Dagblaðið Vísir - DV - 04.04.2012, Side 73

Dagblaðið Vísir - DV - 04.04.2012, Side 73
Lífsstíll 73Páskablað 4.–10. apríl 2012 fyrir skerandi sársauka, sérstaklega í hægri nára til þess að reyna að halda í við fólkið mitt. Sólin kom alltaf hærra og hærra upp og ég fann hvað hitnaði í veðri þrátt fyrir að vera komin í þessa hæð. Stoppað var í 1.100 metra hæð og tilkynnt að tekið yrði smá stopp – og fólk hvatt til að fá sér bita, drekka og pissa, því nú yrði raðað í línu. Fyrsta línan var kölluð hraðlína og svo koll af kolli til síðustu línu sem var þá „hæglína“. Klukkan var um 10 og ég settist niður í fyrsta sinn síðan klukkan 4.30 um morguninn og fór loks úr ysta laginu sem var vind/ regnjakki sem þola átti 10.000mm. Ég sótti drykkinn minn og var kom- in vel á veg með lítra númer 2. Að borða gat ég ekki hugsað mér enda maginn í hnút og ég þurfti alls ekki að pissa. Ég sagði við fólkið mitt að ég vildi vera í hægustu línunni taldi að með því væri mesti möguleik- inn á að komast alla leið með sem minnstum sársauka og mæði. Mað- urinn minn samþykkti það en son- ur okkar og tengdadóttir völdu sér miðjulínu. Eftir um það bil 30 mínútur var byrjað að raða fólki á línubönd, þarna stóð ég íklædd göngubelti með sólgleraugu, búin að maka á mig sólarvörn, tilbúin í þægilega aflíðandi göngu restina af leiðinni. Línustjórinn í hægustu línu var maður á þrítugsaldri sýndist mér. Mér fannst hann klæddur eins og Clint Eastwood í ljósum útivistar- fötum með hatt, tóbaksklút og sól- gleraugu, rosalega flottur. Hann kynnti sig: „Ég heiti Skúli.“ Hann var ekkert að orðlengja það neitt frek- ar og byrjaði að raða okkur á línuna seinna frétti ég að Skúli væri dóm- ari við EFTA-dómstólinn í Strasbo- urg. Skúli vildi hafa manninn minn fyrir aftan sig, stóran og sterklegan, það væri öryggi í því ef hann myndi detta í sprungu. Á eftir mannin- um mínum kom ég og á bak við mig voru svo fimm í viðbót svo við vorum átta í „hægu línunni“ hans Skúla. Niðurlægð og beygð Það var steikjandi hiti en færi gott þegar línurnar lögðu af stað hver á fætur annarri, loks kom að okk- ur þar sem við rákum lestina. Við fengum fyrirmæli um að það mætti alls ekki losa sig úr línunni nema á öruggum stað og með leyfi línu- stjóra vegna sprunguhættu. Leiðin lá aflíðandi upp á við en mjög fljót- lega fann ég fyrir kunnuglegum ein- kennum, púlsinn upp, mæði, svita og hrikalegum sársauka í náranum, svo ég kalla „ekki fara svona hratt.“ Línustjórinn Skúli heyrir ekkert svo ég reyni að snúa mér að mannin- um mínum og hinum í línunni og spyr: „Finnst ykkur þetta ekki vera dálítið hratt gengið?“ En engin tók undir með mér. Í raun var ekkert farið of hratt þetta var bara ég. Línustjórinn kallaði: „Við stoppum í 5 mínútur eftir 10 mínútur.“ Ég reyndi að harka af mér en fann að ég varð að stoppa, svo við stoppuðum. Skúli snéri sér að mér og sagði: „heyrðu, við erum rétt að leggja af stað, höldum þessum hraða og stoppum á 10 mínútna fresti, þá gengur þetta vel hjá okkur og við lendum í lítilli sólbráð.