Reykjalundur - 01.06.1961, Side 19

Skálholtsstaður:
kirkja Brynjúlfs Biskups.
reið sína með 12 sveina til fylgdar. Trað-
irnar duna undir hófum hundrað hesta. Olm-
ir og aldir gæðingar til reiðar, stilltir og
traustir púlshestar undir föggum. Það er
sólskin og sunnanvindur. Eftir traðarkamp-
inum hoppar Ragnheiður biskupsdóttir,
sextán ára, léttum fótum. Sólin glitar rauð-
brúna lokkana. Hún gengur við hlið Halldórs
bróður síns og læzt sinna honum einum. En
við hina hlið hans ríður Daði Halldórsson.
í traðahliðinu stendur biskupsdóttir stund-
arkorn og horfir á eftir hópnum, þar sem
hann hverfur út yfir holtið. Síðan gengur
hún hægum skrefum heimleiðis. Niðri á
túninu lúrir gamalt, marghúsa bæjarþorp
með ótal hlöðum. Margir hafa staðið úti,
horft á eftir hópnum og beðið honum bless-
unar. Nú eru þeir gengnir hver til sinnar
iðju.
En Ragnheiður getur ekki gengið til sauma
sinna undir eins. Það er ómögulegt í glaða
sólskininu.
•
Árin líða. Enn er komið sumar og sólskin
yfir landi. Smávaxin kona, hvíthærð með
reynslusvip, gengur hægum skrefum heim-
an af Biskupshlaði til Þorlákssætis. Þar
tekur hún upp sauma sína. Oðru hverju
hníga þeir í keltu hennar, augun leita upp
og út yfir héraðið, staðnæmast við fjalla-
Reykjalundur
hringinn. Svo tekur hún til saumanna að
nýju. Nálsporin mörgu í messuskrúðum
Skálaholts, sporin út í Þorlákssæti, einstaka
ferð til vinkonunnar tryggu í Bræðratungu,
— það er hennar sumarfrí, mæddu konunn-
ar, barnlausu. Af hennar baráttu fara eng-
ar sögur, því að hinn fórnandi máttur er
hljóður.
En næsta sumar leikur sér á túninu lítill'
drengur. Sonur Ragnheiðar litlu. Og henni
leyfist að kveðja á undan honum.
•
Einhvers staðar þarna í grænni gróður-
mold túnsins að Skálaholti hvísla þau, bein
biskupsins góða, er ég kaus mér að dýrlingi
um leið og ég las Biskupasögurnar í fyrsta
sinn. En það er þó ekki hinn sæh biskup, er
ber nafn heilags manns og jartegnasögur
ganga af og heitir þessi þó sama nafni. En
um nafna hans hinn helga þykir mér vænst
vegna þess, að sagt er, að hann lastaði aldrei
veður, hvert sem það var; kvað öll veður frá
guði komin. Minnir það á Franz frá Assisi,
er nefndi vindinn bróður sinn og rigninguna
systur.
Nei, þetta er Þorlákur Runólfsson, —
Þorlákur hinn góði. Það nafn hef ég valið
honum fyrir löngu. Hinn mildi maður, er
kunni skil á auðmýkt hjartans, sem er að-
all hvers mikilmennis. Er Gissur biskup
17