Dagblaðið Vísir - DV - 31.01.2014, Blaðsíða 19

Helgarblað 31. janúar 2014 Fréttir 19
Þórólfur glímdi við geðklofa
Ferill Þórólfs
Ár Félag Leikir Mörk
1958–1961 KR
1961–1964 St. Mirren 80 25
1964–1966 Rangers 11 2
1966–1967 FC Rouen 7 1
1967 St. Louis Stars 11 2
Samtals 109 30
Þjálfun
1970 ÍBV
n Örlaði á veikindum í landsliðsferð n Elskaði leikinn, en ekki frægðina
þess að prjóna sig í gegnum stóra
og stæðilega varnarmenn skosku
knattspyrnunnar og ekki leið á
löngu þangað til hann var kominn
í dýrlingatölu af áhorfendum þar í
landi. Árið 1962 komst St. Mirren,
með Þórólf í broddi fylkingar, í úr­
slitaleik bikarkeppninnar þar sem
þeir mættu stórliðinu Glasgow
Rangers fyrir framan 127 þúsund
manns á Hampden Park, þjóðarleik­
vangi Skota. Rangers vann tiltölu­
lega auðveldan sigur, 2–0, og veittu
Þórólfur og félagar litla mótspyrnu.
Svo mikill var munurinn á liðunum.
Þegar Þórólfur minntist leiksins í
samtali við Morgunblaðið hugs­
aði hann sérstaklega af hlýhug til
þeirra Íslendinga sem gerðu sér ferð
til Skotlands til þess eins að berja
hann augum. Hógværðin ofar
öllu.
Þórólfur hélt áfram að
skemmta áhorfendum og
fékk gælunafnið „Love Street
General“. Ári eftir úrslitaleik­
inn var hann útnefndur leik­
maður tímabilsins hjá St.
Mirren og valinn í lið ársins
í Skotlandi. Bresku blaða­
mönnunum varð orða vant
þegar átti að lýsa snilli Þór­
ólfs, sem var orðinn svo
þekktur að hann var eltur á
röndum, hvert sem hann fór.
Þórólfur var stjarna í
Skotlandi og eftirsóknar­
verður af kvenfólki. Hann var
hrókur alls fagnaðar í heim­
sóknum til Íslands í sumar­
fríum sínum, dansaði á
skemmtistöðum og var vin­
margur. Fylgifiskur frægðar­
innar á Íslandi var sá að
hann þurfti að hlusta á ýms­
ar kjaftasögur um skemmt­
analíf sitt sem reyndust
fjarri sannleikanum. Skosk
stúlka að nafni Caroline
heillaði Þórólf upp úr skón­
um og trúlofuðust
þau. Eftir tveggja
ára samband slitu
þau trúlofuninni
og Þórólfur varð
einn á ný.
Jólagjöf til
Rangers
Vegna sambands
síns við Caroline
var Þórólfur tregur
til að flytja frá
Skotlandi. Fjöl­
mörg lið úr Evrópu
höfðu haft spurnir
af hæfileikum Þór­
ólfs og vildu ólm fá
íslenska víkinginn í
sitt lið. Í nóvember
1964 kom tilboð frá
Glasgow Rangers
upp á 20 þúsund
pund í Þórólf sem St. Mirren sam­
þykkti. Þórólfur varð þriðji dýrasti
knattspyrnumaður Skotlands og var
fenginn til Rangers með það í huga
að fylla skarð Skotans Jimmy Baxter
sem hafði meiðst illa.
Þórólfur hélt uppteknum hætti í
höfuðborg Skotlands þar sem hann
lék við hvern sinn
fingur. Í fyrsta leik sínum
fyrir félagið, á útivelli
gegn Dundee United,
lagði hann upp tvö
mörk í 3–1 sigri. Viku
síðar skoraði hann sitt
fyrsta mark fyrir troð­
fullum heimavelli
Rangers, Ibrox, sem
fagnaði honum eins
og þjóðhetju.
Áhangendur
Rangers töldu Þórólf
vera bestu jólagjöf
sem hægt væri að
hugsa sér. Þórólfur
lék eins og engill út
tímabilið í hinni víð­
frægu bláu treyju fé­
lagsins. Hann náði
þó ekki að fylgja eft­
ir góðri byrjun sinni
keppnistímabilið
1965–1966. Hann átti
í vandræðum með að vinna sér inn
sæti í byrjunarliðinu og kom ekki
við sögu í 16 leikjum í röð.
