Morgunblaðið - 17.03.2015, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. MARS 2015
✝ Þórður Sigurðs-son fæddist í
Hafnarfirði 23. febr-
úar 1921. Hann lést
á Landspítalanum
27. febrúar 2015.
Foreldrar hans
voru Margrét Ólafs-
dóttir, f. 1885, d.
1970, og Sigurður
Þórðarson, f. 1886,
d. 1964. Systkini
Þórðar voru Ólöf,
Kristín og Sigurjón sem öll eru
látin.
Þann 29. nóvember 1947
kvæntist Þórður eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Önnu J. Ósk-
arsdóttur, f. 17.8. 1921. For-
eldrar hennar voru Mikkalína
Sturludóttir, f. 1894, d. 1982, og
Óskar Jónsson, f. 1897, d. 1971.
Börn Þórðar og Önnu eru:
1) Óskar, f. 17.2. 1948, kvænt-
ur Sue Þórðarson. 2) Reynir, f.
síðan prófi í málaraiðn frá Iðn-
skólanum í Hafnarfirði 1947.
Hann starfaði fyrst um sinn sjálf-
stætt en frá 1960 og út sinn
starfsferil 1994 sem málara-
meistari á Vífilsstaðaspítala.
Helstu áhugamál hans voru að
rækta garðinn á Herjólfsgötu 34
ásamt ferðalögum með fjölskyld-
unni hérlendis og erlendis.
Eftir að Þórður lét af störfum
voru hann og Anna dugleg að
njóta og nýta sér það sem í boði
er fyrir eldri borgara, s.s. leik-
fimi, dans, spilamennsku, ferða-
lög og fleira.
Þórður lét sér mjög annt um
fjölskylduna og fylgdist með
börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum af miklum áhuga.
Síðustu árin dvaldi Þórður
ásamt Önnu á Hrafnistu í Hafn-
arfirði í góðu yfirlæti en heilsu
hans var farið að hraka undir
það síðasta.
Útför Þórðar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 17.
mars 2015, og hefst athöfnin kl.
13.
26.5. 1954, kvæntur
Stefaníu Kristínu
Sigurðardóttur,
synir þeirra: Þórð-
ur, f. 1980, dóttir
hans og Lindu
Kristinsdóttur er
Ásta Kristín, f.
2009, Hlynur, f.
1983, sambýliskona
Astrid Fehling.
3) Margrjet, f.
12.11. 1961, gift
Arnóri Skúlasyni, börn þeirra
Óskar, f. 1984, kvæntur Tinnu
Þórarinsdóttur, dætur þeirra eru
Anna Heiða, f. 2009, og Ólöf
Birna, f. 2013. Signý, f. 1990,
sambýlismaður Sævar Ingi Sig-
urgeirsson, sonur þeirra óskírð-
ur, f. 2015, Rúnar, f. 1992.
Þórður bjó í Hafnarfirði alla
sína tíð, lengst af á Herjólfsgötu
34, síðan á Laufvangi 2.
Hann lauk gagnfræðaprófi og
Jæja elsku afi. Það er með
trega í hjarta sem leiðir okkar
skilur nú, en þrátt fyrir að vera að
kveðja frábæran afa og afbragðs-
vin er mér efst í huga þakklæti
fyrir að hafa átt 30 ár með þér.
Þess vegna langar mig, afi, að
senda þig af stað til betri staðar
með nokkrar frábærar minningar
um hvað við höfum brallað saman.
Manstu eftir öllum fótboltanum
sem við horfðum á saman? Minn-
isstæðast er þegar Danir unnu
EM ’92, þá horfðum við á úrslita-
leikinn saman á L2. Eins horfðum
við á HM ’94, en það var um sama
leyti og þú fékkst fyrir hjartað.
Ég man að við sátum saman í sóf-
anum og þú fylgdist með leikjun-
um með mér – en varst orðinn ansi
slappur. Að hugsa sér að við átt-
um eftir að eiga 20 frábær ár sam-
an eftir það. Það sýnir bara
hversu sterkt hjarta þú hafðir að
geyma.
