Dagblaðið Vísir - DV - 03.10.2008, Page 54

föstudagur 3. október 200854 Helgarblað DV
Sakamál
„Manson-fjölskyldan“ Charles Manson
predikaði blóðuga byltingu og leiddi söfnuð djöfladýrkenda
sem myrtu að hans skipun. Hann var óskilgetinn sonur vænd-
iskonu og komst ungur að árum í kast við lögin. Þegar Manson
var ellefu ára var hann settur í endurhæfingarskóla og eyddi
næsta 21 ári á hegningarstofnunum. Þegar hann kom út í frelsið var
hann 32 ára, hafði aldrei haft náin kynni við kvenmann og aldrei bragðað bjór.
frelsið gerði hann ringlaðan og fyrir tilviljun endaði hann í langferðabifreið sem
var á leið til san francisco. borgin átti eftir að verða vettvangur morða sem seint
gleymast. Lesið um Manson og „fjölskyldu“ hans í næsta helgarblaði dV.uMsjón: koLbeinn Þorsteinsson kolbeinn@dv.is
Þríhyrnda herbergið
Læknirinn Marcel Petiot ákvað að notfæra sér óttann sem einkenndi París í síðari heimsstyrjöldinni til að
auðgast. Undir því yfirskini að hann væri tengdur frönsku andspyrnuhreyfingunni tókst honum að leiða
tugi gyðinga og annarra í dauðann. Hann komst yfir mikil verðmæti, en fékk ekki notið þeirra sökum
hrokafullrar ákvörðunar þegar stríðinu í Evrópu var að ljúka.
Marcel Petiot vissi ungur að árum
hvað hann vildi verða þegar hann
yrði stór, í það minnsta lék ekki mikill
vafi á hvert hugur hans leitaði. Þeg-
ar hann var ungur að árum, í Auxer-
re í Frakklandi, varð vart kvalalosta
hjá honum sem hann fékk útrás fyr-
ir á dýrum og yngri börnum.
Á meðan fyrri heimsstyrjöldin
stóð yfir vann hann á neyðarmót-
töku í Dijon, þar sem hann seldi
fíkniefnaneytendum stolið morfín,
en síðar starfaði hann á geðsjúkra-
hæli þar sem hann nam lækning-
ar. Árið 1921 útskrifaðist hann sem
læknir og opnaði sína eigin stofu í
Villeneuve-sur-Yonne. Petiot hafði
læknaeiðinn ekki í hávegum, en
rukkaði þá ríku um háar fjárhæð-
ir og sinnti þeim fátæku ókeypis og
fljótlega var það almannarómur í
þorpinu að hjá honum væri hægt að
fá fíkniefni eða fóstri eytt.
Dularfullt hvarf ungrar, óléttrar
ráðskonu hans og undarleg vein frá
heimili hans urðu ekki nema rétt til-
efni smáslúðurs.
En um 1930 var farið að hitna
um of undir fótum góða læknisins.
Einn sjúklinga hans var drepinn
og rændur og grunur féll á Petiot,
en ekkert var hægt að sanna. Einn
sjúklinga hans þráaðist við að saka
lækninn um aðild að morðinu, en
hélt, merkilegt nokk, áfram að leita
að bót sinna meina hjá honum.
Sjúklingurinn dó og Petiot sagði
dánarorsökina vera „af eðlilegum
orsökum“, en lagði síðan land undir
fót og fór til Parísar.
skuggaverk í skjóli virðingar
Þess var ekki langt að bíða að
stofa Petiots í Rue Caumartin yrði
ein sú arðbærasta í borginni og hann
kom sér upp hópi tryggra sjúklinga,
enda ekki vandamál að fá hjá hon-
um fíkniefni og fóstureyðingu.
Petiot kom sér upp ímynd fyrir-
myndarborgara og fjölskylduföður.
