Dagblaðið Vísir - DV - 28.02.2014, Síða 37

Helgarblað 28. febrúar 2014 Fólk Viðtal 29
bænum fylgdu börnum sínum í leik-
skólann fékk Líf fylgd frá vini móður
sinnar, hippa sem skar sig úr og bjó
um tíma með þeim mæðgum.
„Mamma átti vin sem var rauð-
hærður og mjög flippaður; var
með sítt skegg, alveg í hippaandan-
um, og klæddi sig öðruvísi en aðrir.
Hann fylgdi mér oft í leikskólann á
morgnana og ég bað hann gjarnan
um að bíða á horninu, ég myndi svo
koma mér sjálf áleiðis. Það var af
því að krökkunum fannst hann svo
forvitnilegur. Þau höfðu svo mikinn
áhuga á honum, spurðu hvort þetta
væri nú pabbi minn og svoleiðis. Ég
sagði að þetta væri nú aldeilis ekki
pabbi minn. En börn eru svona.
Kannski fannst mér athyglin óþægi-
leg, enda vilja börn oft vera meira
eins og vinir sínir og ekki skera sig
úr fjöldanum eins og oft vildi verða
með mig og allt þetta skrautlega og
frjálslega fólk í kringum mig. Í dag
er ég þakklát fyrir að hafa fengið að
upplifa alla þessa fjölbreytni í um-
hverfi mínu.“
Vaskaði upp í hæfileikakeppni
Líf var fjörugt og uppátækjasamt
barn. Móðir hennar hafði áhyggj-
ur af því á tímabili að hún væri of-
virk en eftir læknisheimsókn varð
hún rórri þar sem læknirinn stað-
festi að barnið væri bara einstaklega
velvirkt.
„Ég gerði bara það sem mig lang-
aði og sagði alltaf það sem mér
fannst, sem var kannski ekki alltaf
heppilegt þegar maður var krakki.
Ég var mjög hreinskilin en um leið
ljúft og brosandi barn. Alltaf kát.
Það var ekki fyrr en ég varð ungling-
ur sem ég varð eitthvað fýld. En ætli
ég hafi ekki stundum nálgast hlutina
með öðrum hætti en aðrir,“ segir Líf.
„Ég man líka að ég var alltaf til-
búin til þess að brjóta ísinn. Þegar
ég var í sjöunda bekk var hæfileika-
keppni í skólanum og það hafði
enginn sjöundi bekkingur skráð sig
til leiks, kannski af því að enginn
þorði því, svo sama dag og keppnin
fór fram sagði ég við Víði, vin minn:
„Heyrðu, við skulum „rigga“ upp at-
riði. Við skulum sýna þeim að við
kunnum að vaska upp“. Svo fórum
við eins og bjánar og vöskuðum upp
í hæfileikakeppninni. Við tókum
með okkur bala og ég vaskaði upp
og hann þurrkaði.“
Seldi lakkrís í tívolí
Þegar Líf var 16 ára flutti hún aftur
til Danmerkur ásamt móður sinni
og stjúpföður. „ Danmerkurárin
voru æðisleg. Ég fór í mennta-
skóla í Kaupmannahöfn og hann
var mjög ólíkur því sem ég átti að
venjast. Í skólakerfinu hér heima
sat maður á rassinum og skrifaði
í bækurnar sínar, en í Danmörku
opnaðist allt annar heimur. Þar var
miklu meira lagt upp úr samtölum
og tjáningu og það var mikið rætt
í tímum, nokkuð sem ég átti ekki
að venjast hér heima. Á Íslandi
var meiri einhliða kennsla þar
sem kennarinn stóð og sagði okk-
ur hvernig hlutirnir væru en í Dan-
mörku fengu nemendur að taka
þátt í umræðunum.“
Líf kynntist landinu með ansi
óvanalegum hætti því eitt
„Svo fórum við
eins og bján-
ar og vöskuðum upp í
hæfileikakeppninni.
Félagshyggjukona
„Það kom einhvern veg-
inn aldrei neitt annað
til greina en að ég yrði
félagshyggjukona sem
léti mig samfélagið
varða,“ segir Líf.
Myndir Sigtryggur Ari