Dagblaðið Vísir - DV - 30.09.2011, Qupperneq 26

26 | Viðtal 30. september–2. október 2011 Helgarblað
vélar. Stundum fer maður á lít-
il gigg og þá væri gott að fara
með mirstrumentið. En á stærri
giggin er bandið ómissandi,“
segir hann. „Ég er líka haldinn
landsbyggðarsnobbi og er van-
ur því að vera með umstang á
tónleikum úti á landi.“ Mug-
ison spilar í Fríkirkjunni 1. októ-
ber og mun svo halda tónleika
í landsbyggðarhlutunum fjór-
um, ferna í hverjum landshluta.
„Ég spila á sextán tónleikum í
vetur, spila á fimmtudögum,
föstudögum og laugardögum.
Held svo hvíldardaginn heil-
agan,“ bætir hann við og segist
með þessu móti skrópa minna í
skólanum en ella. Hann er enda
í krefjandi námi í LHÍ og vill
sinna því vel. „Það er verst að
vera frá fjölskyldunni um helg-
ar,“ segir hann svo. „En svona
er þetta. Ég bæti það upp aðra
daga.“
Strákarnir biðja um
rokkpabba
Á plötunni er lag sem er sér-
staklega samið handa strákun-
um hans. Það heitir Púkafæla
og er ljúft lag um myrkrið. Það
var föðureðlið sem varð til þess
að Mugison samdi þetta lag.
„Þeir urðu allt í einu svo myrk-
fælnir og ég ákvað þá að búa til
handa þeim vöggulag. Í því seg-
ir frá myrkrinu sem er nærandi
og mjúkt og gott.“
En hvernig skyldu svona litl-
ir drengir fíla tónlist pabba síns?
Þeir fíla rokkið sérstaklega. Þeir
biðja stundum um rokkpabba.
Þeir eru ekkert sérstaklega að
kveikja á væmna pabba,“ segir
hann og hlær. „Það verður að
bíða betri tíma.“
Mugison elskar föðurhlut-
verkið. „Það er það besta í
heimi,“ segir hann. „Ég vildi
samt að ég hefði meiri tíma til
að vera með þeim. Það er auð-
vitað klassískt vandamál for-
eldra í dag. Ég er nútímapabbi
með buxurnar á hælunum. Að
reyna að láta hlutina ganga. Það
má stundum sjá mig hlaupa út
í Melabúð eftir grilluðum kjúk-
ling. Kokkteilsósa með og all-
ir verða glaðir. Drífa sig svo í
klukkutíma í sund. Reyna að
gera sem mest á sem stystum
tíma. Strákarnir mínir eru mikl-
ir grallarar. Þeir eru líka á svo
pabbalegum aldri, finnst gam-
an að hnoðast og slást. Byssur,
geimverur og þannig drasl.
Þetta eru þau ár og það er stuð.“
Um framtíðina: Heimsendir
betri en svartidauði
Gæti hann hugsað sér að eign-
ast fleiri börn? „Já, ég er sko
alltaf í samningaviðræðum. En
skiljanlega þá lenda fyrstu árin
svo mikið á konunni, maður
getur ekki mjólkað brjóstin á
sér. Maður hefur ekkert rosa-
lega mikla vigt. Rúna verður líka
að fá eitthvert pláss. Það þarf
eitthvað öðruvísi blóð til þess
að þola það að búa með tónlist-
armanni,“ segir hann síðan eft-
ir smá umhugsun. „Hún Rúna
er svo yndisleg og við erum svo
góð saman. Sjö, níu, þrettán,“
segir hann svo og bankar í stétt-
ina.
Um framtíðarplönin vill
Mugison lítið segja. „Við Rúna
vorum að horfa á myndina
2012 um daginn sem fjallar
um heimsendi og hún hugsaði
með sér: Vá, hvað ef þetta gerist
í alvörunni? En ég sagði þá við
hana: Já, en það er bara frábært.
Það eru forréttindi að fá að lifa
þann tíma þegar heimsendir
verður, og ef það gerist ekki, þá
er það bara „win-win situation“.
Alla vega betra en svartidauði,“
segir hann og tæmir kaffiboll-
ann. Mjólkurfroðan liggur eft-
ir í bollanum. Ekki lengur eins
og hjarta. Frekar eins og íslensk
eyja sem hefur kannski lent í
einhverjum heimsendisskaða.
„Lífið er bara svo fyndið. Ég hef
oft reynt að plana eitthvað en
það fer í vaskinn og svo gerist
eitthvað miklu skemmtilegra.“
„Loksins fór ég suður“
Mugison er reyndar nýfluttur í
borgina. „Loksins fór ég suður,“
segir hann í gamni. „Við höf-
um búið í Súðavík síðustu árin.
Rúna er frá Súðavík og það vildi
svo til að það var laust hús við
hliðina á húsi mömmu hennar.
Ég keypti húsið. Gekk frá því á
einni kvöldstund, labbaði bara
yfir og spurði hvort eigandinn
vildi selja mér það. Súðavík er
draumasamfélag fyrir litla fjöl-
skyldu. Rúna kenndi í skólan-
um og þarna er allt til alls í einu
og sama kaupfélaginu. Það er
meira að segja hamborgara-
búlla í Súðavík.
Ég flutti suður fyrst og fremst
vegna þess að ég var spenntur
fyrir nýju námi í Listaháskóla
Íslands. Þetta er meistaranám
og ég vinn með mirstrumentið
mitt, kennararnir vakta mig og
veita mér leiðsögn. Það er Sig-
urður Halldórsson sem fer fyrir
náminu.“
Hann segist sakna Súðavík-
ur. „Sérstaklega tengdaforeldr-
anna sem bjuggu í næsta húsi.
Vestfirðir eru heimili okkar en
hvert sem maður fer þá reynir
maður auðvitað að búa til lítinn
bæ úr öllu. En það sem ég kunni
best við var svona ryþminn í
fólki. Það er annar taktur í lífinu.
Ekki það að stress sé eitthvað
hrikalegt. En lífið er einfaldara.“
Aldrei fór ég suður
Síðasta ár talaði Mugison í fjöl-
miðlum um að hann væri orð-
inn þreyttur á undirbúningi
Aldrei fór ég suður. „Ég var eitt-
hvað að væla í fjölmiðlum um
þreytu. Við vorum búnir að
vinna í átta ár ókeypis og auð-
vitað á maður ekki að væla
svona,“ segir hann. En mig lang-
að svo að eiga stund með fjöl-
skyldunni og vinum og að fleiri
tækju að sér undirbúning og
skipulagningu.“
Sem betur fer ákvað bærinn
að taka þátt í hátíðinni. „Núna
eru mömmur og ömmur bæj-
arins að elda ofan í popparana
og það er mikil stemning. Þetta
verður árlegur viðburður vona
ég um alla tíð.“
kristjana@dv.is
„Það þarf eitt-
hvað öðruvísi
blóð til þess að þola
það að búa með tón-
listarmanni.
Fjölskyldumaður
Mugison vill eignast
fleiri börn en hann
segir óhjákvæmilegt
að konan sjái meira
um börnin fyrstu árin.
„Maður getur ekki
mjólkað brjóstin á
sér,“ segir hann.