Dagblaðið Vísir - DV - 30.09.2011, Side 24

24 | Viðtal 30. september–2. október 2011 Helgarblað
H
ann kveikir sér í sígar­
ettu. Það er ekki hægt
að reykja inni á þessu
kaffihúsi frekar en
nokkru öðru þessa
dagana og þess vegna hefur
hann tekið kera míkbollann
með hjartalaga mjólkurfroð­
unni með sér út. Haustsólin
glennir sig á milli rigningar­
skúra og bregður birtu yfir grá­
mann. Mugi son er ögn þreytt­
ur eftir tónleika gærkvöldsins
sem voru í Kassagerðinni. En
hressist með hverjum kaffi­
sopanum.
Þegar Mugison gerði í
buxurnar
„Er maður ekki búinn að segja
allt þegar maður hefur sagt
frá því að maður hafi gert í
buxurnar á tónleikum?“ segir
hann og grettir sig á móti sól­
inni.
Mugison á við atvikið þeg­
ar hann varð að hætta við tón­
leika í Brussel í Belgíu eftir að
hann gerði í buxurnar. Þegar
Mugison var byrjaður að flytja
þriðja lag tónleikanna og söng
á hæsta tóni varð slysið.
Málið var reyndar alvarlegt
því hann hafði fengið heift­
arlega matareitrun en ákvað
samt að halda auglýsta tón­
leika. Óhætt er að segja að
þetta hafi verið mögnuð sviðs­
framkoma hjá tónlistarmanni
og það lýsir honum vel að
hann segi yfirhöfuð frá slíkum
uppákomum í einlægni.
Stálu DV og fóru í bíó
„Annars var ég í matarboði
hjá mömmu fyrir stuttu og
hún rifjaði upp með mér minn
stutta afbrotaferil. Og það er
nú skemmtilegt að segja frá því
að líklega var þetta einn um­
fangsmesti póststuldur lands­
ins. Við Breiðholtsstrákarnir
gátum verið ansi uppátækja­
samir og við höfðum komist
upp á lagið með að stela okk­
ur eintökum af DV og selja úti
á götu fyrir smá vasapening.
Blaðið var þá síðdegisblað og
við gátum því athafnað okkur
eftir skóla. Við seldum blöðin
á slikk og keyptum okkur sæl­
gæti og fórum í bíó fyrir pen­
inginn.
Einn daginn vorum við eitt­
hvað orðnir leiðir á þessum
smábissness og ákváðum að
færa út kvíarnar. Við gerðum
úthugsuð plön, við ætluðum að
ræna öllum Dagblöðum í bæði
Efra­ og Neðra­Breiðholti. Svo
kýldum við bara á það, rænd­
um þúsundum Dagblaða. Við
fylltum töskurnar okkar af
blöðum og fórum svo í Kringl­
una. Þar seldum við blöðin og
seldum þau á góðum afslætti.
Við vorum komnir í stórgróða
að okkur fannst þegar lögregl­
an kom loks og hirti okkur. Þá
héldum við nú að gamanið
væri búið. Þeir fóru með okk­
ur upp í prentsmiðju, en þar
var búið að kalla út aukavakt
til að prenta fleiri blöð. Þar las
einhver kona okkur pistilinn og
þetta var hið alvarlegasta mál,“
segir Mugison og brosir og seg­
ist hafa verið ansi kræfur og út­
smoginn.
Vökul móðuraugu
„Ég laug því síðan að lög­
reglunni að stóru strákarnir í
Breiðholtinu hefðu kennt okk­
ur þetta og við sluppum held­
ur betur með skrekkinn.
Við vorum látnir tæma vas­
ana en okkur tókst einhvern
veginn að láta þá fá lítið brot
af gróðanum. Við vorum svo
settir aftur upp í lögreglu­
bíl og til stóð að keyra okkur
heim. En það gekk ekki því á
vegi þeirra varð full kona und­
ir stýri. Þeir þurftu að sinna
henni og létu okkur úr bíln­
um. Það vildi svo til að það
var rétt hjá Laugarásbíói. Og
þangað fórum við, keyptum
okkur fimm poka af poppi og
fullt af gosi og skelltum okkur
í bíó.“
En það kom að því að gam­
anið kárnaði allverulega því
lögreglan hringdi í móður
Mugisons og sagði henni af
Dagblaðastuldinum mikla.
