Dagblaðið Vísir - DV - 03.05.2013, Blaðsíða 40

móðir hans var lögð inn á líknar-
deild í Kópavog þar sem hún fann
frið. „Hún var komin þangað í
febrúar. Ég held að hún hafi bara
fundið að líkaminn var að hrynja.
Henni leið mjög vel þarna, enda
yndislegt fólk sem þar starfar.“
Þau mæðginin voru mjög náin
og miklir vinir. „Ég var mikið nánari
henni en pabba. Ég fór í gegnum
mikla sorg og skrýtna tíma. En ég
komst í gegnum það, kannski af
því að ég gat leitað í trúna. Ég trúi
og veit að hún er uppi á himnum
og að ég á eftir að hitta hana aftur.
The party goes on. Það eru líka svo
margir farnir og það er gott að vita
af henni í þeim hópi.“
Flogaveikin læknaðist
Pabbi hans var frá Langanesi og
móðir hans frá Noregi. „Kannski
vorum við of bæld til þess að tala
saman. Mamma var súpermeðvirk
og súperklár í að láta allt virka
eins og það væri fullkomið. Heim-
ilið okkar var alltaf eins og gler-
kastali, það var alltaf allt spikk og
span. Það var hennar flótti, að fara
út í garð eða þrífa heimilið. Þar var
hennar friðhelgi.“
Oddvar gerir það reyndar líka.
„Þó að það sé reyndar ekki allt eins
og glerkastali heima hjá mér þá bý
ég mér til heim sem ég get stigið
inn í þegar mér líður sem verst.“
Í æsku fékk hann einkennileg
köst sem voru skilgreind sem floga-
veiki, þá fölnaði hann allur upp og
datt út. „Það eltist af mér. Þegar ég
fór í gjörningakúrs í Listaháskólan-
um fór ég að fá ofsakvíðaköst. Þá
opnuðust einhverjar dyr sem ég gat
ekki lokað. En það var bara tímabil
í lífi mínu, hryllilegt samt. Eftir
þetta hef ég samt stundum spáð í
það hvort ég hafi ekki bara verið
með ofsakvíða þegar ég var krakki
en ekki flogaveiki.“
Mömmu hans leist samt ekkert
á blikuna og þegar kraftaverka-
presturinn Benny Hinn kom
til landsins til þess að predika
í Fíladelfíusöfnuðinum þegar
Oddvar níu ára þá fór hún með
hann þangað. „Kirkjan var troðfull
af fólki en ég ráfaði eitthvað um
húsið. Þegar ég kom aftur þá stóð
mamma uppi á sviði og presturinn
þrýsti á ennið á henni með blaut-
um bómull og hún féll niður.
Á heimleiðinni sagðist hún hafa
hitt Guð, hún hefði setið hjá hon-
um og talað við hann og það hefði
verið ótrúlega gott. Eftir þetta
hvarf flogaveikin, þannig að ég
held að ég hafi pikkað upp óham-
ingju mömmu og vanlíðan henn-
ar. Ég hef alltaf verið mjög næmur
og um leið og hún fór að gera eitt-
hvað í sínum málum þá fór mér að
líða vel.“
Langar í fjölskyldu
Nú langar hann að stofna eigin
fjölskyldu. Systir hans er 42 ára og
barnshafandi að þriðja barninu.
„Það er mikil gleði,“ segir Oddvar
og brosir breitt. Hann langar líka
í barn en sér ekki alveg fyrir sér
hvernig það ætti að gerast.
Hann hefur íhugað að taka að
sér fósturbarn en er ekki tilbúinn
til þess enn þar sem hann er hvorki
í sambandi né fastri vinnu. „Mig
langar ótrúlega mikið að eignast
fjölskyldu. Ég kann ekki að vera í
sambandi, á allavega fá sambönd
að baki og ekki ýkja löng. Kannski
er ég bara obsessive control freak
og kannski hef ég ekki verið með
nógu góðum gaurum, of alkó-
hólíseruðum. Um leið og þeir sýna
þessa takta þá er ég farinn, eins
ef þeir eru of geðveikir. Samt
eru þeir svo spennandi þessir
villtu strákar.“
Eineltið
Eineltið hjálpaði heldur
ekki. Það hófst þegar Odd-
var var að verða fimm ára og
var úti að leika sér með vin-
um sínum. Þá spurði einn
strákurinn með leiðindatón
hvort hann væri strákur eða
stelpa. Aðrir krakkar fylgdu
í kjölfarið og eineltið stóð
yfir alla grunnskólagönguna.
„Ég held að það hafi haft þau
áhrif að ég er alltaf í vörn og á
erfitt með að treysta öðru fólki.
