Dagblaðið Vísir - DV - 19.10.2012, Blaðsíða 24

Dagblaðið Vísir - DV - 19.10.2012, Blaðsíða 24
Hverjir eru skríllinn? 24 Umræða 19.–21. október 2012 Helgarblað í slendingar eru meðvirk þjóð. Það gerir smæðin. Stundum á með­ virknin við. (Ef frændi stelur millj­ ónum úr fyrirtækinu ræðum við það ekki í næsta boði.) En stund­ um ekki. (Ef ráðherra brýtur lög erum við alltof fljót að fyrirgefa.) Gestabók reiðinnar Fyrir Hrun þorði enginn að segja neitt. Eftir Hrun þorðu allir að segja allt. Áður þurfti að hvísla sannleik­ ann í hornum en nú heyrist ekkert þótt öskrað sé. Áður voru allir hrædd­ ir við Dodo en nú er enginn hræddur við neitt. Nú stendur Fésbókin, þessi gestabók reiðinnar, opin dag og nótt, alla daga ársins. Og á fjórum árum hefur reiðiflóð­ ið fundið sér tvo jafn stóra farvegi. Annarsvegar fólkið sem enn er reitt út í Hrunið og hinsvegar fólk sem er reitt út í þau sem enn eru reið út í Hrunið. Annar hópurinn vill refsa en hinn vill gleyma. Annar hópurinn vill vera heima að taka til en hinn vill aftur út á djammið. Annar hópurinn talar um „Hrunverja“ en hinn um „jú, eitthvað efnahagshrun“. Annar hópurinn vill nýja stjórnarskrá en hinum finnst það algjört rugl. Og þar með er komið ör­ lítið borgarastríð um Ísland, eins og óperuleikstjórinn orðaði það í fréttum liðna helgi, með orustu á laugardag. Lög og þjóðlög Sjónarmiðin virðast ósættanleg. Þótt ástæðurnar séu mjög á reiki. Hér er allt samkvæmt hefðbundnu sniði. Fólk þjappar sér saman með sínu liði, fólkinu sem það var með í mennta­ skóla, fílar sömu tónlist eða situr í samskonar jeppa á næstu ljósum. Fólki líður betur í liði. Að baki hvoru liði eru síðan hagsmunir. Við heyrum bresta í fjöllum og snúning í gröf­ um, þegar Þorvaldur Gylfason opnar munninn. Ætlar maðurinn að skrúfa Ísland í sundur? Og við heyrum fruss­ að á skjái og fretað í hornum þegar Brynjar Níelsson yddar blýantinn. Er maðurinn brynjaður fyrir öllum breytingum? Og kollegar hans, lögfræðingarnir, sem létu tattúera stjórnarskrána frá 1944 á bakið á sér, eftir lokadjammið í lögfræðinni á sínum tíma, þeir koma stökkvandi út úr sportbílum og „rífa sig á kassann“ hrópandi ókvæðisorð að hverju þenkjandi pilsi. Þeir þola það ekki að „fólk útí bæ“ skrifi fyrir þá stjórnarskrá. Hvað þá að almenning­ ur, sá armi þrjótur, fái þar eitthvað um að segja. Fyrir þeim er það eins og fyr­ ir klassískt menntaðan hljóðfæraleik­ ara að horfa á ómenntað fólk útí bæ skrifa fyrir þá nótur. „Hvernig á ég að geta túlkað þetta „tónverk“, samið af fólki sem ekki kann að skrifa nótur?“ En sum lög þarf ekki að túlka. Sum lög bara eru. Þjóðlög. Og stundum spretta fram ný þjóð­ lög. Sjaldnast þvert á þau gömlu. Stjórnarskráin frá 1944 er byggð á þeim frá 1920 og 1874. Og sú nýja er á köflum samhljóða þeirri gömlu. Menningin er samhangandi, breytingar fæða breytingar. Og þegar maður horfir á þessi gömlu ártöl sést að endurnýjun stjórnarskrár er löngu komin á tíma … Ísland er annað land í dag en í gær. Með fullri virðingu fyrir réttunum frá 1944 borða flestir annað flesta daga. Blár og rauður búningur Ég efast ekki um að flestir vilja breyta stjórnarskránni. Fæstir eru svo fastir á þúfunni að þeir sjái ekki þörfina