Tímarit Máls og menningar - 01.12.1996, Síða 105

sig jafn fínt og burgeisarnir höfðu gert, og stofuljósmyndarar fóru líka að
veita þá þjónustu að hafa baksviðsteppi með glæstum höllum eða garðhús-
um. Þannig gat uppdubbaður smáborgarinn keypt sig inn í draumaveröld
auðmannsins. Sjálfur á ég brúðkaupsmynd af foreldrum mínum, öreiga
verkafólki, sem eins gæti verið af giftingu hertogans af York eða Flekkuvík.
Allt eru þetta víst eðlilegir hlutir, því sagði ekki Konfúsíus að allt sem ætti
sér stað hlyti að vera eðlilegt?
Því má það þá ekki vera eðlilegt líka að koma til dyranna eins og maður
er klæddur og segja frá því sem mistekist hefur engu síður en hinu sem betur
hefur lánast að dómi heimsins eða manns sjálfs?
Hvers vegna fara þessi góðu skáld að tala um „píslarvættisviprur" og
„harmsögur" þegar menn reyna að koma til dyranna eins og þeir eru
klæddir?
Er keppikeflið það eitt að sýnast? Eða gæti kannski verið einhvers virði að
láta á hugmyndir sínar reyna með fullri áhættu?
Og þora síðan að greina frá árangrinum hvort sem hann var mikill eða
lítill.
I framhaldi af fyrrgreindri tilvitnun um eðlilega skömm manna á „hvers-
dagslörfunum“ sínum segir EB: „Ég veit ekki hvað rammt kvað að þessari
myndfælni manna né heldur hvað ÞÞ á við með „að myndasmiðnum hafi
verið gert það ljóst með ótvíræðum hætti, að [vildi hann hafa vinnu af því
framvegis að ljósmynda Eskfirðinga í sparifötunum yrði hann að láta af þeim
sið að læðast að þeim í vinnutímanum með kvikmyndavélina].“
Og ég skil það ósköp vel að EB þori nú ekki að kannast við setningu, sem
hann sagði við mig fyrir mörgum árum, og ég skrifaði þá niður eftir honum.
Ég ætlast ekki heldur til þess að hann fari að grufla frekar í þeim orðum
sínum nú.
í nafni heimóttaskaparins skulum við því láta eins og hann hafí aldrei sagt
þetta.
I upphaflega bréfinu spurði ég þig álits á þeirri furðulegu áráttu pressunnar
að láta frægt fólk einkum úttala sig um hluti, sem það kann engin skil á.
Þú lést, held ég, meistara Kosik svara þeirri spurningu og annari, sem ég
bætti við í lokin: Getur það verið að þessi árátta stafi af sömu þörfinni og
allur annar veruleikaflótti?
Báðar þessar spurningar mætti vel ítreka nú í nýju samhengi, en ég vildi
helst vera laus við frekari pólemík á þeim nótum, sem EB og GM stunda í
Tímariti þínu.
Því bið ég þig vel að lifa,
Reykjavík í október 1996
TMM 1996:4
103