Ef ég er í sambandi sem verður of
náið þá fæ ég kvíða. Kannski er
það ástæðan fyrir því að ég er ekki
í sambandi í dag. Ég er skíthrædd-
ur við karlmenn, fyrir utan nokkra
sem mætti friðlýsa og þeir eru
flestir femínistar. Um leið er ég
skotinn í karlmönnum. Þannig
að þetta er smá klemma.“
Sem betur fer átti hann
alltaf vini, þó að þeir hafi
margir hverjir verið svo-
lítið skrýtnir. „Segjum sem
svo að ég hafi leikið við
strák eftir skóla og farið á
flug með honum og póní-
hestunum mínum. Þá var
kannski rosalega gam-
an hjá okkur en þegar ég
mætti í skólann næsta dag
þá tók hann þátt í því að
meiða mig, hrækja á mig og
kalla mig ljótum nöfnum.
Þetta var mjög ljótt.“
Flúði skólann
Hann segir að skólayfirvöld
hafi staðið ráðalaus frammi
fyrir þessum vanda og skila-
boðin hafi helst falist í því að
hann ætti að herða sig, verða
meiri karlmaður og hætta
þessum stelpulátum. „Þetta
var langverst í gaggó þegar allir
hormónarnir voru að kikka
inn. Áttundi bekkur var
allt of erfiður. Mér
var farið að líða
svo illa að ég
bað um
að fá
að fara í heimavist í Hlíðardals-
skóla og fékk það. Þar var ég í ní-
unda bekk og þar fékk ég tíma til
þess að anda og frelsi til þess að
vera og 9,9 í meðaleinkunn. Svo
fór ég aftur í gamla skólann minn
í tíunda bekk því þá voru eldri
krakkarnir farnir og ég kunni betur
á jafnaldra mína og þá sem yngri
voru. Það gekk mikið betur.“
Svo fór hann í Kvennó og „þar
varð ég stjarna,“ segir hann bros-
andi. Oddvar varð svo vinsæll að
tvær stelpur lugu því til að hann
hefði afmeyjað þær. Hann hefur
þó aldrei verið við kvenmann
kenndur, ekki nema þegar hann
fór í sleik við vinkonu sína í ein-
hverju flippi.
Í Kvennaskólanum kynntist
hann þó góðu fólki og lífið tók nýja
stefnu. „Ég var svona semi Versló-
pæja sem ætlaði að verða hin full-
komna flugfreyja. Síðan kynntist
ég Hugleiki Dagssyni af því að ég
var skotinn í vini hans og fannst
auðveldara að nálgast Hugleik en
hann. Þannig kynntist ég listinni.
Þess vegna fór ég í Listaháskólann
og þess vegna er ég meira ég. Fyrir
það er ég þakklátur.“
Draumurinn um að dansa
Undanfarnar vikur hefur Oddvar
verið þátttakandi í Ljósmynda-
keppni Íslands á Skjá Einum. „Ég
ákvað að koma mér í sviðsljósið
og láta vita af mér. Ég
er að
æfa
mig í því að hoppa út í djúpu
laugina og treysta æðri mætti.“
Hann langar samt mest af öllu
að komast til San Francisco til þess
að dansa. Hlæjandi segir hann frá
því að hann hafi gert þetta áður,
kvatt alla og sagt að hann væri
farinn frá Íslandi. Þá fór hann til
London að elta ástina en var kom-
inn heim aftur eftir tvær vikur. „Ég
var að deita strák og ætlaði að lifa
á ástinni. Hann var svona skápa-
hommi og um leið og ég kom út fór
hann til foreldra sinna. Hann sagði
samt að ég mætti haga mér eins og
heima hjá mér og borða það sem
ég vildi. En þegar hann kom aftur
heim þá vildi hann ekki trúa því
að ég hefði klárað kexið hans og ég
varð að fara út í búð klukkan ellefu
um kvöldið að kaupa meira kex.“
Nú er það dansinn sem á hug
Oddvars allan. Hann hefur æft
eróbikk um árabil og var um tíma
í djassballett. Hann var að byrja
aftur þar og var að byrja í nú-
tímadansi. „Það er ógeðslega erfitt
og ógeðslega gaman. Ég kunni
ekki neitt og allir krakkarnir voru
miklu klárari en ég. Það var ágætt
því í eróbikkinu er ég súperstar,“
segir hann hlæjandi. „En ég vildi
vita hvort þetta væri ég og þetta er
ég. Það er alltaf verið að segja okkur
að láta draumana rætast og mig
langar ótrúlega mikið að fara til
San Francisco að dansa. Ég er alltaf
að reyna að gera það sem gerir mig
glaðan og hamingjusaman.“ n
28 Viðtal 3.–5. maí 2013 Helgarblað
„Ég var líka hjá
mömmu minni
þegar hún var að fara.
Það er ótrúlega skrýtið
þegar það slokknar á ein-
hverjum, hvað mann-
eskjan er fljót að hverfa.
Frá ferlinum Oddvar tekur nú
þátt í raunveruleikaþætti á Skjá
Einum þar sem leitað er að góðum
ljósmyndara. Þetta eru myndir sem
hann hefur tekið í gegnum tíðina.
„Þá var kannski rosalega
gaman hjá okkur en þegar ég
mætti í skólann næsta dag þá tók
hann þátt í því að meiða mig, hrækja
á mig og kalla mig ljótum nöfnum.