Dagblaðið Vísir - DV - 02.07.2010, Blaðsíða 19

föstudagur 2. júlí 2010 fréttir 19
„Mér finnst mjög erfitt að rifja
þetta upp en ég vil aðvara unga
krakka því ég vil ekki að neinn
þurfi að ganga í gegnum það sem
ég hef þurft að ganga í gegnum,“
segir Helga Björk Möller 24 ára
frá Vestmannaeyjum sem lenti í
alvarlegu bílslysi fyrir sjö árum.
Hún og vinkonurnar höfðu ver-
ið á rúntinum þegar þær ákváðu
að fara í spyrnu. Helga Björk var
að keyra og missti stjórn á bíln-
um í beygju og klessti á vegg við
Steypustöðina. Vinkona hennar,
Anna Ragnheiður, lést í slysinu,
önnur slasaðist töluvert og sjálf
slasaðist Helga mikið. Helga þurfti
að læra allt upp á nýtt en hún varð
fyrir framheilaskaða, missti jafn-
vægi og varð að notast við hjóla-
stól fyrstu árin eftir slysið. Í dag er
hún komin úr stólnum en styðst
við hækjur.
„Slysið hefur breytt lífi mínu
á allan hátt. Stundum á ég ágæta
daga en stundum er allt ömur-
legt og ég vil hreinlega ekki lifa.
Stelpurnar sem ég kallaði vinkon-
ur mínar lokuðu á mig svo í dag er
fjölskyldan einu vinir mínir og vill
sem betur fer umgangast mig enn
og ég er þakklát fyrir það. Ég vildi
óska að ég gæti spólað til baka og
tekið bílprófið upp á nýtt og tekið
aðrar ákvarðanir. Ég var svo ung
og var viss um að ekkert ætti eftir
að koma fyrir mig. Ég hélt að það
myndi ekki skipta máli þótt ég færi
í spyrnu.“
Fékk ekki að fara með
Móðir Helgu, Ólöf Helgadóttir,
mun aldrei gleyma kosningadeg-
inum 10. maí 2003. „Við mæðgur
höfðum farið saman í kosninga-
kaffi og svo fór Helga út með vin-
konum sínum. Um kvöldið kemur
hún heim og spyr mig hvort hún
eigi ekki að skutla mér í Ásgarð
en ég sagðist bara myndu hitta
hana þar. Þegar hún kom þang-
að sagðist hún ætla á rúntinn en
að hún myndi sækja mig og keyra
mig heim. Það var svo skrítið að
hún sagði bara; sjáumst, en Anna
Ragnheiður kvaddi mig almenni-
lega. Um klukkan 1.30 fæ ég sím-
hringingu og heyri að þær hafi
lent í árekstri. Það hvarlaði ekki
að mér að þær væru slasaðar og ég
segi við þáverandi kærasta Helgu
að hún sé líklega búin að eyði-
leggja bílinn hans. Ég varð bara
frekar pirruð því ég hafði sjálf ný-
lega keyrt á. Ég bara trúði ekki að
eitthvað svona gæti gerst í svona
litlum bæ,“ segir Ólöf en bætir við
að hún hafi gert sér grein fyrir al-
varleika málsins þegar hún mætti
á slysstað. „Ég sá hana fasta inn í
bílnum og sá ekki betur en að hún
andaði ekki. Hún var send með
þyrlu til Reykjavíkur en ég fékk
ekki að fara með. Ég þurfti því
að dóla mér í Herjólfi í fjóra tíma
um morguninn og komst ekki til
hennar fyrr en í hádeginu,“ seg-
ir Ólöf sem er afar ósátt við að
hafa ekki fengið að fara með dótt-
ur sinni í land. „Ég á erfitt með
að sætta mig við að aðstandend-
ur þurfi að sitja eftir. Ég veit að
sjúkravélin var tilbúin og skil ekki
af hverju við fengum ekki að fara
með henni. Ég veit vel að þetta
kostar allt peninga en sem betur
fer kemur svona lagað ekki fyrir á
hverjum degi,“ segir hún og bæt-
ir við að áfallahjálpin hafi einnig
verið af skornum skammti.
Hugsar daglega til bílstjór-
ans
Fyrstu tvo, þrjá dagana eftir slys-
ið var Helgu ekki hugað líf en eft-
ir 14 daga á gjörgæslu var hún flutt
yfir á barnadeild þar sem hún lá
í kóma þar til í júlí. Eftir það tók
við eins árs dvöl í endurhæfingu á
Grensás. „Helga opnaði augun en
hún þekkti okkur ekki og við viss-
um ekkert hvernig líf beið hennar.
