Dagrenning - 01.08.1954, Page 8
sem reynt hefur verið að byggja upp
síðustu fimm árin. Utanríkisstefna
Bandaríkjanna í Evrópu hefur liðið al-
gjört skipsbrot fyrir aðgerðir Mendes-
France og kommúnista hans og ann-
arra hjálparkokka í franska þinginu.
Algjör óvissa ríkir um framtíð samstarfs
vestrænna þjóða nú.
En gegnum þetta moldviðri allt
greina glöggir menn nýjar línur, sem
brátt munu skýrast verulega, ef tilgát-
ur þeirra reynast réttar.
#
Hvað vill Frakkland? spyrja menn, og
það að vonum. Það er nú greinilegt að
franska þjóðin er klofin í tvær andstæðar
fylkingar. Annars vegar eru þeir, sem
vilja sameinaða Vestur-Evrópu með
Bretland og Bandaríkin að bakhjarli.
Hinsvegar eru þeir, sem vilja halda
Þýzkalandi skiptu í tvö ríki, hafa jrað
hersetið áfram og óbeint bandalag við
Sovétríkin til að halda Þýzkalandi í
skefjum og takmarka engilsaxnesk álirif.
Það er þessi síðarnefndi flokkur, sem
undir forustu Mendes-France hefur nú
náð vöidum í Frakklandi og það eru eng-
ar líkur til þess að hann missi þau völd
fljótlega.
Frakkland getur ekki gengið opinber-
lega í hernaðarbandalag við Sovétríkin
enn sem komið er, en það getur, með því
að tefja varnir vestrænna jjjóða, eins og
Jrað hefur gert til þessa, hindrað að Vest-
urveldin sameinist um nokkra ákveðna
stefnu, sem beint sé gegn Sovétríkjun-
um. Og það er, eins og mál öll standa
nú, Sovétríkjunum miklu nauðsynlegra
en opinbert bandalag. Hreint hernaðar-
bandalag Frakklands og Sovétríkjanna
mundi þýða nýja heimsstyrjöld þar sem
Frakkar yrðu að berjast við Breta og
Bandaríkjamenn, en Þýzkaland mundi
verða hersetið af Frökkum og Rússum
og líklegt er að þar komi áður en
langt líður. Hlutskipti Frakklands hef-
ur síðustu árin verið næsta ömurlegt.
Það brást algjörlega bandamönnum sín-
um þegar í byrjun síðustu heimsstvrj-
aldar og síðan henni lauk, hefur það
verið þyngsti ómaginn á Bandaríkjunum
og mesti dragbítur vestrænnar sam-
vinnu, og endar nú með því að leggja í
rúst allt það, sem þau hafa verið að
byggja upp síðustu fimm árin til varn-
ar vestrænum Jrjóðum.
Margir hefðu óskað hinni stoltu,
frönsku þjóð annars og betra hlutskipt-
is. En hér á Jrjóðin sjálf minnsta sök-
ina. Hún er eins og fleiri vestrænar
Jrjóðir, flækt í blekkingavef hinna komm-
múnistísku áróðursafla og alþýða
manna áttar sig ekki á því hvert stefnt
er, af þeim myrkravöldum, sem öllu
ráða að tjaldabaki. Það eru stjórnmála-
mennirnir og stjórnmálaflokkamir, sem
alla sökina eiga, blindni Jreirra virðist al-
veg takmarkalaus.
#
En nú hljóta að verða hér einhver
þáttaskil. Hver þau verða eða á hvern
veg er ekki gott að spá um, eins og sak-
ir standa nú.
Margt bendir til þess, að Bandarík-
in viðurkenni Vestur-Þýzkaland sem
sjálfstætt ríki og heimili því að vopn-
ast á eigin spýtur, en dragi sig svo í hlé
í málefnum Evrópu og láti Breta og
Frakka eina um að ráða fram úr vanda-
málunum, sem þeir hafa nú skapað sér.
Sú stefna mun hafa mikið fylgi innan
Republikanaflokksins, flokks Eisen-
howers. Bandaríkin geta eins og komið
6 DAGRENN I NG