„Ég varð óþolinmóður og lét
þetta fara í skapið á
mér,“ sagði Þórólfur við
Morgunblaðið. Þórólfur
lék í eitt og hálft tímabil
með Rangers, áður en
hann fluttist á megin­
land Evrópu og lék
með franska liðinu FC
Rouen í hálft ár. Þrátt
fyrir að standa í launa­
deilum við félagið lék
hann svo vel að hann
var valinn einn af ell­
efu bestu leikmönnum
landsins. „Að lokum
gafst ég alveg upp, fékk
mig lausan og fór til St.
Louis í Bandaríkjun­
um,“ sagði Þórólfur
um Frakklandsdvöl­
ina í áðurnefndu við­
tali við Mannlíf.
Sígur á ógæfuhliðina
Vorið 1968 settist Þórólfur aftur
að á Íslandi eftir tæplega átta ára
veru hinum megin við höfin. Þar
lá beinast við að ganga til liðs við
uppeldisfélag sitt, KR, sem og hann
gerði. „Við unnum að vísu Íslands­
mótið en ég var allur orðinn þyngri
og ekki nema skugginn af sjálfum
mér. Þó ég væri aðeins 28 ára fann
ég ekki lengur til þeirrar gleði sem
leikurinn hafði áður veitt mér.“
Þrítugur að aldri urðu straum­
hvörf í lífi Þórólfs. Hann fór að
finna fyrir einkennum geðklofa,
alvarlegum geðsjúkdómi sem fel­
ur í sér breytingu á hugsun, hegð­
un og tilfinningum. Raddir ómuðu
í höfði Þórólfs og var hann stað­
inn að því að eiga í samræðum við
sjálfan sig.
Hermann Gunnarsson heitinn
sagði frá því í ævisögu sinni þegar
íslenska landsliðið var á keppn­
isferðalagi í Þrándheimi árið
1969 hafi örlað á veikindum Þór­
ólfs. „Þegar leggja átti af stað í
skoðunarferð um borgina fyrir
leikinn var Þórólf hvergi að finna.
Um síðir höfðu menn upp á hon­
um í téðri dómkirkju – á spjalli við
Jesú Krist.“ Hermann sagði jafn­
framt að borið hefði á veikindum
Þórólfs veturinn áður. Þórólfur var
fastamaður í landsliði Íslands í ára­
tug og í þeim 20 leikjum sem hann
lék skoraði hann fjögur mörk.
Þórólfur lokaði sig af. Maðurinn
sem hafði verið stjarna á alþjóð­
legum vettvangi fyrir sjaldséða
hæfileika átti sinn stærsta keppnis­
leik fyrir höndum – baráttuna við
sjálfan sig. Hann kunni sjúkdómn­
um illa og gerði sér fulla grein fyrir
þeirri stöðu sem hann var í. Þórólf­
ur hræddist umtalið. „Fyrst fólk gat
gert sér mat úr danshúsaferðum
mínum, hvað gat það þá sagt núna?
Ég tók þetta svo nærri mér að ég gat
ekki hugsað mér að láta nokkurn
mann sjá mig,“ sagði Þórólfur sem
lýsti baráttu sinni við Mannlíf.
Sumarið 1970 tók Þórólfur að sér
þjálfarastarf meistaraflokks karla
í Vestmannaeyjum en sagði starfi
sínu lausu að nokkrum mánuðum
liðnum. Hann var of veikur til þess
að vinna og var sjúklingur það sem
eftir leið. Þórólfur lést 18. desember
árið 1999, 59 ára að aldri.
Þegar blaðamaður Mannlífs
spurði Þórólf hvort hann hefði aldrei
saknað frægðarinnar svaraði hann
hógvær eins og hans var von og
vísa: „Ég sakna kannski áranna en
ekki frægðarinnar. Hún er ekki eftir­
sóknarverð. Ég lék ekki knattspyrnu
til að verða frægur. Ég lék hana af því
ég elskaði leikinn.“ n
„Ég tók þetta svo
nærri mér að ég gat
ekki hugsað mér að láta
nokkurn mann sjá mig.
Eltur á
röndum
Þórólfur
var bæði
vinsæll af
knattspyrnu­
áhangendum
og kvenfólki.