Manstu þegar þú hlýddir mér
yfir fyrir próf úr Íslendingasög-
unum? En það var nú þannig að
þú spurðir alltaf spurninganna í
þeirri röð sem þær komu fyrir í
bókinni – svo ekki var nú erfitt að
vita svörin. Það var bara svo gam-
an að eiga þessar stundir saman,
við tveir.
Alltaf var jafnfyndið hvað þú
varst ýmist bjartsýnn á hluti, en
oftast þó svartsýnn. Þú vildir t.d.
sjaldan fara eða gera eitthvað
óvænt, en þegar þú varst dreginn
af stað skemmtir þú þér alltaf
manna best. Og svo var það bjart-
sýnin – þú varst alltaf sannfærður
um að næsti lottóvinningur færi til
þín og, afi, hver reiknar með slag á
stakan gosa í tíu?
Margar ferðir koma upp í hug-
ann, en helst detta mér þrjár í
hug. Þegar þið amma komuð með
mömmu og pabba og hittuð okkur
Tinnu í tjaldvagninum á Þingvöll-
um – frábær dagur. Svo þegar þið
komuð á pallinn í Á63 og það var
ekki hægt að fá þig til að standa
upp þaðan, þér fannst svo frábært
að sitja í sólskininu. Svo var það
dagurinn sem þú komst í nýju
íbúðina okkar í nóvember sl. en
mikið fannst þér nú gaman að
koma og sjá íbúðina og fá matinn
hennar Tinnu – sem var í miklu
uppáhaldi hjá þér. Mikið er ég
þakklátur fyrir að þú skyldir kom-
ast til okkar.
En þú varst nú svo magnaður
afi, að þú varst langt á undan þinni
samtíð í ýmsu. Þú tókst jafnan
þátt í heimilisstörfum, sem er ekki
sjálfgefið fyrir ykkar kynslóð.
Annað sem ég hafði gaman af var
þegar við fórum á pylsubarinn í
Hafnarfirði og keyptum ham-
borgara með öllu. Þá sastu og
borðaðir með bros á vör og það
varð aldrei arða eftir. Eins var
alltaf hægt að fá þig með í að
panta með sér pítsu – þú varst
bara alltaf eins og við unga fólkið.
Að lokum er ég svo þakklátur
fyrir að þú hafir kynnst henni
Tinnu minni og stelpunum okkar
tveimur. Ég mun gera allt sem ég
get til að láta Önnu Heiðu muna
eftir þér, því hún skipaði stóran
sess í hjarta þínu og var hún oft
eitthvað að bralla með þér í „æv-
intýraferðum“ þínum síðustu ár.
Hún sagði við mig þegar ég sagði
henni að þú hefðir kvatt: „Ég held
að afi sé bara hjá englunum og
hitti kannski langafa.“ Ég trúi því,
afi, að nú fáir þú að hitta alla þá
sem hafa beðið eftir þér annars
staðar – því það eru forréttindi að
hafa þig hjá sér.
Ég vil enda þetta á bút úr lagi
sem ég heyrði á leiðinni heim frá
þér um daginn – fannst hann eiga
vel við:
Fæðist dagur, færist nær,
minningarnar frá í gær,
færa mér, enn á ný gjafir þær,
sem eru þú og allt mitt líf með þér,
í öllu því sem var og er mitt líf.
(Magnús Þór)
Sjáumst hressir síðar, elsku afi.
Þín verður sárt saknað.
Þinn
Óskar.
Elsku afi Doddi.
Á þessum tímum þá reikar hug-
urinn til baka og upp koma frá-
bærar minningar og þakkir fyrir
allar ómetanlegu samverustund-
irnar sem við bræðurnir höfum
fengið með þér í gegnum árin sem
voru ófáar enda nutum við þess að
hafa þig og ömmu í næstu götu.