“ Svo allt í einu gekk hann að mér, horfði á svitastokkið andlitið og niður eft- ir mér og sagði: „heyrðu góða, við skulum nú bara byrja á því að klæða þig úr!“ Hvað meinti mað- urinn? Það skipti engum togum að hann losaði af mér bakpokann skipaði mér úr vindhelda ljósbláa Cintamani-jakkanum mínum sem mér fannst klæða mig svo vel áður en ég lagði af stað. Hann byrjaði að renna honum niður, ég reif mig lausa og kláraði verkið. Þá kom í ljós síðerma ullarbolurinn minn, Skúli starði á mig og til himins þar sem sólin skein og bakaði allt og alla og spurði: „Ertu í einhverju innan undir þessu?“ Ég játti því og fór hálfpartinn hjá mér, hann sagði mér að fara úr bolnum, ég gerði það og stóð loksins á ullarstuttermabol sem vart þarf að taka fram að var rennandi blautur af svita eins og hin fötin mín. Pirraður fór hann að troða föt- unum mínum í bakpokann minn, tautandi að það væri nú tími til að nota þessa fínu græju sem ég væri með – nýja bakpokann minn. Hann skipaði mér að drekka svo ég fékk mér vænan sopa af lítra númer 2. „Jæja, heldur þú að þetta gangi nú ekki betur núna?“ spurði Skúli og við héldum áfram. Ég harkaði af mér beit vörina á mér til blóðs einbeitti mér að því, en allt kom fyrir ekki. Ég dróst aftur úr svo línan milli mín og mannsins míns strekkist með þeim afleiðing- um að ég upplifði að hann væri allt- af að kippa í mig svo nú beindust allar tilfinningar mínar í reiði gagn- vart honum sem og línustjóranum. Ég reifst og skammaðist: „Hættu að kippa í mig, þarf að labba svona hratt, er ekki hægt að stoppa.“ Ég tek það fram að maðurinn minn gerði sitt besta til þess að róa mig og hjálpa mér en ekkert dugði og aum- ingja hitt fólkið í línunni sem starði á mig eins og ég væri „geimvera“. Allt í einu í sirka 1.500 metrum fer ég svo í andnauð og byrja að grenja ofsalega (líklega af móðursýki) þá sá Skúli sína sæng útbreidda og byrjar að kalla í talstöðina: „halló, heyrið í mér! Ég er hér með eina sem er orðin blá í framan, geri ráð fyrir að snúa við, yfir.“ Sonur og tengdadóttir okk- ar hjóna vissu með sjálfum sér að þarna væri verið að tala um mig og fylgdust með athygli með því hvernig myndi fara. Mér leið öm- urlega andlega og líkamlega það stefndi í félagslega erfiðleika líka. Þvílíkur ósigur! Ég var svo niður- lægð og beygð. Ég heyrði farar- stjórana byrja að leggja á ráðin um að kannski væri hægt að sníkja far með einhverjum hóp sem væri á niðurleið fyrir mig, því það voru margir hópar í fjallinu sem þegar höfðu toppað. Skúli, sem reynt hafði að hvetja mig, lagði til við mig að halda áfram, fá far með öðrum niður svo línan þyrfti ekki að snúa við. Ég samþykkti þetta, bara þessi mögu- leiki að geta farið til baka fljótlega styrkti mig, svo við héldum áfram, en við mættum engum! Allavega engum sem hann treysti til að taka mig með sér. Ég fann hvernig hægt og rólega færðist gríðarleg þreyta yfir mig, ég varð ofboðslega and- lega þreytt og svo þegar við vor- um komin í sirka 1700–1800 metra leysti ég mig rólega úr línunni labb- aði til hliðar lagðist niður og lang- aði bara til að sofa. Það þarf kannski ekki að orða það en Skúla línustjóra og manninum mínum varð mjög illa brugðið. Þeir krupu hjá mér, ég hafði tekið af mér sólgleraugun, snéri krímóttu társtokknu andlitinu að þeim og lofaði hátíðlega að vera stillt og sofa bara rólega þar til þau (línan) kæmu til baka. Þarna upp- lifði ég hvernig er að örmagnast, vilja bara sofa, þvílík vellíðan sem helltist yfir mig. „Þú ert að verða búin að eyði- leggja Hnjúksgönguna okkar!