Dagrenning - 01.04.1954, Blaðsíða 4

akurinn, þ. e. heiminn. Á þeim tíma var heimurinn fullur a£ illsku, guð-
leysingjum og heiðindómi, en akur, þar sem gott sæði gat þrifist, var
hann þó eigi að síður og hafði verið undirbúinn fyrir sáningu.
Meðan menn sváfu kom óvinurinn og sáði einnig illgresi í þennan
akur. (Gríska orðið á illgresi er zizania). Þetta illgresi vex enn í Palestínu
og er kallað „zewan“. Meðan illgresi þetta er að vaxa, er það mjög líkt hveiti
að útliti, en þegar það er orðið fullþroskað verður það svart, og er eitrað
og lífshættulegt að neyta þess.
Meðan hveitið var að vaxa var illgresið einnig sýnilegt allsstaðar á
akrinum. Eigandi akursins afréð þó, að betra væri að láta hveitið og ill-
gresið vaxa upp saman á akrinum til uppskerutímans, en að eiga það á
hættu að eyðileggja sumt a£ hveitinu, ef illgresið yrði tínt strax. Þegar upp-
skerutíminn kæmi og hvorutveggja væri orðið fullþroskað mundi verða
hægara að greina fyllilega milli hins góða og liins illa sæðis. „Af ávöxtun-
um skuluð þér þekkja þá.“ Að lokum mundi hið sanna eðli illgresisins
koma í ljós og þá væri auðvelt að þekkja það úr og safna því í bundin til
að brenna því, og þá jafnframt að bjarga öllu hveitinu í kornhlöður.
Jesús Kristur var sáðmaður hins góða sæðis kristinnar kenningar í hinn
plægða akur, — heiminn. Það var fyrst eftir að Hans góða sæði var
sáð að zizania eða illgresinu var sáð í þann liinn sama akur. Óvinurinn
sem sáði illgresinu fór veg sinn fullviss um það, að það mundi vaxa óg
erfitt mundi verða að uppræta það. í raun og veru var það líka svo, að
ef reita átti upp illgresið hlaut mikið af hveitinu einnig að eyðileggjast,
en væri illgresinu hins vegar leyft að vaxa upp ásamt hveitinu mátti bú-
ast við að einhverjir legðu sér það til munns og fyrirgerðu þann veg lífi
sínu. Sá sem sáði illgresinu var því í sannleika „hinn vondi“, erkióvinur
mannkynsins.
Sérhver kristinn maður þarfnast aðvörunar. Illgresið táknar ekki syndir
holdsins, svo sem drykkjuskap og ólifnað. Slíkar svndir eru augljósar
og bera í sjálfum sér sína holdlegu refsingu sem endurgjald.
Illgresið er andlegt eitur, fölsk trúarbrögð. Illgresið táknar trúarbrögð,
sem ekki aðeins líkjast kristindómi, heldur virðast honum jafnvel fremri
um ýmislegt, s. s. mannúð og samúð, t. d. með smælingjum, og ganga lengra
í kröfum um góða sambýlishætti manna og bjóða upp á auðveldari leiðir
til öflunar lífsgæða og lífsjjæginga en kristindómurinn gerir.
Dæmisagan um illgresið virðist nú vera að uppfyllast. að undantekn-
uni síðasta þætti hennar, — „degi Drottins“ er „kemur brennandi sem
ofn“. (Mal. 4. 1; Sálm. 21. 8, 11). Hvenær sá dagur kemur vitum vér ekki,
en spádómsþýðing dæmisögunnar er augljós og mörg eru þau tákn tím-
anna, sem benda til þess að „dagur Drottins“ sé ekki fjarlægur.
2 DAGRENNING