Reykjalundur - 01.06.1961, Síða 24

hann reyndi, hann var alltaf svo þreyttur.
Hann leitaði aðstoðar vinnumiðlunarskrif-
stofunnar, en það var sama sagan, hann gafst
upp við öll þau störf, sem hún gat útvegað í
nágrenninu. Þarna þekktust að vísu vart önn-
ur störf, en þau er að landbúnaði eða skóg-
arhöggi sneru.
Nágrannar og jafnvel fjölskyldan var farin
að gefa piltinum hornauga, sem lata strákn-
um, og bætti það ekki úr skák fyrir honum,
og var af þeim sökum farið að sækja að hon-
um þunglyndi og mannfælni.
I vandræðum sínum fór pilturinn til fé-
lagsmálafulltrúa staðarins, að leita ráða hjá
honum. Varð að ráði með þeim, að skrifa
hæfniprófunarstöðinni í Helsingfors og tjá
henni vandamál piltsins.
Að nokkurum tíma liðnum kom svar það-
an, um að pilturinn skyldi koma þangað á
tilteknum degi. Þar var hann svo í 3 vikur.
A þeim tíma höfðu sérfræðingarnir hver
af öðrum rannsakað piltinn með viðtölum
og prófunum með þeim margvíslegu og full-
komnu vísindatækjum, sem öll miðuðu að
leitun á hæfni sjúklingsins til þeirra þrauta,
sem lagðar kunna að vera á mannslíkamann,
að ógleymdri sálinni, sem einnig verður að
ganga undir sín próf.
Að þessum 3 rannsóknarvikum loknum,
héMu sérfræðingarnir, sem um piltinn höfðu
fjallað, fund og báru saman bækur sínar.
Niðurstaða þessa fundar var sú, að pilt-
urinn skyldi fara í ákveðið iðnnám. En
ekki var hann sendur út á götuna með vott-
orð í vasanum, um að honum hentaði þessi
ákveðna infræðsla og starf.
Þegar niðurstaðan hafði verið fengin var
pilturinn boðaður á fund eins sérfræðings-
ins, er spurði hann hvernig honum litist á að
læra þessa ákveðnu iðn.
„Þú þarft ekki að svara mér nú þegar“,
sagði sérfræðingurinn, „þú getur nú farið
heim, hugsað málið og rætt það við foreldra
þína“.
Það gerði piltur, og skrifaði því næst stofn-
uninni og sagðist hafa hug á að læra þessa
ákveðnu iðn, „en, hvernig á ég að fara að
því? SDurði hann. Ég á enga peninga, og
þessi iðngrein er ekki til í okkar sveit“.
22
Við þessu hafði stofnunin svar á reiðum
höndum, og kom honum fyrir á heimavist-
ariðnskóla, honum að öllu leyti að kostnað-
arlausu.
Og það síðasta, sem við sjáum til pilts, er
að hann situr heima með bréf leitarstofnun-
arinnar og nýfengnar námsbækurnar, ferð-
búinn til skólans og framtíðarinnar, bros-
andi til heimilisfólksins, sem ekki lítur fram-
ar á hann, sem lata strákinn.
Þótt hann hefði verið giftur og átt börn,
hefði það ekki þurft að hindra hann frá
skólagöngunni. Opinberir styrkir hefðu séð
fyrir fjölskyldunni meðan á náminu stóð. Og
að námi loknu hefði honum verið séð fyrir
íbúð, þar sem hann gat fengið starf í sinni
nýlærðu iðn.
Hérna heima finnst okkur við vera þó
nokkuð stórir karlar, en þegar við sjáum
hvað finnskir gera fyrir sína öryrkja, þá er
ekki því að neita að við minnkum töluvert.
Kjartan Guðnason.
Meb hvíta rönd
Bíll er stöðvaður fyrir utan vínkrá í litlu
þorpi í Englandi. Tveir menn, vel hýrir, stíga
út og biðja um vín. Þeir snurðu jafnframt
veitingamanninn, hvort nokkur maður í ná-
grenninu ætti svartan kött með breiða, hvíta
rönd kring um hálsinn.
„Já“, svaraði veitingamaðurinn, „héma
neðar við götuna er einn sem á svona kött.“
„Er það gríðarlega stór köttur?" spurði
ökumaðurinn.
„Nei, það er bara kettlingur."
„Jæja, er þá nokkur hér í sveitinni, sem
á stóran svartan hund með breiða, hvíta rönd
um hálsinn?"
„Nei, hér er enginn svoleiðis hundur,“
svarar veitingamaðurinn.
Okumaðurinn snýr sér þá að förunaut sín-
um og segir með miklum þunga: „Þarna
séi’ðu, það var bá sóknarpresturinn, sem við
ókum yfir rétt áðan.“
Revkjalundur