Húnavaka - 01.05.1968, Síða 90

88
HÚNAVAKA
Hann horfði áfergjulega á Döggu. Ertu fúl ljúfan? Á eftir fylgdi
skerandi hlátur. Veitandinn kom með vín og smurt brauð.
Það stóð konfektskál á borðinu. Hann liafði sýnilega undirbúið
samkvæmi. Dagga hugsaði sem svo, að hann hefði ætlað að hirða eitt-
livað heim með sér af fólki, aðeins það, sem hendi var næst.
Hún dreypti aðeins í gos. Enga drykkju í kvöld. Það, senr komið
var reyndist full mikið.
Hún stóð upp og gekk inn í næstu stofu. Dauf ljós, rauðir stólar,
blóm.
Hvað karlinn gat komið sér vel fyrir. Hann, senr virtist svo lrund-
leiðinlegur. Hún sökkti sér niður í Drauminn sinn, og tók ekki eftir
að síðhærði maðurinn var kominn. Hann konr alveg upp að lrenni
og muldraði: Yndisleg. Hvað segir þú unr skenrmtilegt kvöld nreð
nrér?
Hún heyrði smellinn á kinn hans, er hendi lrennar sló. Ör af vín-
inu hafði hún gleynrt velsænrisreglum sfnunr, andartak. Bölvuð,
sagði lrann. Fyrirgefðu Lubbi. Hvaðan ertu? Ég ætti ekki að tala
við þig. Ég er alls staðar að. Hvað ertu að segja? Hún hló. Kinn hans
hafði roðnað undan lrögginu. Það greip hana lrlý tilfinning. Hún
strauk blettinn nreð mjúkunr fingrununr. Yndisleg, tautaði lrann.
Augu hans voru hulin nróðu og hendur hans fálmuðu áfjáðar eftir
lrenni. Nei, lrvæsti hún. Hvað, veitandinn sagði mér að reyna. Hann
sagðist lrafa farið fýluför. Svín, hvæsti lnin. Hún var ekki lengur hún
sjálf. Hún var særð og lrrædd og ein.
Aðeins áð Hann væri hér. Sæti lrjá lrenni og talaði við hana. Lof-
aði henni að hlusta á róleg orð, er veittu lrenni lruggun.
Veitandinn konr inn og lrláturinn ískraði í honum. Hvernig geng-
ur? Konrið þið og fáið staup nreð okkur.
Þau tóku við glösunum. Dagga drakk í botn. Mikill auli gat hún
verið að drekka nreira. Hvar var kápan hennar. Heim varð hún að
komast áður en þessir gráðugu menn hremmdu lrana. Ekki að fara
Dagga, æptu stúlkurnar. Ekki að fara, át veitandinn eftir. Hann tók
samt kápuna hennar og hjálpaði lrenni í hana.
Ég fer nreð þér, sagði Lubbi. Nei, enginn fer með mér. Ég fer ein.
Hún reif opna hurðina. ískaldur vetrarvindurinn æddi í fang henn-
ar. Hún skjögraði af stað, en heyrði veitandann segja: Hennar var
óblandað. Það var eins og lrenni ykist kraftur, senr ræki Irana áfram.
Óblandað. Guð nrinn góður, ef ég kenrst ekki heim. Óþokki, taut-