Við komum ósjaldan í heimsókn
og gistum oft hjá ykkur. Það var
alltaf dásamlegt að koma til ykkar
enda brölluðum við mikið saman.
Þú hafðir alveg einstakt langlund-
argeð og hafðir alltaf tíma til að
leika við okkur.
Eitt af því sem einkenndi heim-
sóknir til ykkar á Laufvanginn var
ótrúleg væntumþykja, sanngirni
og virðing ykkar við smáfólkið. Sú
virðing var gagnkvæm og þú hef-
ur alltaf verið okkur bræðrum
mikil fyrirmynd. Oftar en ekki
fengum við okkar uppáhaldsmat
sem eru fiskibollur steiktar á öll-
um hliðum og klattar með rúsín-
um. Iðulega spiluðum við tíu eða
manna og það var hægt að treysta
á að sagnirnar hjá þér, afi, sem
voru alltaf djarfar, ekkert núll eða
einn. Á kvöldin var síðan „opnað“
fyrir sjónvarpið og í kjölfarið var
alltaf boðið upp á kvöldkaffi sem
vanalega var snúður, vínarbrauð
og tekex með sultu.
Laugardagarnir hjá þér voru
mikilvægir enda Lottó og 1x2 á
þeim dögum. Efast um að þú hafir
misst af útdrætti frá stofnun
Lottó þó okkur reki ekki minni til
þess að þú hafir unnið í Lottóinu.
Þú vannst reyndar í Jókernum og
í stað þess að hafa vinningsfjár-
hæðina fyrir ykkur ömmu þá
skiptir þú upphæðinni jafn niður á
börnin og barnabörnin. Það er
mjög lýsandi fyrir þinn þanka-
gang, þú settir okkur afkomendur
í fyrsta sætið og sjálfan þig þar á
eftir.
En síðustu ár hafa verið erfið,
þá sérstaklega fyrir harðduglegan
mann sem aldrei kvartaði. Verk-
efni sem áður höfðu verið einföld
urðu þér ofviða allt í einu, líkam-
inn var farinn að segja stopp þrátt
fyrir að hugurinn hafi alltaf verið
eins og hjá ungum manni. Þú
varst eins og uppflettirit, ótrúlegt
afi hvað þú gast munað. Núna ertu
kominn á annan stað og eflaust
ertu að spila á munnhörpuna og
fylgjast með okkur ásamt því að
horfa á golfið og fótboltann, skera
út klukkur og gestabækur og síð-
ast en ekki síst ertu núna á stað
þar sem ásakapallinn gengur oft-
ar upp.
Elsku afi. Þökkum fyrir allt það
sem þú hefur fært okkur í gegnum
árin og við kveðjum þig með mikl-
um söknuði og þú munt alltaf
fylgja okkur. Við munum hugsa
vel um ömmu eins og við lofuðum.
Þórður og Hlynur.
Þórður Sigurðsson
✝ Jónína Péturs-dóttir fæddist 4.
apríl 1926 í Reykja-
vík. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 10. mars
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Daðadóttir, hús-
móðir og matráðs-
kona, f. 17. maí
1898, d. 1. apríl
1994, og Pétur Eyvindsson tré-
smiður, f. 18. nóvember 1884, d.
26. júní 1951.
Jónína var elst þriggja systk-
ina en bræður Jónu eru Björn E.
Pétursson, f. 7. febrúar 1929,
maki Elísabet Sigurðardóttir og
eiga þau þrjú börn, Kristínu,
um. Eftir að faðir hennar lést og
bræður fluttu að heiman bjó hún
með móður sinni. Hún keypti sér
íbúð upp úr 1974 og bjó ein eftir
það, fyrst í Álftamýri, síðan á
Kleppsvegi 120, eða þar til hún
flutti á hjúkrunarheimili 2012.
