Tímarit Máls og menningar - 01.03.1994, Blaðsíða 88

Hún: Já, en það var á horninu hérna hjá okkur og við
sáurn þegar hún dó.
Hann: Tekur um höndina á henni. Það var nú bara af því
þú hrópaðir á hana.
Hún: Hver veit, kannski gerist eitthvað í dag.
Þögn. Þau haldast í hendur.
Hún: Af hverju fáum við okkur ekki annan hund.
Hann: Kippir að sér hendinni. Það þýðir ekki, þeir detta
allir út um gluggann.
Hún: Æ, ég sakna þess bara stundum að hafa engan til að
tala við.
Hann: Nú, talaðu þá bara við sjálfa þig. Ekki skal ég trufla.
Þau sitja. Bakkinn farinn fram. Nálapúði á borðinu, hálffullur ösku-
bakki og tvö tóm glös. Saumakarfan opin við hlið hennar, sem stagar
í sokka, milli þess sem augun lokast og hún missir höfuðið niðrá
bringu eða það veltur útá hlið. Hann hallar sér fram í gluggakistuna
og horfir út. Sól í hádegisstað, skín beint í andlit þeirra. Hlátrasköll og
hróp í börnum að leik á gangstéttinni fýrir neðan. Hann horfir á þau
um stund, steytir síðan hnefann og hrópar einhverjar óskiljanlegar
formælingar. Þau líta skelfd í kringum sig. Hann hallar sér út og öskrar.
Börnin hlaupa burt, hann hallar sér aftur og hristist af hlátri þar til
honum vöknar um augun og tekst með naumindum að koma í veg
fýrir nýtt hóstakast. Hún lítur upp „óskapa læti eru þetta“ og heldur
svo áfram að sofa. „Sástu hvað ég gerði“ spyr hann, þegar hann hefur
jafnað sig að mestu, „sástu hvað þau urðu hrædd“. Sér að hún sefur,
tekur stafinn og potar honum þéttingsfast í kviðinn á henni. Hún
hrekkur upp, lítur skelfd í kringum sig og fer hálfvegis að skæla. „Til
hvers varstu nú að þessu“, spyr hún. „Þú svafsf ‘ segir hann. „Ég vildi
að ég gæti sofið líka, það drepur tímann.“
Þau sitja við gluggann. Sól farin að lækka á lofti og umferðarniðurinn
hefur aukist. Hún maular brauð, hann reykir. Á borðinu tómur
öskubakki, kaffikanna, bollar, sykurkar, mjólkurferna og tveir diskar.
Hennar tómur, á hans brauðsneið með osti og kökubiti. Hann drepur

78
TMM 1994:1