Húnavaka - 01.05.1968, Blaðsíða 76

74
HÚNAVAKA
henni á bakinu, án þess að hún hreyfði sig. Sagði fólkið heima að
hún væri aldrei svona gæf, nema þegar hún lægi á, því að hún vildi
ekki láta eggin sín kólna, þá gætu ungarnir dáið. Eg kom oft að
hreiðrinu og sat rétt hjá því og horfði á rjúpuna þar sem hún lá á
eggjunum sínum. Hún var svo falleg í dökkbrúna búningnum sín-
um með svörtu tindrandi augun, sem störðu á mig eins og þau
vildu segja: „Þú mátt ekkert eiga við eggin mín, þá geta ungarnir,
sem eru innan í þeim dáið.“
„Hvernig ætla ég að ná þeim,“ sagði Gísli, „ég geri það með
lienni þessari," sagði hann og skreið af stað nær rjúpnahópnum og
lagðist þar á magann og hafði prikið, sem hann bar með sér fram-
nndan sér í stefnu á rjúpnahópinn. Ég horfði undrandi á þessar
aðfarir, en ég þurfti ekki lengi að bíða eftir framhaldinu. Ógur-
legur hvellur. Ég fékk loku fyrir eyrun. Hvað hafði komið fyrir.
Gísli stóð upp hinn rólegasti og fór að tína saman nokkrar rjúpur,
sem lágu dauðar á fönninni, en aðalhópurinn flaug burt. Ég horfði
eftir hópnum og sá að tvær rjúpur tóku sig út úr og lækkuðu flug-
ið þangað til þær settust eða öllu heldur duttu til jarðar. „Hvað ertu
að gera strákur," kallaði Gísli allt í einu. „Geturðu ekki hjálpað
mér.“ Ég sá að hann elti eina rjúpu fram og aftur, hún gat sjáan-
lega ekki flogið og ekki hlaupið heldur, en skoppaði einhvern veg-
inn áfram og veltist á öllum endum. Ég liljóp af stað og náði rjúp-
unni von bráðar. Hún var alblóðug og rann blóðið úr sári á öðr-
um vængnum, sem lafði eins og drusla. Ég sá líka að annan fótinn
vantaði alveg. „Hvað ætlarðu að gera við hann,“ sagði ég og kom
með rjúpuna til Gísla, sem engu anzaði, því að hann var svo móður
eftir hlaupin. Enda sá ég fljótt hvað hann ætlaði að gera. Hann
þreif rjúpuna af mér og sneri af henni hausinn og fleygði henni
svo hjá hinum, sem lágu þarna á jörðinni.
Ég skildi ekkert í þessari mannvonzku að geta farið svona með
þessa fallegu fugla, sem engum gerðu neitt. Ég stóð í sömu sporum
og mér var orðið óglatt af að horfa á þessar aðfarir. Gísli tók snæri
upp úr vasa sínum og batt rjúpurnar saman á löppunum og liélt
af stað. „Ætlarðu ekki að koma,“ kallaði hann til mín, þegar hann
sá að ég hreyfði mig ekki, en stóð í sömu sporum. „Nei, ég ætla að
fara heim,“ sagði ég og hljóp af stað heim á leið, því að ég var bú-
inn að fá nóg af þessu, langaði ekkert til að sjá meira. Ég heyrði
að Gísli kallaði eitthvað á eftir mér, en ég hélt áfram og sinnti því