Jóna gekk í barnaskóla, síðan
Kvennaskólann í Reykjavík og
seinna Húsmæðraskóla Reykja-
víkur. Að skólagöngu lokinni
fékk hún ritarastarf hjá Sam-
bandi ísl. samvinnufélaga. Þar
vann hún til 1983, lengst af sem
einkaritari framkvæmdastjóra
innflutningsdeildar. Þá réð hún
sig til Olíufélagsins Esso þar
sem hún vann ritarastörf til árs-
ins 1996 þegar hún hætti störf-
um vegna aldurs. Hún var mjög
sátt við starfslok og fegin að
geta sinnt eigin hugðarefnum.
Útförin fer fram í Áskirkju í
dag, 17. mars 2015, kl. 13.
Sigurð og Daða.
Valdimar M. Pét-
ursson, f. 23.2.
1933, maki Ásdís
Kristjánsdóttir og
eiga þau fjögur
börn, Pétur, Vig-
dísi, Eini og Guð-
rúnu.
Jónína var ógift
og barnlaus en
börn bræðra henn-
ar voru henni ná-
komin allt fram á síðasta dag.
Jóna bjó alla sína tíð á Reykja-
víkursvæðinu en var oft í sveit
sem ung stúlka, m.a. á Torfa-
stöðum í Biskupstungum. For-
eldrar hennar byggðu sér hús í
Miðtúni 74 árið 1950 og bjó hún
þar ásamt foreldrum og bræðr-
Langri ævigöngu Jónu eins og
hún var ávallt kölluð er nú lokið,
en Jóna frænka var föðursystir
mín.
Jóna hafði gaman af hannyrð-
um og var mjög fær í útsaumi,
prjónaskap og hvers kyns sauma-
skap. Eftir hana liggja útsaumað-
ir dúkar, púðar, stólar, dúkkuföt
og ballkjólar sem hún bæði hann-
aði og saumaði og eru enn í notk-
un.
Hún málaði á postulín og sótti
mörg námskeið í þeirri listgrein
og liggja eftir hana margir listi-
legir gripir, t.d. heilt kaffistell, og
öll áttum við börn bræðra hennar
muni sem hún málaði sérstaklega
merkta okkur, sem og börnin okk-
ar. Ef Jóna frænka hefði verið
ung í dag hefði hún trúlega valið
sér starfsvettvang þar sem henn-
ar listsköpun hefði notið sín betur.
Jóna var einstaklega ættrækin
kona og var í góðu sambandi við
flest sín skyldmenni alla tíð og var
það ekki lítill hópur því móðir
hennar átti 13 systkini og enn
fleiri fóstursystkini.
Börnin okkar systkinanna upp-
lifðu Jónu frekar sem ömmu en
frænku enda voru samskiptin ná-
in og tíð. Jóna var okkur góð, vél-
ritaði ritgerðir fyrir okkur þegar
við vorum í framhaldsskóla og
hjálpaði okkur ávallt ef við ósk-
uðum eftir aðstoð. Hún tók meðal
annars að sér að koma og læra
með yngri syni mínum tvisvar í
viku í tvö ár, en hún lærði líka þol-
inmæði af litla frænda sínum
sagði hún öllum sem heyra vildu
og svo hló hún. Jóna var nefnilega
einstaklega skemmtileg kona,
fyndin og með góða kímnigáfu.
Í fleiri ár en ég kann að telja
hélt Jóna frænka jólaboð með al-
vöru súkkulaði og rjóma fyrir
okkur öll og var þá oft fjör þegar
öll barnabörn bræðra hennar
voru saman komin. Jóna hafði ein-
stakt lag á börnum, sló upp teboð-
um með dúkkum og börnum, kíkti
ofan í töskuna sína þegar einhver
var í fýlu og var það orðið þannig
að börnin voru farin að opna
töskuna sjálf enda alltaf eitthvert
góðgæti þar að finna.
