Dagrenning - 01.12.1950, Blaðsíða 20

til að leita fyrirgefningar synda sinna og sam-
bands við alvald himins og jarðar.
Það er of almennt álitið, að það sé bæn,
þegar leitað er til himneskra máttarvalda,
þegar einhvers sérstaks þarf að biðja. Því
ber ekki að neita, að það er vissulega einn
þáttur bænarlífsins að leggja hverskyns vand-
kvæði og skort fyrir hinmaföðurinn til úr-
lausnar. Einn postulinn hvetur meira að segja
söfnuðina til að gera Guði kunnar þarfir
sínar í einu og öllu í bænum sínum. En
ef við höfum „faðirvorið“ í huga, hvað er
það mikið af þeirri bæn, sem kemur jarðnesk-
um þörfum við? Það er aðeins ein bænin:
Gef oss í dag vort daglegt brauð. Allar hin-
ar bænimar miða í andlega og siðferðilega
átt. Við biðjum þar um, að Guðs nafn helg-
ist meðal vor, Guðsríki komi, Guðs vilji verði,
fyrirgefning syndanna, styrk í freistingum og
frelsun frá hinu illa. Og þetta er bænin, sem
Jesús kenndi sjálfur og með henni skapaði
þá fyrirmynd, sem kristnir menn eiga að
fara eftir. Bænin, eins og Jesús kenndi hana,
er því leitun andlegs samfélags við guð-
dóminn, en ekki nema að litlu leyti beiðni
um tímanlega hjálp. Enda segir hann á öðr-
um stað, að ef maður öðlist guðssamfélagið
og tileinki sér guðsríki í huga og hjarta, þá
muni allt annað veitast að auki.
í textanum lítur út fyrir að Jesú hafi fund-
ist til um skort á trú og skilningi á bæninni
hjá lærisveinum sínum. Enda er það að sumu
leyti skiljanlegt, ef maður liefur í huga trú-
arskoðanir margra Gyðinga á þeim dögum.
Það var sem sé algeng skoðun margra trú-
aðra Gvðinga á Jesú dögum, að guðdómur-
inn væri svo heilagur og hátt upp hafinn yfir
svndugt mannkyn, að ekkert þýddi fyrir
mennina að ákalla hann og biðja. Við þessa
skoðun á Jesús líka að etja, þegar liann pré-
dikar boðskap sinn um alstaðar nálægð Guðs
föður, þann sannleika sem síra Matthías orðar
svo snilldarlega:
Hann heyrir sínum himni frá,
hvert hjartaslag þitt jörðu á.
Til þess að hnekkja þeirri vantrú, að Guð
láti sig bænir syndugra manna engu skifta,
segir Jesús dæmisöguna um vininn, sem vak-
inn er upp um hánótt, og gerir að vilja nauð-
leitarmannsins, fyrir þrábeiðni hans og
áleitni. Þetta dæmi segir hann til að árétta
kenningu sína um nálægð Guðs og mátt
þeirrar bænar, sem beðin er í trú og trausti.
„Biðjið, og yður mun gefast; leitið, og þér
munuð finna; knýið á, og fyrir yður mun upp
lokið verða. Því sá öðlast, sem biður, sá finn-
ur, sem leitar og fyrir þeim mun upplokið,
sem á knýr.“
Líklega getur nútímakynslóðin hér á landi
ekki talist nrikið biðjandi kynslóð. En skortur
bænarlífsins hér mun eiga aðrar orsakir en
hjá Gyðingum á dögum Jesú. Þeir héldu að
Guð væri svo langt í burtu, að hann ln orki
Iieyrði né skevtti bænum syndugra og van-
máttkra manna. Ætli það sé af því að vér
biðjum ekki? Ætli það sé ekki heldur af
því, að við skiljum ekki og skeytum ekki
um, hvers við förum á mis við afrækslu bæn-
arlífsins? Ég hef orðið var við þá skoðun hjá
ýmsum, að þeir álitu allt tal um bæn og
bænheyrslu aðeins leifar gamallar fáfræði og
hjátrúar, og Guð og öll guðstrú væri að
nokkru leyti horfin þeim, ekki upp í sjöunda
himin heilagleikans, heldur algerlega úr með-
vitund þeirra. Það er ekki svo fátítt, sem mað-
ur skyldi halda, að menn velta h’rir sér spurn-
ingunni: Þýðir nokkuð að biðja? Er hin svo-
kallaða bænheyrsla nokkuð annað en ímynd-
un og hjátrú? Ef tími væri til, gæti ég sagt
ótal áþreifanleg og sannanleg dæmi um bæn-
heyrslu, sem ekki verður efast um, þar sem
bænheyrslan hefur verið beint svar við því,
sem um var beðið. Og ekki eru færri dæmi
þess, að bæninni hefur verið svarað, en á
annan hátt, heldur en um var beðið. Biðjand-
inn hefur í fávizku sinni beðið um það, sem
18 DAGRENNiNG