert í þann bisniss að
gera. Þó reynir hann að manna sig upp í að gera
eitthvað við gömlu uppköstin:
Á morgun. Ekkert veit ég fallegra en þetta loforð
þessa janúarsól, þennan geisla vonar: A morgun!
En hef ég ekki ætlað að yrkja undir mig allan
heiminn?
Væri mér kannski nær að harma úmaskort
muna allt sem ég á ógert
muna allt sem ég ætti að gera?
Einu sinni reyndi ég að líkja dögunum
við styggar skjátur
og sjálfum mér við móðan smala
með lífið bara í nösunum.
(Svona er ég nú rómanúskur, aftarlega
á bókmenntamerinni eða guðmávitahvað.)
Ég á uppkastið ennþá og þetta verður ekki
eitt af mínum hálfkláruðu verkum.
A morgun vendi ég mér í snilldarverkin, á
morgun kenni ég gömlu orði að sitja, á morgun
get ég loksins byijað: Upp, upp!
En í dag, æ sál mín, get ég aldrei hugsað.
I dag er alltaf kaldi og vetrarmaður gegnir
skyldu sinni.
I dag er alltaf kaldi og vetrarmaður gegnir
gæfum draumum.
Ljóðið endar ekki þarna, en það hefði alveg
mátt það.
Ljóðaþýðingar úr belgísku ber þess merki að
vera ort á mörgum árum. Hún er að mestu safn
af stökum ljóðum, ljóðum sem hefðu sómt sér
vel (og sum þeirra hafa sómt sér vel) í tímarit-
um. Þama eru nokkrar stuttar syrpur af
(bernsku)minningum, samtöl við dauð og lif-
andi skáld, örfá (of fá) ástarljóð. Eitt þeirra
heitir „sérlega mildur og kraftmikill" og þar em
þessar línur:
fer erótíkin í vaskinn með árunum?
heyri ég laxinn stökkva í rödd þinni
eða yrki ég eftir tólf ára hjónaband
á máli félagsvísindadeildar
háskólans?
þú birtist mér í eldhúsinu
klædd gulum hlátri
hvort á ég að líkja þér við dís eða norn?
ég á bara pottana eftir
bíddu mín við fyrsta kossinn
108
TMM 1992:3