Húnavaka - 01.05.1975, Qupperneq 65

HÚNAVAKA
63
alla sál sína og þekkingu í það hvernig hann beitir stýrinu og jafn-
framt finnur hann hvernig báturinn svarar á sinn hátt hreyfingum
stýrisins. Þetta verður næstum eins og báturinn sé lifandi vera, sem
taki örhratt á móti áhrifum frá sál stýrimannsins og leggi sig alla
fram við að vinna sigur á vindi og sjó. En eins og við vitum má eng-
inn mannlegur kraftur standa á móti ef höfuðskepnurnar ganga ber-
serksgang og hefir þá mörg hetjan eftir harða baráttu hnigið í valinn.
Eftir að hafa siglt þannig með öllum seglum svo sem 5—10 mínút-
ur féll frammastrið og var næstum komið útbyrðis á hléborða, en
þeir framámennirnir höfðu snör og styrk handtök við að ná mastr-
inu og seglunum inn í bátinn. Ég lét þá fella afturseglið og austur-
rúmsmennina leggja út árar og snúa upp í vindinn, fór ég svo að
athuga orsök þessa óvænta atburðar og furðaði mig hvað valda
mundi. A frammastrinu voru stög úr járnvír og taldi ég þau ekki
geta bilað, en er ég aðgætti þetta nánar sá ég að vafið á stögunum
upp við mastrið hafði slitnað og þá hlaut mastrið að falla, en þegar
að seglinu sló niður hafði það rifnað nokkuð á keipunum (tollun-
um). Þetta hafði það í för með sér að eftir að við vorum búnir að
koma upp mastrinu var ekki hægt að strauja seglið (strengja) eins og
þurfti og eftir það varð ég að láta seglið „kala við mastrið“ og veitti
það nú ekki nema lítinn framdrátt. Aftursegl og fokkur voru enn
heil og gerðu mikið gagn, en þrátt fyrir það tók nú ekki eins nærri
vindi og áður svo að okkur mun hafa hrakið talsvert meðan við
vorum að lagfæra það sem bilaði og koma reiða og seglum upp aftur.
Með því horfi, sem við nú höfðum voru litlar líkur til að við næð-
um heimahöfn. Vindur fór alltaf vaxandi, en eftir að kom inn fyrir
Rif var aðeins vindbára, en var mjög kröpp, enda fylgt eftir af roki,
sem var það mikið að lá við skafningi. Þegar við vorum komnir inn
á móts við Kálfshamarsnes var að byrja að bregða birtu og gat ég
ekki séð með vissu hvað við vorum djúpt, en þótt seglin væru léleg
þá smámjakaðist áfram inn eftir og fjarlægðumst við ekki landið,
þó mátti heita að vindstaða væri nú á þveraustan. Þegar við vorum
komnir talsvert inn fyrir nesið sá ég eins og þokuvegg, sem virtist
vera jafn hár og brúnir Króksbjargs og lá hann í vindstöðunni frá
austri til vesturs og var á svæðinu um Fossá. Er við komum nær sást
greinilega að þetta var sjórok og var þá veðrið svo mikið að sjóinn
skóf svo ákaft að allt var að sjá eins og gufa. Nú fannst mér ekki
árennilegt að sigla inn í þennan gufubakka, en nokkuð norðan við