Dagrenning - 01.04.1958, Qupperneq 27

koma hér að meiri greind og skýrari
hugsun.
Okkur greinir ekki á um frelsunar-
hlutverk Krists og konungdóm hans í
ríki himnanna. Okkur greinir ekki á
um hið mikla fyrirheit, sem efnt var
með komu hans til jarðarinnar hið
fyrra sinn. Okkur greinir ekki á um
það, að til Hans geta allir „lýðir og
tungur og þjóðir“ leitað og fundið frið
og náð og hjálp — jafnt einstaklingar
sem heildir. En okkur greinir á um
„kirkjuna" sem „andlegan ísrael“. Það
er hún ekki og verður aldrei. Slíkt er
villukenning, sem nauðsynlega þarf að
hverfa frá í öllu námi í guðfræðideild-
um háskólanna.
ÍSRAEL ER „RÍKI“ GUÐS.
Hér að framan hefir verið sýnt fram
á það, að Júda var „helgidómur" Guðs,
og með fæðingu Krists af þeirri ætt-
kvísl og síðar með krossfestingu hans,
er höfðingjar þeirrar ættkvíslar stóðu
að, var lokið hinu mikla hlutverki þeirr-
ar ættkvíslar, að því er oss virðist. Það
hefir ennfremur verið sýnt fram á, að
sú fullyrðing yðar, að Kristur hafi út-
skúfað ísrael og svipt hann öllum þeim
fyrirheitum, sem ekki rættust í sam-
bandi við komu hans, fær ekki staðizt,
og að það er með öllu rangt, að „kirkj-
an“ sé einhvers konar „andlegur Isra-
el“. Á það hefir og verið lauslega bent,
að hlutverk ísraels — hinna tíu ætt-
kvísla — var það, að vera „ríki“ Guðs,
en ekki „helgidómur“ hans eins og Júda-
ættkvísl var.
Ísraelsríki hið forna var fyrsta til-
raunin til þess að skapa ríki Guðs —
þeókratiskt ríki — Guðsstjórnarríki.
Sú tilraun mistókst fyrir vorum aug-
um, og Guð dreifði ísrael meðal þjóð-
anna. Hinar tíu ættkvíslir Norðurríkis-
ins — Israelsríkis — voru fluttar í út-
legð og látnar setjast að „í borgum
Meda“ og í norðanverðri Litlu Asíu.
Þar voru þær enn á dögum Jósefusar
(um 70 e. Kr.). Hann segir: „Tíu ætt-
kvíslirnar hurfu ekki aftur til Pale-
stínu, aðeins tvær ættkvíslir þjónuðu
undir Rómverja, eftir að Palestína varð
rómverskt skattland.“ Og ennfremur:
„Aðeins tvær ættkvíslir í Evrópu og
Asíu eru undir Rómverja gefnar, en
tíu ættkvíslirnar eru enn handan við
Eufrat og eru geysi-fjölmennar.“
Þannig herleiddi Drottinn fólk sitt
úr Ísraelsríki hinu forna á sama hátt
og úr Júdaríki síðar. Ekki til þess að
það skyldi týnast að eilífu, heldur til
þess að það skyldi „öðlast nýtt hjarta“,
umbreytast og hreinsast til þess síðar
að verða hæft til þeirrar miklu þjón-
ustu, sem Drottinn hefir fyrirhugað því
við „endalokin“ og endurkomu Krists.
Um þetta segir bæði hjá Jeremía og í
Hebreabréfinu: „Sjá, dagar koma, seg-
ir Drottinn, og ég mun gjöra nýjan
sáttmála við hús ísraels og hús Júda,
ekki eins og sáttmálann, er ég gjörði
við feður þeirra á þeim degi, er ég tók
í hönd þeirra, til að leiða þá út af
Egyptalandi, því að þeir héldu ekki
minn sáttmála, og ég hirti eigi um þá,
segir Drottinn. Því að þetta er sáttmál-
inn, sem ég mun gjöra við hús ísraels
eftir þá daga, segir Drottinn. Ég mun
gefa lög mín í hugskot þeirra og rita
þau í hjörtu þeirra, og ég mun vera
Guð þeirra, og þeir munu vera minn
lýður.“ (Hebr. 8. 8—10). Samkvæmt
yðar kenningu ætti nú að skilja þetta
svo, að þessi spádómur úr Jeremía spá-
dómsbók (31. 31) ætti alls ekki við
„ísraels hús“, þ. e. hinar tíu ættkvíslir
Israels, heldur við allt annað: einhvern
DAGRENNING 21