fyrir aðlögun að breyttum tíma. Hver getur t.d. staðið gegn ákvæðum um gagnsæi í stjórnsýslu og réttinn til upplýsinga, aðgreiningu valdþátta, aukið sjálfstæði dómstóla, auðlindir í þjóðareign, eða skýrari reglur um fjár­ mál stjórnmálaflokka, frelsi fjölmiðla, verndun heimildarmanna o.s.frv? Flestir eru líka sammála um að þjóð­ in eigi að hafa rétt til aukinna þjóðar­ atkvæðagreiðslna. Vandinn er í raun ekki ný stjórnar­ skrá, heldur hverjir að henni standa. Sumir geta aldrei samþykkt neitt sem sumir gera. Þannig er það bara. Við getum ekki unað því að and­ stæðingurinn hafi kannski rétt fyrir sér og leggi fram hin mætustu mál. Við einblínum á búninginn. Hún eða hann er „í hinu liðinu“. Þess vegna snýst baráttan um allt annað en inni­ hald nýrrar stjórnarskrár. Hún snýst um það hver lagði hana fram, hverjir skrifuðu hana, og hvernig „ferlið“ var í heild sinni. Það skipti til dæmis engu máli hvernig kosningarnar í stjórn­ lagaráð fóru, heldur að hæð kjörklef­ anna skyldi skeika um nokkra milli­ metra. Við einblínum á umbúðirnar. Og hér er ég víst engin undan­ tekning. Ég klíni andstöðunni á lög­ fræðingana, á þá félaga Lex og Lexus, á Brynjar Níelsson, á Sjálfstæðisflokk­ inn, á sægreifana, á ÍNN, á AMX, á litla Do og gamla Do, á Moggann, já, á liðið í bláa búningnum með aug­ lýsinguna frá LÍÚ á bringunni, LEX á bakinu og Mbl.is á rassinum. Ég sé í þessu öllu einn stóran andstæðing, hina stóru meinsemd Íslands, karl­ ana og ekkjurnar sem áttu landið og þjóðfélagið og ætla sér að ná því aftur, en eru nú hræddir um að missa það um ókomin ár. Missa það í hendurn­ ar á „hinu liðinu“, liðinu í rauða bún­ ingnum með auglýsingunni frá BÍL á bringunni, SANS á bakinu og DV á rassinum. „Ísfélagið“ En bíðið nú við. Eruð liðin sambæri­ leg? Eru þau jafn sterk? Er leikurinn jafn? Vissulega má segja að liðið í rauða búningnum hafi ríkisstjórnina með sér en getum við lagt að jöfnu Landssamband íslenskra útvegs­ manna og Bandalag listamanna? Eiga grasrótarsamtök eins og SANS eitt­ hvað í gullrammagræjuna LEX? Er ekki Mogginn ennþá örlítið stærri en DV? Og hversu lengir lafir svo stjórn­ in? Hér liggur meinsemdin. Við sem aðhyllumst hugmyndina um nýja og nútímalegri stjórnarskrá með lang­ þráðum endurbótum í atkvæðavægi og auðlindaákvæðum eigum við tröll að etja: Bláu björgin standa ennþá saman, þétt og há. Það mikla „Ísfélag“ virðist seint ætla að bráðna þrátt fyrir talsverða hlýnun í samfélaginu. Þess vegna verðum við að vanda okkur, standa saman og kjósa. Nú eða aldrei. Eftir næstu kosningar gætu allir slíkir möguleikar gufað upp. Þá gæti Ísfé­ lagið komist aftur til valda og allt fer í frost á ný. Við erum svo fjandi með­ virk. Við gætum … Við gætum alveg kosið til forsætis­ ráðherra mann sem tók þátt í millj­ arðasvindli til bjargar Glitni sáluga og seldi öll sín bréf í bankanum daginn eftir. Við erum svo fjandi meðvirk. Við gætum alveg kosið á ráðherra­ stól manninn sem reddaði 55 millj­ ónum frá útrásarfyrirtækjum til að flokkurinn myndi ekkert gera þeim til hindrunar. Við erum svo fjandi meðvirk. Við gætum alveg kosið til ráðherra mann sem er nýbúinn að keyra stórfyrirtæki í þrot. Við erum svo fjandi meðvirk. Við gætum