Tímarit Máls og menningar - 01.12.1996, Qupperneq 52

ur og við vorum vanir að sitja þar á eftirmiðdögunum, létum þreytuna
líða úr okkur og spjölluðum, iðulega fram að kvöldmat.
Málarinn var tuttugu árum eldri en ég og um margt sérstæður
persónuleiki. Mér þótti myndirnar hans góðar, hann málaði aðallega
landslag, en það var ekki nema að litlu leyti sú náttúra sem blasir við
fólki dags daglega, heldur sótti hann inn á afskekktar lendur hugans
og þar voru einnig margvíslegar kynjaverur oft á vappi. Það var
ómetanlegt að hafa félagsskap hans þarna í fásinninu, fyrir utan
stundirnar í heita pottinum fórum við saman í gönguferðir á kvöldin
þegar hvorugur okkar var í stuði til að vinna og stundum skröltum
við á Lödunni hans til Þingvalla og renndum fyrir murtu í vatninu.
Við ræddum þó aldrei um verk hvor annars. Hann var af þeim gamla
skóla að þykja það nánast dónaskapur ef einhver talaði um myndirnar
hans við hann, og þoldi sérstaklega illa ef honum var hælt upp í opið
geðið. Hins vegar töluðum við mikið um listir almennt og hann
veigraði sér síður en svo við að ræða verk annarra. Hann hafði verið
langdvölum í Berlín og Flórens og París og New York og það var unun
að heyra hann segja frá lífinu í þessum plássum, enda hafði hann
næmt auga fyrir smáatriðum og því sammannlega í ólíkum kringum-
stæðum.
Ég dreif mig úr fötunum og undir sturtuna, síðan í sundbuxur og
sandala án þess að þurrka mér; fleygði bara handklæði um öxl, opnaði
tvo kalda pilsnera og rölti yfir að bústað málarans.
Og það var frískandi að koma út undir bert loft eftir að hafa setið
við tölvuna hátt í tíu tíma reykjandi eins og strompur. Veðrið líka
fádæma gott, heiðblár himinn, andvari af fjöllum, ilmur úr kjarri og
fullsprottnu grasi — svona fallegur sumardagur sem fær mann til að
gleyma því alveg að maður er staddur á mörkum hins byggilega heims.
Málarinn var þegar kominn oní og nuddprógrammið á hæstu
stillingu. Vatnið ólgaði og bullaði, hvítgrá gufa lá yfir og vantaði bara
súran brennisteinsfnykinn til að fullkomna þá blekkingarmynd að
málarinn svamlaði í kraumandi goshver sem gæti þá og þegar skotið
honum tuttugu þrjátíu metra upp í loftið!
Og þú ert ekki einu sinni með fallhlíf! hrópaði ég og veifaði pilsner-
flöskunum. Þetta kallar maður hugrekki!
Málarinn heyrði bersýnilega ekki orð mín fyrir látunum í vatninu
en brosti breitt þegar hann sá mig þarna á veröndinni fyrir ofan sig.
50
TMM 1996:4