„Samskipti okkar við lög­
regluna voru lognið á undan
storminum. Móðir mín lét mig
ekki komast upp með neina
vitleysu. Hún hafði fengið að
heyra að uppátæki mitt gæti
verið byrjunin á löngum af­
brotaferli og hún tók það al­
varlega. „Hún fór að vakta mig,
ég komst ekki upp með það að
ljúga að henni eða gera nokk­
uð misjafnt. Henni hefur tek­
ist vel upp því ég hef ekki stolið
neinu steini léttara síðan þá.“
Á heimshornaflakki í æsku
Margir halda að Mugison búi
fyrir vestan og hann þarf reglu­
lega að leiðrétta það. Mugison
býr nefnilega í Vesturbænum
með kærustu sinni og barns­
móður, Rúnu Esradóttur, og
sonum sínum tveimur sem eru
fimm og sex ára gamlir.
„Ég man lítið eftir mér fyr­
ir vestan þegar ég var lítill en
ég átti heima þar til sex ára
aldurs. Þá fluttist ég með fjöl­
skyldu minni alla leið til Afr­
íku því pabbi var í þróunarað­
stoð og ýmsum verkefnum
henni tengdum. Þaðan flutti
ég í Breiðholtið, svo Hrísey, því
næst í Hlíðarnar í Reykjavík, þá
til London og svo til Súðavíkur
og nú er ég kominn hingað í
Vesturbæinn.“
Pabbi Langsokkur
„Það eru forréttindi fyrir lítinn
dreng að fá að flytjast svo langt
um haf. Ég segi strákunum
mínum oft sögur frá Afríku þar
sem ég átti apa um tíma. Við
apinn vorum mestu mátar, spil­
uðum meira að segja stundum
fótbolta. Ég ólst upp við mikið
frelsi og fékk að synda í sjónum
meðal furðufiska og leika mér í
frumskógum. Þeim finnast það
auðvitað mikil ævintýri og sjá
mig svolítið eins og karlkyns
útgáfu af Línu Langsokk,“ seg­
ir hann og hlær. „Og auðvitað
vilja þeir líka eignast apa.“
Mugison hefur nú þegar
sagt okkur frá útrásarævintýr­
um sínum sem lítill drengur í
Breiðholtinu, í hvaða ævintýr­
um lenti hann á næstu dvalar­
stöðum? Og hvernig stóð á því
að leiðin lá leiðin til Hríseyjar?
Lærði að drekka og
reykja í Hrísey
„Pabbi vann við útgerðina í
Hrísey og fjölskyldan flutti með
honum. Þar lærði ég að vera
bóhem,“ segir hann og kink­
ar kolli og brosir út í annað.
„Það var í Hrísey sem ég lærði
að drekka og reykja síga rettur.
Réttu sígaretturnar og rétta
áfengið,“ bætir hann við. „Áður
en ég fór til Hríseyjar æfði ég
sund mörgum sinnum í viku
og þótti fyrirmyndarunglingur
í hreysti.
En í Hrísey hitti ég Kjart­
an Hall. Ljóðskáld sem er einn
helsti bóhem landsins. Og þá
var ekki aftur snúið. Ég hætti
að sparka bolta og æfa sund. Ég
bað hann um að kenna mér að
vera bóhem og fór alltaf til hans
á miðvikudögum. Ég safnaði
hári, hann kenndi mér á viskí,
ég fékk að heyra allt um Frank
Zappa. Hann kenndi mér að
tala um hann og Jack Kerouac
við menningarvitana. Maður
þyrfti ekki endilega að fíla þá en
það væri gulls ígildi að geta rætt
um speki þeirra. Ég geri það
stundum þegar ég lendi í ein­
hverjum sérlega flóknum intel­
lektjúölum sem ég skil ekki al­
mennilega, virkar alltaf eins og
galdur,“ segir hann og hlær.
Blankari verða menn ekki
Úr Hlíðunum flutti Mugison
Pabbi Langsokkur
„Þetta er ágætur dagur,“ segir Örn Elías Guðmundsson, betur
þekktur sem Mugison, þar sem hann situr með Kristjönu Guð-
brandsdóttur úti á stétt og segir sannar en ævintýralegur sögur
af uppvextinum. Hann flakkaði á milli Afríku, Bolungarvíkur, Breið-
holtsins og Hríseyjar, söng í karókí, fór á fyllerí með pabba sínum og
átti stuttan afbrotaferil – sem reyndar tengist DV. Mugison er enn
á flakki. Best finnst honum þó að vera heima í Vesturbænum með
kærustu sinni, Rúnu, og sonum sínum sem hann segir oft sögur frá
Afríku. Fyrir þeim er hann eins og karlkyns útgáfan af Línu Langsokk.
„Við apinn vorum
mestu mátar,
spiluðum meira að
segja stundum fótbolta.