Tímarit Máls og menningar - 01.03.1994, Blaðsíða 26

gera í Hvatt að rúnum. Svo komu
þeir aftur heim með þekkingu,
hugmyndir og vísast bækur líka.
— Fannst þér þú ekki vera út-
lendingur fyrst eftir að þú komst
heim?
— Jú, og nei. Að vissu leyti
horfði ég gagnrýnni augum á
þjóðfélagið en ég heíði kannski
gert ef ég hefði alltaf verið heima,
horfði á það utan frá. En mér
fínnst sú afstaða alls ekki hafa
mýkst heldur harðnað eftir því
sem frá hefur liðið. Ég veit ekki hvort það er þróun mín eða samfélagsins
sem hefur tekið hæpna stefhu, en mér fannst ég vera meiri þátttakandi á
áttunda áratugnum heldur en síðustu tíu til fimmtán árin. Ég skil ekki hvað
er að gerast. Ég skil ekki hvers vegna fólk lætur bjóða sér það sem yfír það
gengur.
— Ég hélt að þú myndir ganga frá okkur fyrsta árið í bókmenntafræðinni,
Álfrún.
— Já — og sjálffi mér. Ég á mynd af mér frá þessum vetri og ég er með
svarta bauga niður á kinnar. Þetta var náttúrlega reynsluleysi og enginn til
að bera sig saman við af því að ég var ein. Strax næsta ár kom Vésteinn Ólason
til starfa og þá varð allt léttara. Svo urðum við fleiri og það samspil milli
kennara hófst sem nú er.
Um missi og söknuð
— Sonur þinn, Bjarki, fæddist 1973 og þá voru nú heldur betur orðin
umskipti á þínum högum, orðin embættismaður og einstæð móðir eftir tíu
ára Evrópuflakk.
— Já. Það hjálpaði að ég var orðin rígfullorðin. Ég bjó heima og fékk
hjálp með barnið fyrstu tvö árin en svo fluttum við út á Seltjarnarnes þar
sem við búum enn í dag. Þetta var basl á köflum, þvælingur með drenginn
í strætó og allt það, og ég var oft þreytt á kvöldin. En ég var nógu ung til að
geta þetta og mér fannst gaman að lifa. Þó að ég þyrfti að skipta mér á milli
ólíkra hlutverka fannst mér þetta gefandi tími enda trúi ég ekki á það að
veðja á einn hest í lífinu. Það styrkir fólk að takast á við ólík og krefjandi
hlutverk.
— I bókum þínum hittum við oft fyrir hið yfirgefna barn, móður- og/eða
16
TMM 1994:1