Jóna hafði gaman af því að
ferðast og fór í margar skipulagð-
ar ferðir til Evrópu með vinkon-
um eða ein, og hún bauð mér með
sér til Frankfurt til að hvíla mig
frá litlum börnum. Þá fór hún
margar ferðir til Bandaríkjanna
til að heimsækja frænku sína og
nöfnu og bróðurson sinn Eini sem
hefur verið búsettur þar um ára-
bil. Síðasta ferðin sem Jóna fór
var þegar við systkinin og makar
buðum henni til Svíþjóðar að
heimsækja Sigga bróður sem bú-
settur er í Svíþjóð. Ferðin var gjöf
okkar til hennar á áttræðisafmæl-
inu hennar. Þá var hún með fulla
heilsu, tíguleg og glæsileg að
vanda og kímnigáfan og gleðin á
sínum stað. Með henni áttum við
ógleymanlega ferð.
Við munum öll sakna okkar
skemmtilegu og góðu frænku sem
við áttum svo margar minnis-
stæðar stundir með, en samt er
gott að vita að nú hvílir hún á góð-
um stað eftir langa og innihalds-
ríka ævi.
Fyrir hönd okkar systkinanna,
maka og barna okkar,
Kristín Björnsdóttir.
Jónína Pétursdóttir
Elsku Valdi. Það er tómarúm
í hjartanu þegar þú ert horfinn.
Þótt dauðinn sé óumflýjanlegur
hluti af lífinu er hann samt allt-
af erfiður, sérstaklega þegar
um er að ræða ungan mann í
blóma lífsins með framtíðina
fyrir sér. Það er erfitt að trúa
því að þú sért horfinn frá okk-
ur, enda sárt að þurfa að sætta
sig við að þeir sem maður elsk-
ar séu teknir frá manni og ekki
auðvelt að skilja hver tilgang-
urinn með því getur verið. En
lífið er einkennilegt og tekur
stundum stefnur sem við sjáum
ekki fyrir og erum ekki sátt við.
Þessir dagar sem liðnir eru
síðan þú Valdi minn varðst
bráðkvaddur hafa verið mjög
óraunverulegir, hvers vegna þú
og af hverju núna þegar þú og
þín fjölskylda voruð að undir-
búa brúðkaupið ykkar Daðeyj-
ar. Þú varst litli bróðir minn og
við áttum sama föður þó að við
værum ekki alin upp saman,
enda var ég 22 ára þegar þú
fæddist.
Ég fylgdist þó með þér og
Möggu systur okkar fyrstu árin
þín meðan ég bjó ennþá á Ak-
ureyri og man að þú varst
hörkutól og duglegur strákur
þrátt fyrir veikindin sem þú
hefur þurft að glíma við allt frá
því sykursýkin uppgötvaðist um
tveggja ára aldur. Það var tölu-
vert áfall og umönnunin sem
því fylgdi reyndi mikið á for-
eldra þína. Síðan skildi leiðir og
við hittumst helst á sumrin og
við hátíðleg tækifæri.
Eftir að þú varst orðinn full-
orðinn og ég búsett í Reykjavík
urðu samskipti okkar aftur
meiri.
Þegar þú komst í bæinn í
lækniserindum varstu duglegur
að koma í heimsókn til stóru
systur og gistir oft hjá okkur
og mér þótti óendanlega vænt
um það. Þú hafðir svo góða
nærveru og húmor, stríddir og
gerðir grín að okkur eins og
þér einum var lagið. Það var
gaman að spjalla við þig um
heima og geima og þá var ald-
ursmunurinn engin hindrun. Þú
hafðir skoðanir á flestu, barst
mikla virðingu fyrir fólki og
varst forvitinn um hagi ann-
arra, sennilega eitthvað sem þú
hefur erft frá föður okkar.
Aldrei man ég eftir að þú kvart-
aðir undan veikindunum sem
hrjáðu þig, tókst þeim af æðru-
leysi eins og hverju öðru verk-
efni sem þurfti að leysa.
Þú varst svo heppinn að
kynnast Daðeyju þinni fyrir
rúmum áratug og ávöxturinn af
ykkar sambúð er tvö yndisleg
börn sem þú varst mjög stoltur
af. Þó þau séu enn ung munu
þau geyma minningar um ást-
ríkan föður sem elskaði þau og
dáði.