al­ veg kosið til ráðherra manneskju sem sótti flokksþing repúblikana og hyllti með lófadansi öll þau kvenfjandsam­ legu og hómófóbísku viðhorf sem þar birtust. Við erum svo fjandi meðvirk. Við gætum alveg kosið til ríkisstjórn­ ar flokkinn sem stýrði ferð okkar inn í Hrunið og hefur enn ekki beðist af­ sökunar á því eða hugsað sitt dæmi upp á nýtt. Við erum svo fjandi með­ virk. Við gætum alveg kosið fullt af „ungum“ þingmönnum sem ekki eru meiri bógar en svo að enginn þeirra þorir að yrða á fortíðina. Við erum svo fjandi meðvirk. Og af því enginn þorir í fortíðina gætum við alveg kosið aftur til valda þann gamla góða Dodo sem ekkjunauturinn Óskar skenkir með­ virknihluta þjóðarinnar á hverjum morgni í boði Ísfélags Vestmanna­ eyja, Skagfirsku kaupfélagsmafíunn­ ar og LÍÚ. Mikið verður gaman þá. Á móti öllu Sjálfstæðisflokkurinn er og verður helsta ógn íslensks samfélags. Með honum frýs allt fast. Án hans er allt hægt. Sjálfstæðisflokkurinn hefur í raun tekið við gamla neikvæðnikeflinu, sem VG geymdi forðum. Sjálfstæðis­ flokkurinn í dag er eins og VG var: Á móti öllu. Hann er á móti nýrri stjórn­ arskrá, á móti samningaviðræðum við Evrópusambandið, á móti endur­ skoðun kvótakerfisins, á móti þjóðar­ atkvæði um nýja stjórnarskrá, á móti nýjum lausnum í gjaldeyrismálum … you name it. Virkjun athugasemdanna Og nú hefur nátttröllið hafið barátt­ una gegn „nettröllunum“ … Þótt ég reyni eins og ég get að lifa Mogga­ lausu lífi eru nokkrir meðvirknifíkl­ ar í vinahópi mínum á Facebook og þeir lauma stundum Moggagreinum á fréttafæribandið; fyrr en varði hefur maður í ógáti gleypt tilvitnun í Reykja­ víkurbréf eða hluta af Moggagrein eft­ ir Jón Steinar Gunnlaugsson. Það var þannig sem ég varð fyrir því óláni á dögunum að renna yfir lista af fúk­ yrðum sem hæstaréttardómarinn nýhætti hafði fundið um sig á netinu og fylgdu með óskir hans um að fólk léti af slíkum sóðaskap. Hér var góð ábending á ferð sem við getum flest tekið undir, við sem förum oftar en ekki í skítagallann áður en við trítlum inn á netið, og satt að segja átti mað­ ur von á lengri lista. En óneitanlega háði það greininni, sem hét „Virkur í athugsemdum“, að hún skyldi birtast í sjálfri „Virkjun athugasemdanna“, Morgunblaðinu. Ég gerði mér þegar í stað ferð niður á Borgarbókasafn til að taka saman lista af öllum þeim fúkyrðum og fautastimplum sem fólk af ýmsu tagi hefur hlotið í þeim Stak­ steinum og Reykjavíkurbréfum sem biturðin hefur birt á liðnum misser­ um, en fékk strax ónot af þeim miklu flettingum og eftir að hafa rekið aug­ un í „skopmynd“ af Þorvaldi Gylfa­ syni á klósettinu, skeinandi sér á stjórnarskránni frá 1944, ákvað ég að láta blaðið síga, og allar endur­ birtingar eiga sig. Gekk hálf miður mín út. Fjármagnaður skríll En að loknum þeim sáru flettingum sat þó eftir orðið „skríll“ sem ritstjór­ inn hugumprúði hafði notað á fólk­ ið sem mótmælti því að hann sjálfur, þá sem seðlabankastjóri, ráðherrar Hrunstjórnar, fjármálaeftirlitsstjóri og fleiri, gætu setið áfram þótt landið væri komið á hvolf og efnahagurinn í gjörgæslu hjá AGS. Að auki ýjaði hann að því að auðjöfrarnir illu á Túngötu 6 hefðu „fjármagnað“ mótmælin. Hvað þurfti eiginlega