Hann sótti messur hvern sunnu-
dag og sú ímynd forðaði honum frá
ákærum vegna fíkniefnabrota og
hvarfs konu einnar sem hafði sak-
að hann um að bera ábyrgð á því að
dóttir hennar hefði orðið fíkniefn-
um að bráð.
Árið 1940 marseruðu nasistar
inn í borgina og Petiot sá sér leik
á borði og ákvað að koma sér upp
smá hliðargrein sem myndi hvort
tveggja í senn færa honum auð og
fullnægja kvalalosta hans.
Gestapo, leynilögregla Þriðja
ríkisins, hafði sömu áhrif í París og
annars staðar og borgin varð óttan-
um að bráð. Gyðingar hurfu í útrým-
ingarbúðir og gasklefa, vinnufærir
Frakkar voru sendir í vinnubúðir og
þeir sem eftir voru lærðu fljótlega að
ekki var vænlegt að halda uppi fyr-
irspurnum um afdrif annarra. Að-
stæður hentuðu Petiot fullkomlega.
Þríhyrnt hebergi
með gægjugötum
Petiot keypti herragarð sem stóð
auður og hófst þegar handa við að
breyta honum svo hann hentaði
tilganginum. Eitt þess sem útbú-
ið var var þríhyrnt, hljóðeinangrað
herbergi með gægjugötum. Iðnað-
armönnunum sagði Petiot að her-
bergið væri ætlað geðsjúklingum.
Miðstöðvarofn var settur í kjall-
arann og skömmu fyrir jólin 1941
var Petiot ekkert að vanbúnaði.
Hann lét þær upplýsingar berast
að hann væri í samvinnu við and-
spyrnuhreyfinguna og gæti komið
þeim sem Gestapo leitaði undan til
Spánar eða jafnvel Kúbu. Örvænt-
ingarfullt fólk setti sig strax í sam-
band við lækninn og var sagt að
flóttinn væri kostnaðarsamur, og
að það þyrfti bólusetningu til að því
yrði hleypt inn í nýtt land.
Fólk lét ekkert aftra sér frá að
nýta þjónustu Petiots. Það seldi all-
ar sínar eigur eða lét honum þær
eftir. Hvað á fætur öðru bretti fólk-
ið upp ermarnar og fékk hina nauð-
synlegu bólusetningu. Síðan sagði
Petiot því að hraða sér í þríhyrnda
herbergið. Ekkert þeirra kom þaðan
lifandi út. Þegar læknirinn var þess
fullviss að eitrið hefði virkað dró
hann lík fólksins niður í kjallara þar
sem hann kalkaði þau og tróð þeim
svo inn í brennsluofninn.
Að því loknu tók við nosturs-
legt bókhald; greiðslur frá hverju og
einu fórnarlambanna, skartgripir,
loðkápur, gull og silfur.
Gestapo grunar góða lækninn
Um átján mánaða skeið tókst
Marcel Petiot að samræma það að
lækna sjúklinga sína í Rue Caum-
artin og drepa þá á herragarðin-
um. Reyndar fannst eiginkonu hans
hann oft vera þreyttari en góðu hófi
gegndi. Petiot kom jafnvel vini sín-
um, Paul Braumberger lækni, fyr-
ir kattarnef. Braumberger var svo
ólánsamur að vændiskonan sem
hann hafði gert út, hafði verið tek-
in traustataki af þýskum hermönn-
um og gat því ekki aflað honum fjár
til að fullnægja fíkniefnaþörf hans
lengur.
En 1943 kom snurða á þráð-
inn hjá Petiot. Gestapo furðaði sig
á hvarfi nokkurra gyðinga sem þeir
hugðust taka. Rannsókn leiddi í ljós
að allir höfðu haft einhver tengsl við
Petiot og leynilögreglan þýska fyllt-
ist grun um að Petiot væri jafnvel sá
sem hann þóttist vera; samverka-
maður frönsku andspyrnuhreyfing-
arinnar. Gestapo sendi einn af sín-
um mönnum til Petiots undir því
yfirskyni að hann yrði að komast af
landi brott. Petiot hafði enga ástæðu
til að gruna manninn um græsku og
fékk hann því sömu meðferð og aðr-
ir viðskiptavinir, dauðann. Nasistar
tóku Petiot fastan og héldu honum
um nokkurra mánaða skeið, en vörn
Petiots færði honum frelsið; hann
var einungis að gera það sama og
nasistar, drepa gyðinga og andstæð-
inga nasista. Hvernig sem á því stóð
var honum sleppt og hann sneri aft-
ur til dauðaverksmiðju sinnar og
líkbrennslu.
