Reykjalundur - 01.06.1961, Blaðsíða 9

Kristján Ólason
Ljóð og stökur
Kristján Ólason.
Höfundur þessa snilldar kveðskapar, sem
hér fer á eftir, sýndi tímaritinu þann sóma,
að leyfa því að birta hann, sem lítið sýnis-
horn af verkum sínum.
Kristján er kominn af þingeyskum ættirni,
svo langt sem rakið verður. Ættir þær eru
kunnar að gáfum og listfengi. Meðal frænda
hans eru rithöfundar og ljóðskáld og í þeim
hópi einn, sem hlotið hefur heimsfrægð.
Ekki má Kristján heyra það nefnt að vera
talinn í röð skálda og kallast þetta lítillæti,
þótt Þingeyingur ætti ekki hlut að máli. Má
af þessu ætla, að vel sé enn sungið í Þing-
eyjarsýslum ef hann þykist ekki fær um að
gegna forsöngvaraþjónustu í einhverri ann-
exíu þess fagra héraðs:
Líf
Ég drakk af pinni góSu guðaveig
einn geislamorgun, unga, fagra Uf.
Og ennþá ég i sœlli vimu svif,
er sólin skin á þennan jarðarteig.
Reykjalundur
Um cevintýra og ásta skógargöng
ég átti leið og þekkti „skilningstréð".
Og himinglaður hlýddi á þinn söng,
og hefi lika reynt að syngja með.
Á risnu þinni reyndist aldrei hlé.
Þú réttir nýja, þegar ein var tcemd.
svo naumast mátti greina skálaskil.
En löngu áður en ég hingað sté,
ég unnið hafði fyrir þeirri scemd
og hamingju að hugsa og vera til. —
Haust
Hallar degi haustar að,
hliðum vindar strjúka.
Viðir sölna, visnað blað
verður að fjúka, fjúka.
Þó að falli og fjúki burt,
finnst ei mörgum skaði.
Ekki er leitað eðd spurt
eftir visnu blaði.
Þú sem strýkur stolta brá,
stœltur af rikum dáðum,
verður lika að vikja frá,
visnar og fýkur bráðum.
Harðindi
Ekki er fagurt út að sjá,
urgar frostið jöxlum,
og hriðarkápan hangir á
hvitra fjalla öxlum.
Köld er okkar fósturfold,
pó feli eld i leynum.
Það er aðeins undir mold,
sem aldrei slcer að neinum.
Hrömun
Lifið sina liknsemd ber;
Ijúfi hapbafengur.
Þú ert ekki orðinn mér
ómissandi lengur.