Við urðum að halda á henni, mata
og skipta á henni. Hún kunni ekki
neitt og þekkti engan mat, ekki
einu sinni pitsu, sjálf pítsudrottn-
ingin. Það var bara eins og við vær-
um komin með 60 kílóa smábarn,“
segir Ólöf sem á erfitt með að
heyra fréttir af bílslysum, sérstak-
lega þegar ungt fólk á í hlut. „Slysið
í Keflavík hefur sett líf mitt á ann-
an enda. Þegar svona alvarleg slys
verða fer ég aftur á slysstað í hug-
anum og líður mjög illa, verður kalt
og heitt til skiptis, get ekki borðað
og fer í sama pakkann og fyrir sjö
árum. Ég tek slysin gríðarlega inn
á mig og get ekki annað en hugsað
til bílstjórans á hverjum degi. Það
er meira en að segja það að verða
valdur að svona slysi. Þetta er bara
alveg hræðilegt,“ segir hún og bæt-
ir við að hún spái mikið hvað geti
haft áhrif á unga fólkið svo það fari
varlegar í umferðinni. „Langar það
virkilega að vera í Helgu Bjarkar
sporum? Ég get ekki ímyndað mér
það.“
Vill ekki lifa
Þær mæðgur segja slysið hafa gjör-
breytt þeirra lífi og lífi allrar fjöl-
skyldunnar. Helga Björk segist oft
hugsa um hvernig lífi hennar væri
háttað í dag ef hún hefði ekki keyrt
á vegginn. „Líf mitt var gott fyr-
ir slys. Ég hafði farið örlítið út af
sporinu en ég var edrú þegar ég
olli slysinu,“ segir Helga sem starf-
ar í hlutastarfi í eldhúsi og eyð-
ir stórum hluta dagsins við æfing-
ar. Ólöf, móðir hennar, segir slysið
hafa kennt sér margt og sérstaklega
það að taka einn dag í einu. „Þegar
ég vakna á morgnanna vona ég að
dagurinn verði góður fyrir okkur og
sérstaklega Helgu. Hún á stundum
mjög bágt og hefur nokkru sinn-
um hringt í mig og sagst ekki vilja
lifa lengur. Þetta er ekki auðvelt líf,“
segir hún og bætir aðspurð við að
hún upplifi mikinn ótta gagnvart
öllum börnunum sínum. „Ég var
hræðilega hrædd þegar kom að því
að synirnir fengju bílpróf og vildi
hreinlega ekki leyfa þeim að fara í
prófið en pabbi þeirra og afi tóku
það ekki í mál og sögðu að þeir yrðu
að fá bílpróf. Ég er bara svo hrædd
um þá og síhringjandi til að athuga
hvort allt sé í lagi. Þetta mun örugg-
lega fylgja mér alla tíð.“
Skil reiðina
Ólöf og móðir Önnu Ragnheið-
ar, stúlkunnar sem lést, höfðu ver-
ið bestu vinkonur og nánast alið
börnin upp saman, að sögn Óla-
far. Eftir slysið sé sambandið hins
vegar ekkert. „Helga Björk og Anna
Ragnheiður voru æskuvinkonur og
ég veit að hún saknar hennar ofsa-
lega mikið. Fólkið í Eyjum upp-
lifði mikla reiði gagnvart Helgu eft-
ir slysið enda lifði hún þetta af. Ég
held samt að fæstir hafi gert sér
grein fyrir alvarleika meiðsla henn-
ar, hún á langt í land með að lifa
eðlilegu lífi og horfir á eftir vinkon-
unum mennta sig, giftast og eignast
börn á meðan hún sjálf berst fyrir
bata. Bestu vinkonur hennar létu
sig hverfa og ég hefði viljað að bæði
foreldrar og prestar hefðu frætt þær
meira,“ segir Ólöf og bætir við: „Við
fengum stuðning frá mörgum en ég
skil samt reiðina og að einhverjum
takist ekki að fyrirgefa. Sjálf hef ég
ekki misst barn og get ekki ímynd-
að mér hvernig það er. Ef ég hugsa
út í að missa annan strákinn minn á
þennan hátt veit ég ekki hvernig ég
myndi bregðast við. En svona getur
komið fyrir alla og ég vildi bara að
fólk væri ekki svona fljótt að dæma.
Við hugsuðum um að flytja úr bæn-
um en vildum ekki rífa strákana
upp. Það var svo einkennilegt að sjá
vinina hverfa frá manni og að upp-
lifa kunningjana allt í einu næst
manni. Svona slys umturnar öllu
og ef ég hugsa til baka skil ég ekki
hvernig við fórum í gegnum þetta.
Það þyrmir alltaf yfir mig þegar
þessi tími kemur. Einmitt þegar
flestir fagna sumrinu líður mér ekki
vel,“ segir Ólöf og Helga Björk tek-
ur við: „Það er svo sorglegt að svona
slys þurfi að gerast því þau eru svo
óþörf. Ungir krakkar eru bara svo
vissir um að ekkert komi fyrir þau.
Við höldum að við séum ódauðleg
en sannleikurinn er sá að við vitum
aldrei hvenær slysin gerast.“
Vildi að ég gæti
spólað til baka
Helga Björk Möller var nýkomin með bílpróf þegar hún fór í spyrnu með tvær vinkonur sínar með sér í
bílnum. Ökuferðin endaði skelfilega og önnur vinkona hennar lét lífið. Sjálf hefur Helga Björk ekki náð að
jafna sig eftir slysið og býst ekki við að geta nokkurn tímann jafnað sig andlega. Helga Björk og mamma
hennar, Ólöf, féllust á að segja sína sögu í von um að bjarga einhverjum frá því að keyra of hratt.
Ég vildi óska að ég gæti farið til
baka og tekið bílprófið
upp á nýtt og tekið aðr-
ar ákvarðanir. Ég var
svo ung og var viss um
að ekkert ætti eftir að
koma fyrir mig.
Á gjörgæslu Helgu Björk var
ekki hugað líf fyrst eftir slysið.
indíana ÁSa HreinSdóttir
blaðamaður skrifar: indiana@dv.is
Mæðgur Helga Björk og Ólöf segja slysið
hafa gjörbreytt öllu lífi fjölskyldunnar.