“ Að sofna var að sjálfsögðu ekki kost- ur, svo ég varð að gera svo vel að setj- ast upp. Nú var komið að samningaviðræð- um. „Sko, það sem er í boði fyrir þig Jóna, er að við breytum röðinni, þú verður fyrir aftan mig, maðurinn þinn á bak við þig og í sameiningu komum við þér upp þessa síðustu brekku áður en við tekur askja Öræfajökuls. Ég geri ráð fyrir að þú hafir það yfir öskjuna yfir að Hnjúknum, þar getur þú svo beðið meðan línan fer upp síðustu 200 metrana.“ Svo horfði hann ögr- andi á mig og sagði: „Nema þú viljir að við snúum við hérna?“ Ég horfði til línufélaga minna og sá vonbrigðin skína úr hverju andliti, úr augum þeirra mátti lesa: „Þú ert að verða búin að eyði- leggja Hnjúksgönguna okkar!“ Ég stóð upp hafði styrkst við vökvann og var komin í þokkalegt jafnvægi, fann hrokann í mér stigmagnast og sagðist að sjálfsögðu halda áfram. Þannig var það, ég var fest á bak við línustjórann og maðurinn minn á bak við mig og í sameiningu komu þeir mér upp síðustu löngu brekk- una fyrir öskjubrúnina með því að Skúli togaði og maðurinn minn ýtti á rassinn á mér. Án þess að skamm- ast mín drakk ég meira og minna allan vökva línufélaga minna og saug meira að segja úr slöngu línu- stjórans Skúla þar til vatnspokinn hans var tómur. Gangan yfir öskj- una var frekar auðveld, nokkrir kílómetrar og lítil hækkun. Þar náði ég þokkalegum styrk og hraða og var farin að anda eðlilega. Þegar við komum undir Hnjúkinn þar sem margar línur voru saman komnar, annaðhvort á leiðinni upp eða að koma niður eftir að hafa toppað, nú eða í hvíld, var komið að því að leysa mig úr línunni þannig að fé- lagar mínir gætu „toppað“. Lífsmörkin fóru batnandi Þarna var komin upp sú staða að maðurinn minn hvatti mig til þess að klára ferðina og toppa með þeim enda sá hann að lífsmörk mín fóru batnandi. Skúli, sem hafði verið í reglulegu sambandi við hina farar- stjórana til þess að upplýsa þá um þau vandamál sem stöðugt herj- uðu á þessa hægu línu, kom nú og horfði ögrandi á mig og sagði hvasst: „Þú getur þetta ekki.“ Bara þessi sálfræði espaði upp í mér reiðina svo ég rétti úr mér og sagði: „Jú, víst,“ og bætti svo við, „ef þið hjálpið mér,“ og ég leit niður. Línu- félagarnir fundu þarna til mikillar ábyrgðar enda höfðum við tengst innilegum tilfinningaböndum í öll- um þessum hremmingum og þeir sögðu: „Auðvitað klárar þú ferðina eins og við.“ Svo það varð úr, mað- urinn minn spennti á mig brodd- ana, allir tilbúnir og allt byrjaði upp á nýtt. Mæði, aukinn púls, hrika- legur sársauki í hverju skrefi, ég argandi og gargandi, biðjandi um stopp og að fá að bíða. Aumingja Skúli togaði og togaði og maðurinn minn ýtti og ýtti þessa 200 metra. Allt í einu stoppaði Skúli, snéri sér snöggt að mér og sagði: „Nú mátt þú Jóna losa þig úr línunni og bíða, þú þarft ekki að fara lengra.