Húnavaka - 01.05.1975, Blaðsíða 115

HÚNAVAKA
113
ur alltaf þótt vænt um hana síðan. Við urðum vinkonur þegar ég var
sex ára og faðir hennar tók að sér að kenna mér að lesa. Þá var Inga
kornung stúlka og bjó með föður
sínum, systur sinni og mági, í sama
húsi og við bjuggum í.
Ég fór út um dyrnar heima eftir
liádegi, gekk fyrir hornið, inn um
aðrar dyr og upp tröppur og þar
tók Inga á móti mér. Það brást
aldrei að hún kæmi fram, hún sagð-
ist þurfa að athuga hvort ég hefði
borðað nógu vel. Svo klappaði hún
mig alla utan til að ganga úr skugga
um þetta og alltaf þótti mér mót-
tökuathöfnin jafn skemmtileg. Ég
segi frá þessari bernskuminningu
vegna þess að hún lýsir svo vel
framkomu Ingu við börn og ber
með sér, að strax á æskuárum hefur
hún verið orðin svona barngóð.
Það eru áreiðanlega mörg börn á
Blönduósi, sem sakna vinar í stað nú þegar Inga er horfin, ekki
aðeins lítil börn, heldur líka ungfullorðin börn og foreldrar þeirra.
Rétt áður en Inga veiktist og fór suður til uppskurðar, vorum við
að spjalla saman og hún sagðist vera leið yfir að hafa ekki ennþá
kynnst litla dóttursyni mínum að neinu ráði.
Ég sagði að nú væri að hlýna og þá yrði sá litli alltaf úti, þau myndu
hittast daglega á götunni og sjálfsagt yrði hún jafn fljót að ná hans
hylli og okkar mæðgnanna á sínum tíma. Svona sér maður skammt
fram í tímann — sem betur fer.
Að óvörum koma oss atvikin þrátt
sem æfin hin jarðneska er háð
og dauðinn svo óvænt dyrnar knýr
að daprast öll bjargarráð.
Við lútum þeim dómi með djúpri lotning
Drottins er vald og náð.
8
T. R. J.