Dagrenning - 01.10.1947, Blaðsíða 34

ósýnilegt, t. d. englar og andar geta verið
hjá oss þótt þeir sjáist ekki. Svo var og Drott-
inn vor staddur hér í heimi og oft með læri-
sveinum sínum í fjörutíu daga eftir uppris-
una, þótt heimurinn sæi hann ekki og læri-
sveinarnir aðeins fáum sinnum og örstutta
stund í hvert skipti. Þessir dagar voru nær-
verudagar hans engu síður en undangengin
þrjátíu og þrjú og hálft ár.
#
Að undangenginni spurningunni í Matth.
24. 3 hafði Drottinn rætt við lærisveinana
og sagt þeim fyrir eyðileggingu musterisins og
útskúfun ísraels unz sá tími kæmi að ísraels-
menn vrðu fúsir á að viðurkenna hann sem
Messías. Hann hafði sagt þeirn, að hann
myndi fara á braut, en koma aftur og taka
þá til sín. Hann kallaði tíma þeirra „upp-
skerutíðina" eða lok tínrabilsins. Hann sagði
þeirn og frá öðrum uppskerutíma við endur-
komu sína. (Matth. 9. 37, 38. 13. 39—40).
Þeim hefir eflaust verið hugstætt hve fáir
þekktu í þetta sinn að hann var Kristur.
Þá langaði til þess að vita hvernig þeir
gætu verið vissir urn að þekkja hann, er hann
kæmi aftur. — Hafa sennilega vænzt þess að
það yrði á þeirra dögunr. Fyrir því spurðu
þeir: „Og hvert er tákn nærveru (parousia)
þinnar og endis tímabilsins."
Vegna þess hve gjamt þeim var til þess að
rugla sarnan lokaþáttum eða uppskerutíma
Móse-aldarinnar, sem þeir lifðu á, og seinni
uppskerutímanum, þá skýrði hann þeim
mjög gjörla frá því, sem gerast hlyti áður en
það hæfist og benti til þess, að æði langur
tími yrði milli uppskerutímanna, en gaf
enga ljósa hugmynd urn live langt það yrði,
því jafnvel hann vissi það ekki þá (Mark.
13. 32).
Svar Drottins vors í 1—14 versi (Matth.24.)
á við allt tímabilið; og orð hans í 15—22 versi
lúta að tvennu — að lokurn Jögmálsaldar-
innar og endi þessarar aldar. I 23.-26. versi
er varað við falskristum og í 27. versi kemur
hann að spurningunni um nærveru lians
og segir (rétt þýtt): „Eins og bjartur ljómi
(sólarljóminn) kemur upp í austri og skín
allt til vestursins þannig skal parousa (nær-
veraj manns-sonarins vera“. Sólskinið verður
hjá oss, hljóðlaust, en þeir sjá það, sem vak-
andi eru.
Athugið er hann víkur aftur að spumingu
þeirra um næmeru lians — 37. og 39. vers. —
Hann segir: „En eins og dagar Nóa voru,
þannig mun og verða nærvera (parousia)
manns-sonarins“. Gætið að því að ekki er ver-
ið að bera samaan komu Nóa og komu Drott-
ins vors, eða komu flóðsins og komu Drott-
ins. Það er alls ekkert minnst á komu Nóa.
Það er ekki heldur minnst á komu Drottins,
því parousia þýðir ekki koma, heldur rnerkir
það nærveru, eins og áður er sagt. Andstæð-
urnar eru því milli tímans þegar Nói var með-
al lýðsins „fyrir flóðið“ og tímans, er Drott-
inn verður meðal lýðanna við endurkonm
sína. Þótt fólkið r’æri spillt á dögum Nóa
og þótt það verði spillt á nærverudögum
Drottins vors, þó er það ekki sú líking eða
sá samanburður, sem Drottinn á við. Það er
sagt með berum orðum lrvað saman er borið,
og er auðsætt, ef vér lesum með athugun.
Samkvæmt vitnisburði Nóa og fjölskyldu
lians, var lýðurinn, fávís og trúlaus — nema
skyklulið Nóa. — Fvrir því „vissi hann ekki“,
og þetta er það, sem sarnan er borið. Þannig
verður það og í nærveru manns-sonarins.
Engir aðrir en þeir, sem eru skyldulið Guðs,
nmnu trúa. Hinir munu ekki vita fyrr en
þjóðfélagið, eins og það nú er, bráðnar í
hinum ógnþrungna hita. Þetta er skýrt
sagt með orðunum: „eins og á þeim dög-
um, dögunum á undan flóðinu þá átu menn
og drukku, kvæntust og giftu“ (og Lúkas 17.
28, bætir við, „gróðursettu og reistu hús“) allt
til þess dags er Nói gekk inn í örkina og vissu
32 DAGRENNING