Dagrenning - 01.10.1947, Blaðsíða 39

hindrun þess, að vér trúum þeirri ályktun
að þeir scu nú upprisnir, og séu í návist vorri
eins og Drottinn þeirra. Endurkoma Krists
er ekki í því fólgin, að hann gerist líkur oss
heldur í hinu, að vér verðum gerðir líkir
lionum. Þeim, sem hafa öðlast vitneskju um
hvers sé að vænta, þykir það engum undrum
sæta, þótt liinir upprisnu séu ósýnilegir, þótt
grafimar hafi ekki opnazt og engir hafi sézt
stíga upp úr grafreitunum. — Þeir sem gera
sér það ljóst, að hinn upprisni Drottinn vor
gerði engin op á veggina í herbergjunum, sem
hann kom inn í og fór út úr, þótt dvr væru
luktar, þeir, sem minnast þess, að engir sáu
hinn upprisna freslara, aðrir en þeir fáu,
sem hann birtist sérstaklega og á yfir-
náttúrlegan hátt til þess að þeir gætu vottað
um upprisu lians, þeir, sem eru þess rninn-
ugir, að liann birtist í mismunandi líkams-
gerfum, til þess að koma í veg fyrir að vitnin
héldu, að hann væri ennþá hold eða eitthvað
líkamsgerfið, sem þeir sáu, væri hinn dýrð-
legi andlegi líkami hans. Þeir, sem minnast
þess að einungis Sál frá Tarsus sá andlega
dýrð Guðs, og það á svo undursamlegan hátt,
að þeir, sem viðstaddir voru, urðu einskis
varir, og það gerði hann blindan, þeir skilja
það auðveldlega, að það er ekki veigameiri
mótbára gegn upprisu liinna heilögu, þótt
menn hafi eigi séð þá með líkamsaugum sín-
um, heldur en hitt, að þeir hafa eigi séð
Drottinn nú á uppskerutímanum, og hafa
aldrei séð engla, sem á allri öld fagnaðar-
boðskaparins hafa verið „þjónustubundnir
andar útsendir í þeirra þarfir, sem hjálpræðið
eiga að erfa.“
*
Eigi er það heldur í ósamræmi við þessa
hugsun þótt meginliluti kirkjunnar sé upp-
hafinn orðinn, en fáeinir þeir síðustu hinna
konunglegu presta, séu enn á lífi og bíði, því
að postulinn sagði það fyrir, eins og vér höf-
úm þegar séð, að röðin vrði þannig. Það er
engin vansænrd að bíða, og það er engin lítils-
virðing að verða sá allra síðasti sem „um-
breytist“. Sumar ritningargreinar geta þess,
að þeir síðustu hafi sérstakt verk að vinna
hérna rnegin við tjaldið, og það er eins þýð-
ingarmikið og nauðsvnlegt verk í konungs-
ríkinu eins og það, sem þeir, sem dýrðlegir
eru orðnir, vinna hinum megin við tjaldið.
Hið dýrðlega höfuð, og þcir limir líkamans,
sem eru handan við tjaldið, hafa algerlega
yfirstjórnina á þeirn miklu umbrevtingum
senr nú eru að gerast og eiga að fara að hefj-
ast í heiminum, þeir sem enn eru hérna
megin, í holdinu, eru erindrekar konungs-
ríkisins og opinbera með anda sínum, orð-
um, pennum, bókum og ritum hin „góðu
tíðindi mikihar gleði, sem veitast skal öllum
lýðum." Þeir segja heiminum hin blessuðu
tíðindi um náðarráðstafanir Guð á öldunum,
og þeir beina athyghnni bæði að hinum mikla
þrengingatíma og blessun þeirri, sem kemur
í kjölfar hans er Guð stofnar riki sitt í heim-
inum. Það er því göfugt og mikilvægt verk,
sem ætlað er þeim, sem eftir eru. Sannar-
lega er það starf konungsríkisins og því fvlgir
blessun og unaður konungsríkisins. Þótt þeir
séu enn í holdinu og leitist við að vinna verk
sín með sjálfsfórn eru þeir þegar teknir að
njóta unaðar Dröttins — þess unaðar að meta
hina guðlegu fyrirætlun rétt og hafa þau
forréttindi að vinna að þeirri fyrirætlun og
vera samverkamenn Drottins síns og frelsara
við það að láta öllum lýðum jarðar í té ævar-
andi líf og blessun.
Til þeirra og köllunar þeirra er ljóslega
bent hjá Jes. (52. 7.) Þar talar hann um „fæt-
ur“ eða síðustu limi Krists í holdinu. Hann
segir: „Hversu yndislegir eru á fjöllunum
(ríkjurn jarðar) fætur fagnaðarboðans, sem
gleðitíðindin flytur, hjálpræðið (frelsunina)
boðar og segir við Zion: Guð þinn er seztur
að völdum (ríki Krists, er stofnað og flvtur
DAGRENNING 37