Dagblaðið Vísir - DV - 19.10.2012, Blaðsíða 33

Viðtal 33Helgarblað 19.–21. október 2012
Lenti í einelti
Það breyttist ekkert þegar heim var
komið, það var ekkert hægt að byggja
nándina upp á vetrarmánuðunum og
hverfa svo frá á vorin. „Það leiddi til
þess að ég varð mikill einfari þótt ég
hafi unnið mikið í félagsstörfum.
Ég missti líka töluvert tengslin við
leikfélagana. Á þessum tíma voru
Vogarnir fjölmennasta barnahverfið
á landinu og þar sem það var ekkert
sjónvarp og engar tölvur til staðar þá
voru allar götur fullar af krökkum sem
voru úti að leika sér. En þar sem ég var
svona lengi í burtu á hverju ári þá var
ég ekki innarlega í klíkunum, frekar
utan á þeim. Ég þekkti strákana og var
stundum með þeim og stundum ekki.
Þeir hleyptu mér aldrei alveg inn því
ég var ekki einn af þeim.
Ég þekkti ekki það sem var vinsæl­
ast og kunni ekkert á það og ég var
ekki eins flinkur í fótbolta því ég var
ekki að spila fótbolta heldur að vinna
stóran hluta ársins en mér var næst­
um sama. Ég lenti í einelti en ég tók
það ekki inn á mig því ég var orðinn
svo sjálfstæður að ég sætti mig bara
við það og fór að gera eitthvað annað.“
Oftar en ekki sótti hann reiðhjólið sitt
og hjólaði út fyrir bæjarmörkin. „Þetta
var bara svona. Ég gat alveg höndlað
það og tók það ekkert inn á mig.“
Eftir á að hyggja hefur hann oft
íhugað það hvort þessi reynsla hafi
raunverulega verið til góðs eða ekki
en hann treystir sér ekki til að leggja
mat á það. „Það er allavega ljóst að
þetta hafði gríðarlega mikil áhrif á
mig og ég held að það hafi að mörgu
leyti verið til góðs. En kannski var ég
óþarflega sjálfstæður. Ég var ekkert að
eltast við klíkurnar. Ég man til dæmis
eftir því að þegar við fluttum niður á
Háaleitisbraut og ég fór í Gaggó Aust
þar sem ég lenti í nýrri strákaklíku þá
var stundum sagt að þar væru tvær
klíkur, í annarri klíkunni væri Guð­
mundur og í hinni væru allir hinir
strákarnir,“ segir hann og bætir því við
að það hafi verið allt í lagi.
Sundur og saman
Það var reyndar þar, í Gaggó Aust, þar
sem krakkarnir mynduðu klúbb sem
starfaði um nokkurra ára skeið. „Við
fengum stuðning frá Reykjavíkur­
borg og fengum lánað húsnæði í kjall­
aranum á Fríkirkjuvegi 11. Þetta var
næstum því eins og æskulýðsmið­
stöðvarnar í dag, við vorum með
böll og skipulögðum rútuferðir út á
land og alls kyns uppákomur,“ segir
Guðmundur en klúbburinn hafði
líka annað og stærra hlutverk. „Þetta
varð nú eiginlega að hjónamiðlun.
Það urðu mörg hjónabönd til upp úr
þessu.“
Sjálfur kynntist hann konu, Hildi
Rúnu Hauksdóttur, móður Bjarkar.
„Við vorum sundur og saman eins og
gerðist gjarna á þessum tíma. Ég var
að rjúka burt og fara í ferðalög. Síð­
an varð hún ófrísk og þá fylgdum við
reglunum og fórum niður í kirkju og
giftum okkur. Síðan kom það í ljós
þegar við vorum búin að búa saman
í nokkra mánuði að við vorum hvor­
ugt undir það búin að vera í sambúð
og kvöddum hvort annað þegar Björk
var tveggja ára, en höfum alltaf verið
góðir vinir.“
Guðmundur flutti aftur heim til
foreldra sinna þar sem hann fékk
stuðning til þess að ljúka námi og
vinna með. „Þar sem við vorum bæði
að vinna og í skóla var Björk mikið hjá
mömmu. Mamma, eða Día eins og
hún var alltaf kölluð, dó fyrir nokkrum
árum en þær voru mjög samrýmdar,
enda Björk mjög lík mömmu.
Mamma var nákvæmlega svona
karakter eins og hún. Hún hafði yfir­
burða tóneyra, lærði söng og var í óp­
erukórnum í Þjóðleikhúsinu. Hún
var mikill tónlistarunnandi og fór á
alla tónleika sem voru haldnir nema
kannski rokktónleika, og spilaði mik­
ið á píanó, reyndar spilaði hún á öll
hljóðfæri og átti bæði píanó og gítar.
Svo tapaði hún verulega heyrn um
fertugt og hætti þá. En þá fór hún
að mála. Málverkin sem eru hérna
í kringum okkur eru mörg hver eftir
hana,“ segir Guðmundur og bendir á
nokkur.
Mamma
Í einu horninu hanga tvær myndir af
Snæfellsjökli, þær hanga saman og
eru báðar eftir móður hans. Sjónar­
hornið er það sama en aðferðirn­
ar eru ólíkar. Önnur er olíuverk og
abstrakt, hin er fínlegt vatnslitaverk.
„Hún skellti sér í fullt nám í Mynd­
listarskólanum um fertugt. Á þeim
tíma þótti eitthvað að þeim sem
gerðu svona. En hún var þar í þrjú ár
með tvítugum krökkum að ná tök­
um á þessu og það reyndist henni
Menn hrauna yfir mig
M
y
n
d
ir
S
ig
tr
y
g
g
u
r
A
r
i