Tímarit Máls og menningar - 01.12.1996, Page 95

Le Pinard
í eldhúsi að kvöldi til ég kjassa
mitt kjöt með grófum pipar, salti og jurtum.
Ég krydda það með stuttum, jöfnum sturtum
og stelst í vín sem verður þó að passa
já, fyrir matinn, fyrir kvöldið hlýja.
En flaskan tæmist samt, allt heila stykkið.
Ég breiði yfír fagurt steikarflykkið
og flýti mér í búð að kaupa nýja.
Og þar er hægt að velja, skoða og skrafa
við skelfing feita konu sem þar starfar,
um veðrið fyrst, svo vínflöskurnar stórar.
Og þar er vín úr héraðinu að hafa.
Ég hampa einni en tel svo fleiri þarfar
því geng ég út í gleði, einn með fjórar.
Það vín sem kallast borðvín og er drukkið með hversdagsmat
í Frakklandi, í hádeginu og á kvöldin er sjaldnast neitt eðalvín.
Það er af sumum nefnt Pinard og sagt er að það sé nefnt eftir
yfirmanni í her Napóleons, général Pinard. Sá skipaði svo fyrir
að alltaf skyldi vera til nóg vín fyrir herdeild hans og skammt-
aði mönnum einn lítra af rauðvíni á dag.
TMM 1996:4
93