Dagrenning - 01.10.1947, Side 28

sögnum, svo að sannleikurinn myndi virð-
ast algerlega ótrúlegur. Guð trúði aðeins
völdum, óbrigðulum og verðugum vottum
fyrir þessu. \7ér skulum athuga frásögnina og
taka eftir því live fullkomlega verkið var
framkvæmt, hve augljósa, áþreifanlega og
sannfærandi sönnun þeir fengu fvrir upprisu
Krists og umbreytingu. Vér skulum og veita
því athygli hve vel hann var á verði gegn því
að gera þá óttaslcgna eða æsa þá að óþörfu
er hann var að birta þeim og gera ljósan þenn-
an mikla sannleika. Vcrið viss um að sama
vizkan, gætnin og lægnin kemur fram í að-
freðum hans við að kunngera dýrðlega ná-
vist sína, er hann kemur aftur. Róleg ómeng-
uð dómgreind mun alltaf láta sannfærast,
þótt heimurinn yfirleitt þurfi strangan aga
til þess að verða hæfur til að taka við vitnis-
burðinum, en skynsemi þeirra, sem hafa hrein
hjörtu, mun vakna fvrr.
Kristur kenndi í þrjú og hálft ár, á þcim
tíma höfðu lærisveinar hans fórnað vinum,
orðstír, atvinnu o. s. frv. til þess að helga því
tíma sinn og krafta að boða konm Messiasar
og stofna ríki lians. Þeir höfðu öfgakenndar
hugmyndir um það hvenær og hvernig meist-
ari þeirra yrði upphafinn, og þeir með hon-
um, samkvæmt loforðunum. En við lok jarð-
vistar sinnar sagði hann: „Ég hefi ennþá
margt að segja yður, en þér getið ekki skilið
það nú, en er andi sannleikans kenmr, mun
hann leiða yður í allan sannleika ... og sýna
vður það, sem koma skal og láta yður muna
allt, sem ég hefi sagt við vður.“ (Jóh. 16.
12, 13, 14, 26).
Ilver getur gcrt sér í hugarlund vonbrigði
þcirra, er þcir sáu hann skyndilega tekinn frá
þeim og smánarlega krossfestan — þótt þeir
liefðu verið búnir undir það eins og unnt var
— þeir liöfðu vonað, að þeim auðnaðist að
lvsa yfir konungsríki hans og dýrð og fimm
dögum fyrir krossfestinguna virtist sú von
vera að því kominn að rætast. (Jóh. 12. 1, 12
—19.) Þótt þeir vissu, að hann var að ósekju
ákærður og ranglega krossfestur, breytti Jiað
í engu þeirri staðreynd, að þjóðin hafði lengi
nærzt af þeirri von, að hún fengi konung,
sem gerði þjóðina aftnr áhrifamikla og vold-
uga, sjálfir höfðu þeir og alið vonir og lang-
anir og gert sér loftkastala um mikilvægar
stöður og há metorð í konungsríkinu, allt
hrundi þetta skyndilega til grunna við þá
önmrlegu rás viðburðanna, að konungur
þeirra var krossfestur.
Fjörutíu .dögum eftir upprisuna birtist
hann þeim í síðasta sinn og talaði við þá.
Þeir tóku þá í sig kjark og spurðu hann um
konungsríkið, sem hann hafði lofað þeim, og
sögðu: „Herra, ætlar þú á þessum tima að
endurreisa ríkið handa ísrael?“ Þessi spurn-
ing um konungsríkið var einna efst í hugum
allra Jsraelsmanna. Þeir skildu að ísrael ætti
að verða höfðingi þjóðanna undir stjórn
Messiasar, en þeir vissu ekki um liinn langa
„tíma hciðingjanna". Var þess að vænta?
Þeir höfðu ekki enn öðlazt anda Guðs sonar,
en voru ennþá undir refsidómi. Þótt frelsar-
inn væri búinn að færa friðþægingarfórnina
liafði hún ekki verið borin fram vegna vor
í hinu allra helgasta — himninum sjálfum —
(Jóh. 7. 29). Fyrir því reyndi Drottinn ekki
að svara spurningu þeirra en sagði einungis:
„Ekki er það yðar að vita tíma eða tíðir, sem
faðirinn setti af sjálfs síns valdi, en þér mun-
uð öðíast kraft, er heilagur andi kenmr yfir
yður, og þér nmnuð verða vottar mínir bæði
í Jerúsalem og í allri Júdeu og Samaríu, og til
yztu endimarka jarðarinnar.“ (Post. 1. 7—8).
Síðan hóf hann upp hendur sínar, er þeir
voru komnir upp á Olíufjallið, og blessaði
þá, og ský nam hann úr augsýn þeirra (Eúk.
24. 48—52; Post. 1. 6—15). Þeir tóku nú
að skynja nokkru meira af fyrirætlun Guðs.
Drottinn kom niður til þeirra frá himni og
hann hafði nú farið aftur til föðurins eins og
hann hafði sagt þeim áður en hann dó. —
26 DAGRENNI NG