Tímarit Máls og menningar - 01.03.1994, Blaðsíða 79

Ef það er ekki dautt.
Og hvað ætlarðu þá að gera?
Drepa það, auðvitað. Svo það hætti að kveljast.
Jú, en þessi köttur er áreiðanlega dauður. Og ef hann er lifandi, þá
er hann sjálfsagt búinn að forða sér og við finnum hann aldrei.
Hún þagði og sneri andlitinu frá honum. Hann vissi, að þegar hún
komst í mikla geðshræringu þurffi hún helst að fá að jafna sig í
einrúmi. Það besta sem þau gerðu núna væri að leggja bílnum á næsta
útskoti og leyfa henni að teygja svolítið úr fótunum og anda að sér
frísku lofti. Þau máttu hinsvegar engan tíma missa ef þau áttu að ná
ferjunni.
Svo í staðinn mjakaði hann sér nær hurðinni og reyndi að láta sem
minnst á sér kræla. Blíndi fram á svartan veginn með óslitnum hvítum
línum ábáðum köntum, en brotalínu á miðjunni sem markaði akrein-
arnar, eina í hvora átt. Hvíti liturinn var eitthvað svo óvenjulega
hreinn. Einsog nýbúið væri að mála. En kannski var það bara myrkrið
allt um kring sem gerði línurnar svona skýrar í skini bílljósanna.
í rauninni var honum létt. Já, þótt hryllingurinn æddi enn í taugum
og kaldur sviti héldi áfram að hríslast niður bakið, var hann ósegjan-
lega feginn. Hann hafði nefnilega vitað alla leiðina að eitthvað skelfi-
legt ætti eftir að koma fyrir. Og núna hafði það gerst. Núna var það
yfirstaðið. Núna var ekkert meira að óttast.
Það var fátt sem hann hafði jafn mikinn beyg af og skyndiákvarðanir.
Líktog flestir sem trúa því að ævin sé í stærstu dráttum ákveðin
fyrirfram, var hann sannfærður um að skyndiákvarðanir væru ekki
teknar af okkur sjálfum, heldur væru þær einhver skæðasta blekking
sem örlaganornirnar beittu til að fanga manneskjurnar í vef sinn —
en þá var oftast voðinn vís. Hann hafði því árum saman haft þá
meginlífsreglu að ákveða aldrei neitt nema að hafa áður gefið sér
góðan tíma til umhugsunar. Annað fannst honum jafngilda því að
hoppa út um glugga án þess að vita hvort glugginn væri á jarðhæðinni
eða þeirri tólftu.
Þess vegna hafði hann að sjálfsögðu strax maldað í móinn þegar þau
kvöddu krakkana við skátaheimilið og hún fékk þá hugdettu að þau
slægju bara öllu upp í kæruleysi og skryppu í heimsókn til vinafólks
síns á meginlandinu. Það voru bráðum tveir mánuðir síðan hann
TMM 1994:1
69