Dagblaðið Vísir - DV - 03.05.2013, Síða 39

Viðtal 27Helgarblað 3.–5. maí 2013
Skíthræddur
við karlmenn
H
ann á heima í blokkar-
íbúð í Mosfellsbænum.
Hann tekur á móti okkur
í dyrunum, klæddur í grá-
ar joggingbuxur, hvítan
v-hálsmálsbol og gallaskyrtu. Hár-
ið er fléttað og tekið upp að aftan.
Heimilið er mínimalískt en hlý-
legt, flestir munirnir hér inni hafa
persónulegt gildi, eins og stand-
lampinn sem Oddvar erfði eftir
móður sína og gamalt skólaverk-
efni, ljósmyndasería af ungum
strákum sem eru útataðir í máln-
ingarslettum í öllum regnbogans
litum. Búið er að krota yfir mynd-
irnar með svörtum merkitúss,
þannig að nú er einn kominn með
horn, annar með hala og sá þriðji
með vængi. Reyndar er búið að
krota á fleiri ramma í íbúðinni,
spegillinn inni á baði er einnig út-
krotaður með skilaboðum frá Odd-
vari til Oddvars.
Mamma grét í viku
Oddvar vissi það ellefu, tólf ára að
aldri að hann var hommi. „Ég skrif-
aði alltaf dagbækur og samkvæmt
þeim þá var ég farinn að skrifa um
það á þessum aldri að ég væri skot-
inn í strákum.“ Hann kom samt ekki
út úr skápnum fyrr en í lok grunn-
skóla. Þá var hann farinn að hanga
meira og minna með stelpum sem
ræddu ástamálin í þaula. „Ég varð
að reyna að vera með og sagði að
nafn manneskjunnar sem ég var
skotinn í innihéldi fjóra stafi og
byrjaði á K. Flestir héldu að ég væri
að tala um stelpu sem hét Kara en
þegar við héldum partí gengu tvær
stelpur á mig og spurðu hvort ég
væri að tala um Kára. Ég hef aldrei
getað logið þannig að ég sagði já
og fékk svo mikið sjokk að tyggjóið
bráðnaði uppi í mér.“
Þegar það kom svo að því að
segja foreldrunum frá þessu þá
brugðust þeir við með mjög ólíkum
hætti. „Mamma grét í heila viku.
Eftir það aflaði hún sér upplýsinga
og stóð með mér til dauðadags. Eitt
af því síðasta sem hún sagði var að
hún vonaðist til þess að ég fyndi
einhvern sætan mann og að ef hún
væri strákur þá væri hún skotin í
mér. Hún var yndisleg.
Pabbi sagðist aftur á móti alltaf
hafa vitað þetta og lét eins og þetta
skipti engu máli. Hann var mjög
rólegur yfir því þegar ég kom út úr
skápnum. Þegar öllu var á botn-
inn hvolft þá setti hann þetta undir
sama hatt og að ég væri dópisti
þannig að í raun og veru þá var
hann ekki sáttur. Svo þegar hann
fékk Alzheimer þá var hann alltaf
að spyrja hvort ég væri ekki kominn
með einhverja kerlingu, ég var bara
„nei, ég er hommi“. Hann gat lif-
að með þessu en var ekki stoltur af
því og vildi helst sópa þessu undir
teppið – að ég væri ekkert mikið að
ræða þetta.“
Dánarstund foreldranna
Pabbi Oddvars lést í fyrra, 81 árs
að aldri og veikur af Alzheimer.
Sjúkdómurinn getur haft miklar
breytingar á skapgerð fólks og faðir
hans lokaði sig af og vildi meira
næði en áður. „Pabbi var alltaf
mikil félagsvera og hrókur alls fagn-
aðar. Hann kunni endalaust af góð-
um sögum og naut þess að segja
þær. Hann var líka mikill göngu-
og sundgarpur og stundaði mikla
hreyfingu. En þegar hann veiktist
fótbrotnaði hann og varð að styðj-
ast við göngugrind. Eftir það vildi
hann bara vera einn inni í herbergi.
Hann hefur fundið að minnið væri
að bresta og orðið óöruggur. Þannig
að hann lokaði sig af yfir bókum, las
oft sömu bókina aftur og aftur eða
bara sömu blaðsíðuna. Síðan svaf
hann mjög mikið.“
Oddvar hægir aðeins á taland-
anum þegar hann hugsar til baka.
„Hann fór mjög fallega. Við vorum
hjá honum þrjú systkinin. Ég var
líka hjá mömmu minni þegar hún
var að fara. Það er ótrúlega skrýtið
þegar það slokknar á einhverjum,
hvað manneskjan er fljót að hverfa.
Líkaminn er bara eitthvert hulstur.
Við erum alltaf svo upptekin af út-
litinu en þegar öllu er á botninn
hvolft þá er hulstrið ekki það sem
skiptir máli.“
Það er skrýtið að standa eftir
einn og foreldralaus. Oddvar segist
hugga sig við sögurnar af Línu
langsokk. „Mér finnst það aðallega
leiðinlegt þegar það er eitthvað
skemmtilegt að gerast í lífi mínu. Ég
er enn þannig að mig langar alltaf
að hringja og segja þeim frá því
hvað ég stóð mig vel eða hvað það
eru spennandi tímar framundan.“
Dó á fimm mánuðum
Móðir Oddvars lést árið 2009 úr
krabbameini aðeins 67 ára að aldri.
Það gerðist mjög hratt. Hún var
greind í janúar og farin í maí. „Það
var ótrúlega sorglegt,“ segir Oddvar
en áður en krabbinn fannst hafði
hún talað um hvað henni fannst
hún vera orðin hægfara. „Þannig að
hún fór til læknis þar sem í ljós kom
að hún var komin með krabba-
mein. Hún reyndi geislameðferð
en hún bar ekki árangur.“
Það leið ekki á löngu þar til
„Hef ég orðið fyrir fordómum? Nei, aldrei,“ segir
Oddvar Örn Hjartarson og rekur upp roknahlát-
ur, „djók!“ Jú, alltaf. All the time. Big time.“ Oddvar
var lagður í einelti alla skólagönguna, varð síðan
svo vinsæll í Kvennó að stelpur lugu því til að hann
hefði afmeyjað þær og dreymir nú um að fara til San
Francisco að dansa. Hann segir frá þessu, flogaveik-
inni sem hann læknaðist af þegar mamma hans féll í
yfirlið undir trúarpredikun Benny Hinn og því hvernig
það er að takast á við lífið án foreldra sinna, en móðir
hans lést úr krabbameini og faðir hans úr Alzheimer.
Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir
ingibjorg@dv.is
Viðtal
„Svo þegar hann
fékk Alzheimer þá
var hann alltaf að spyrja
hvort ég væri ekki kom-
inn með einhverja kerl-
ingu, ég var bara „nei, ég
er hommi“.
„Ég er alltaf
að reyna að
gera það sem gerir
mig glaðan