Elsku Þóranna, Magga, Dað-
ey, Júlíus Elfar og Sunneva Va-
ley. Ykkar missir er mikill og
sár. Megi styrkur Guðs og
dásamlegar minningar hjálpa
ykkur í sorginni.
Elsku bróðir, minningin um
þig mun lifa í hjörtum okkar.
Ásrún Guðmundsdóttir.
Lífið er hverfult, ófyrirsjáan-
legt og margoft óréttlátt. Lífið
býður upp á góðar stundir og
Valdimar Rúnar
Guðmundsson
✝ Valdimar Rún-ar Guðmunds-
son fæddist 8. júlí
1976 á Akureyri og
ólst þar upp. Hann
lést á heimili sínu í
Kópavogi 27. febr-
úar 2015.
Valdimar Rúnar
var jarðsunginn í
Fossvogskirkju 16.
mars 2015.
vondar stundir.
Líklega var það ein
sú versta stund í
lífi mínu þegar
hann bróðir minn
var rifinn svona
skyndilega frá okk-
ur.
Valdi var ein sú
ljúfasta, blíðasta,
rólegasta og þol-
inmóðasta mann-
eskja sem ég hef
nokkurn tímann kynnst.
Hann var alltaf tilbúinn til
að fyrirgefa og það gerði hann
margoft.
Þó að lífið hafi ekki alltaf
farið mjúkum höndum um
hann lét hann það aldrei
stoppa sig en hélt ótrauður
áfram.
Oft og tíðum þótti mér bilið
á milli okkar allt of langt. Bæði
í aldri og seinna meir í vega-
lengdum.
Ég saknaði hans oft og
hugsaði til hans á hverjum
degi. Það er skrítið til þess að
hugsa að ég, stóra systir, þurfi
ekki að athuga með litla bróður
lengur eða hafa áhyggjur af
honum og er strax farin að
sakna þess auk allra okkar
samverustunda.
Þegar himinninn hrynur
er eins og tíminn
standi í stað.
Verði eins,
endalaus.
Hissa verð
er lífið
áfram heldur
eins og ekkert
hafi ískorist.
Í huga mér
þessi dagur
hvert atvik
eins og meitlað
í stein.
Sársaukinn
um æðar rennur
finnur leið
í ljóði hér.
(Hulda Ólafsdóttir.)
Hann bróðir minn var tekinn
frá okkur allt, allt of snemma.
Elsku Valdi. Ég, eiginmaður
minn og börn kveðjum þig með
sorg og söknuði sem ekki er
hægt að lýsa.
Þín systir,
Margrét Unnur.
Af lifandi gleði var lund þín hlaðin,
svo loftið í kringum þig hló,
en þegar síðast á banabeði
brosið á vörum þér dó,
þá sóttu skuggar að sálu minni
og sviptu hana gleði og ró.
En seinna skildi ég: Hér áttirðu ekki
að eiga langa töf.
Frá drottni allsherjar ómaði kallið
yfir hin miklu höf:
Hann þurfti bros þín sem birtugjafa
bak við dauða og gröf.
(Grétar Ó. Fells.)
Í dag kveðjum við frænda
okkar hann Valda, sem kvaddi
þennan heim alltof ungur.
Hann var ákaflega glaðlynd-
ur og jákvæður sem barn og
fylgdi það honum alla tíð.
Valdi átti fallega unga fjöl-
skyldu sem nú sér á eftir unn-
usta og föður og er missir
þeirra mikill.
Kæra Daðey, Júlíus Elfar og
Sunneva Valey, Tóta, Margrét
Unnur, Ásrún og fjölskyldur,
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur á þessari sorgarstundu
megi minningar um góðan
dreng lifa í hjörtum okkar
allra.
Kveðja frá systrunum,
Gyðu, Guðbjörgu Jónu
og Sigrúnu Ísabellu.