“ Ég horfði undrandi á hann, heyrði hann svo segja við hópinn að nú væru bara 10 metrar eftir og þá værum við komin á toppinn. „Þið megið losa ykkur úr línunni og taka myndir og fagna rosalega.“ Ég horfði á hann og strunsaði af stað. Hann er algjör...! hugsaði ég. Þarna var ég svo komin um klukk- an 14.00 á topp Hvannadalshnjúks og fannst það frekar óraunveru- legt. Eftir stutt stopp á toppnum, myndatökur og húrrahróp vorum við fest aftur í línu og snúið við. Það er mér mjög minnistætt að þeg- ar við vorum komin nokkra metra niður til baka af Hnjúknum var smá stopp í brekkunni, ég og Skúli línu- stjóri stóðum næstum hlið við hlið þó það megi nú ekki, hann horfði á staðinn þar sem ég stóð á brodd- unum mínum og sagði: „Þú stend- ur á sprungu.“ Ég leit niður og við mér blasti himinblár litur í gegnum þunnan ís. Ég leit á hann við horfð- umst í augu og skellihlógum, það var eins og þungu fargi væri af okk- ur öllum létt. Ætlaði aldrei að ganga aftur Ég var stolt af mér að hafa klár- að þetta þó ég hafi einnig fund- ið til skammartilfinningar fyrir að hafa verið svona mikil óhemja og dramadrottning. Næstu daga gekk ég eins og gam- almenni með hrikalega mikla slit- gigt. Vegna áreynslunnar og álags- ins og vegna vökvaskorts þurfti ég að leita læknis nokkrum dögum seinna til þess að fá vatnslosandi lyf. Ég missti allar táneglurnar af hægri fæti og þrjár af þeirri vinstri, en ég fékk ekki blöðrur á hælana því ég hafði plástrað þá svo vel nóttina góðu. Þrátt fyrir erfiða ferð, skömmina og líkamlegu vanda- málin fann ég, eftir því sem dag- arnir liðu og ég jafnaði mig, hvað ég var óumræðanlega stolt af mér! Ég tók þá ákvörðun að fara að ári aft- ur á Hvannadalshnjúk, manninum mínum til mikillar gleði, en nú ætl- aði ég að fara rétt að þessu. Um leið og heilsan komst í lag byrjaði að æfa, gekk á Esjuna og Helgafell í Hafnarfirði þrisvar til fjórum sinnum í viku allt sumar- ið. Um veturinn hélt ég mér í formi með því að stökkva upp á annað hvort fjallið þegar veður leyfði. Svo kom að hvítasunnuferð FÍ 2007 á Hvannadalshnjúk, ég var jafnvel enn spenntari en síðast og hlakkaði gríðarlega mikið til og ég vissi að nú var ég í góðu formi. Gangan gekk vel, engin vandkvæði, og það gladdi mig mjög þegar Haraldur Örn, for- seti FÍ stoppaði í miðjum brekkum Hnjúksins og óskaði mér til ham- ingju með að hafa náð að þjálfa mig upp og koma aftur. n „Svo hófust hræðilegustu klukkutímar lífs míns „Vegna áreynslunn- ar og álagsins og vegna vökvaskorts þurfti ég að leita læknis nokkr- um dögum seinna til þess að fá vatnslosandi lyf Var ráðlagt að snúa við Fara stjórar gerðu sér grein fyrir re ynsluleysi Jónu og báðu hana að snúa við. Margoft. E n Jóna gaf sig ekki. Óhemja og dramadrottning „En ég var stolt af mér að hafa klárað þetta þó ég hafi einnig fundið til skammartilfinningar fyrir að hafa verið svona mikil óhemja og dramadrottning.“Fyrsta fjallgangan var á Hvannadalshnjúk

x

Dagblaðið Vísir - DV

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.