Dagrenning - 01.10.1947, Blaðsíða 21

þau hafa her í Þýzkalandi, ef við hefðum
ekki séð sóma okkar í að gera hann.
íslenzka þjóðin getur því engrar þakkar
vænst fyrir það frá neinum. Hún hefir hins
vegar alveg brugðist þeirri skyldu sinni að
leggja sitt lið fram í baráttunni við „mvrkra-
völdin“, nazismann og kommúnismann.
Dekrið við kommúnismann hefir fram til síð-
asta árs verið svipað og nazistadekrið áður.
Ef íslenzka þjóðin hefði skilið vitjunartíma
sinn um það bil og ófriðnum lauk að fullu,
í ágústmánuði 1945, og hefði hún þá látið
sér skiljast, að raunuverulega voru þá aðeins
þáttaskipti í ófriðnum, en enginn varanleg-
ur friður fenginn, og að frá þeim tíma hófst
undirbúningurinn undir - loka-átökin milli
Engilsaxa og Rússa, og ef hún þá hefði hagað
sér samkvæmt því, væri öðruvísi umhorfs í
íslenzkum þjóðmálum en nú er.
Þjóðin hefir borið kápuna á báðum öxlum.
Forustulið hennar og hún sjálf hefir sýnt
heigulshátt og fyrirlitlcga tækifærisstefnu í
framkomu sinni út á við, í þeim málum,
sem mestu skipta, og þetta hefir hún gert
vegna þess, að forusta hennar er á allt of
mörgum sviðum taglhnýtingur hins rúss-
neska kommúnisma, sem hér er dýrkaður
í laumi af nærri því öðrum hverjum manni
í landinu.
Þó íslendingar séu smáþjóð verða þeir að
þora að taka afstöðu. Heigulsháttur og hlut-
leysi duga ekki lengur. Þjóðin verður að
hætta að tvístíga milli austurs og vesturs, og
hún verður að skipa sér ákveðið í þann ílokk,
sem hún finnur að hún á heima í, og það er
alger óþarfi að vera að bíða eftir öðrum þjóð-
um eða spyrjast fyrir um livað þær liyggist
fyrir. Við getum þar engrar leiðsagnar notið
hjá Norðurlandaþjóðunum hinum. Væru þær
í okkar sporum mundu þær ekki hika eitt
augnablik, en þær eru í vanda, því hinn rúss-
neski hrammur getur skollið á þeim hvaða
dag, sem vera skal. íslendingum bei tafaríaust
að skipa séi 1 sveit hinna vestrænu þjóða og
beijast með þeim til þrautar gegn hverskonai
andlegum og eínislcgum kúgunartilraunum,
sem gerðar kunna að verða. Það er með öllu
ósæmilegt, að afkomendur hinna gömlu vík-
inga, sem námu Island, skipi sér í sveit aust-
rænna harðstjóra og fylli flokk þeirra, sem
vinna lönd með lygum og undirróðri. Það
hlýtur að koma til fullnaðar reikningsskila
við hina íslenzku fimmtu herdeild — komm-
únistana — og það þýðir ekkert að fresta því
uppgjöri. Þau mál eigum við að gera upp
einir og án allrar íhlutunar annarra, jafnvel
þó kommúnistar sæki erlenda hjálp. Komm-
únistar ætla sér að svifta alla þá, sem gegn
þeim berjast, fyrst mannréttindum og síðan
lífi eins og dæmin eru nú deginum Ijósari um
með þeim þjóðum, sem orðin eru leppríki
Rússa. Þar er hver sá maður líflátinn eða
þrælkaður, sem leyfir sér að rísa gegn
svikastarfsemi þeirra.
X.
Hér að framan hefi ég leitast við að sýna
fram á hverjar villigötur íslenzka þjóðin er
nú gengin út á, og að henni er ekki aðeins
nauðsyn heldur lífsnauðsyn að breyta til þeg-
ar í stað. Hinn ágæti íslandsvinur, Adam
Rutherford, benti okkur á, að einmitt svona
mundi fara, ef þjóðin brygðist skyldunni við
sjálfa sig og Guð sinn. Það hefir hún gert,
enda hefir öll hans spá rættst.
Ég veit að margir muni reiðast þeim ádeil-
um, sem hér eru bornar fram, en minnumst
þess, að engin stórfelld læknisaðgerð er
sársaukalaus, og að „sá er vinur, sem til
vamms segir.“
Höfuðatriðið er, að þjóðin taki sinnaskipt-
um, hverfi af braut lyga og blekkinga og rót-
gróinnar efnishvggju til sannrar trúar, er lýsi
sér í minna öskri og minni kröfum til ann-
ara, en betri breytni einstaklinganna á öllum
sviðum. Sumar þessar aðgerðir munu kosta
DAGRENN I NG 19