að fjármagna? Í hvaða heimi búa menn sem spyrja slíkra spurninga? Halda þeir að fólk hafi fengið greitt fyrir mótmælastöð­ una? Greitt samkvæmt mótmæla­ stöðumæli? Sumir halda að enginn geri neitt af fríum og frjálsum huga, launalaust. Það hlálegasta við þess­ ar aðdróttanir er þó sú staðreynd að þegar hér var komið sögu var hátt­ virtur flokkur ritstjórans orðinn nær mállaus af mútum, uppstoppaður upp í kok af framlögum einmitt auð­ jöfranna á Túngötu 6 í kosningasjóð Valhallar. Spurningin er því áleitin: Hver var hinn fjármagnaði skríll sem ritstjór­ anum göfuglynda er svo hugleikinn? „Musterið“ Í alvöru? Skríll? Hvað átti fólk að gera? Taka stærsta efnahagshruni heims­ ins með þegjandi þögninni og mæta prúðbúið til fundar í Valhöll til að hlýða á notalegar útskýringar ráða­ manna? En viti menn. Daginn sem ég sat á bókasafninu mætti fyrrverandi yfir­ lögregluþjónn einmitt í það hús og fór yfir upplifun sína af eftirhrunsmót­ mælunum, nefndi þau „Aðför að Al­ þingi“, en Valhöll „musterið“, fór háðsorðum um lögfræðing nímenn­ inganna, og niðrandi orðum um dóminn í því máli, sagðist hafa bjarg­ að lífi forsætisráðherrans fyrrverandi, hvorki meira né minna, og fór loks með brandara: „Hvað sögðu menn þá þegar hér var komið? Jú, menn sögðu: Það versta sem gæti gerst væri að VG færi í ríkisstjórn! Þá væri þetta endan­ lega búið!“ Allt þetta gefur að sjá og heyra á myndbandi sem Lára Hanna Einars­ dóttir klippti til og aðgengilegt er á Youtube undir heitinu „Aðför að Al­ þingi – Geir Jón Þórisson í Valhöll“. Lögregla allra landsmanna? Látum vera þótt Dodo deleri í með­ virknimálgagn sitt en þegar lög­ reglan er mætt í Valhöll til að tala við „sitt fólk“ fer óneitanlega hrollur um mann. „Er þetta ekki rétt hjá mér, Snorri?“ kallaði Geir Jón úr pontu og átti þar væntanlega við Snorra Magnússon, formann sambands lög­ reglumanna. Hér var því ekki aðeins mættur fyrrverandi lögreglumaður heldur einnig núverandi fulltrúi þeirra allra. Báðir komnir á fund í Ís­ félaginu. Einhvern veginn hefur maður alltaf staðið í þeirri trú, þrátt fyrir allt, að lögreglan starfaði í þágu allra landsmanna, en ekki sumra og liti niður á aðra. En hér hvarf sú góða til finning og kemur vart aftur í bráð. Geir Jón gerir sér væntanlega ekki grein fyrir því hversu mjög hann skað­ ar sinn gamla vinnustað með því að ata hann pólitískum lit, með því að sletta blárri málningu á Lögreglustöð­ ina við Hlemm. Öll stöndum við í þeirri meiningu að íslensku knattspyrnulandsliðin leiki í nafni okkar allra. Hvernig tæki fólk því ef fyrirliði knattspyrnulands­ liðsins hlypi upp í Valhöll beint eftir leik og sakaði áhorfendur um að vera of vinstrisinnaða, erfitt væri að leika knattspyrnu fyrir framan stúku fulla af VG­fólki, og uppskera hlátur Val­ hellinga. Ísfólkið Tilfinningin sem eftir sat við fyrir­ lestur Geirs Jóns var áþekk niðurstöðu Reykjavíkurbréfs. Fyrir lögreglu­ manninum voru mótmælendur skríll. Staddur í „musteri“ samspillingar fjármagns og valda datt honum ekki í hug að leita að ástæðu „ skrílslátanna“ Aðsent Hallgrímur Helgason „Þá gæti ísfélagið komist aftur til valda og allt fer í frost á ný
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.