svartur reykur vekur viðbrögð
En Marcel Petiot var í vandræð-
um. Á meðan hann var í haldi Gest-
apo hafði Maurice, bróðir hans,
ætlað að heimsækja hann á setrið.
Maurice fann ekki Petiot, en komst
hins vegar að hryllingnum sem
hafði átt sér stað í kjallarum.
Vegna tryggðar við bróður sinn
og andúðar í garð Þjóðverja ákvað
hann þá að þegja yfir vitneskju
sinni. En hann hafði séð Petiot fyrir
kalkinu, án þess þó að vita til hvers
það var notað. Hann var ekki reiðu-
búinn til að halda því áfram vegna
þess sem hann þá vissi.
Kalkið var nauðsynlegt til að
brenna líkamsleifarnar án þess að
svartur þykkur reykur bærist upp
um skorsteininn. Petiot var ekki á
því að láta staðar numið þrátt fyr-
ir kalkskortinn og ekki leið á löngu
þar til nágranni hans hringdi í lög-
regluna vegna lífshættulegs reykj-
armakkar.
Bæði lögregla og slökkvilið
mættu á staðinn, en Petiot var ekki
heima. Orðsending á hurðinni sagði
að hann væri að finna á læknastofu
sinni í Rue Caumartin. Lögreglan
fór á læknastofuna, en slökkviliðs-
mennirnir brutu sér leið inn. Þeir
fundu fljótlega brennsluofninn, en
það var annað sem skaut þeim skelk
í bringu því úti um allt gólf voru
sundurlimuð lík; brjóstkassar, fót-
leggir og höfuð, allt í einni bendu.
Petiot nýtur vafans
Líkamsleifar tuttugu og sjö
manns fundust í kjallaranum, en
Petiot fullyrti að allir hefðu verið
samverkamenn nasista, sem hefðu
svikið málstað Frakklands og hefðu
átt skilið að vera teknir af lífi.
Lögreglan var reiðubúin til að
leyfa honum að njóta vafans, hún
var frönsk og þrátt fyrir að hún væri
undir hæl Þjóðverja bar hún þá von
í brjósti að bandamenn myndu inn-
an tíðar frelsa þá undan oki nasista.
Lögreglan yfirgaf vettvanginn án
Petiots.
En læknirinn vissi að leikur-
inn var úti og yfirgaf París og lét lít-
ið fyrir sér fara úti á landi. Á þeim
tíma sneri einn lögreglumaður aft-
ur á vettvang og fann mikil verð-
mæti og nákvæmt bókhald Petiots.
Í ljós kom að sextíu og þrjár mann-
eskjur höfðu endað ævi sína í þrí-
hyrnda herberginu, og engin þeirra
var svikari við Frakkland. Frásagn-
ir af ódæðum Petiots voru í öllum
blöðum, en engu að síður kaus Pet-
iot ekki að láta sig hverfa í óreiðunni
sem einkenndi undanhald Þjóð-
verja og sókn bandamanna. Hann
hafði áður talað sig út úr erfiðu máli
og treysti því að hann gæti gert það
enn á ný. Hann hafði samband við
dagblaðið Resistance (Andspyrna)
og hélt því fram að nasistar hefðu
komið á hann sök með því að fylla
ofninn af líkum á meðan hann var
í varðhaldi þeirra. Síðan gekk hann
til liðs við sveitina Frjálsa Frakka
undir fölsku nafni.
Í fylgd með de Gaulle
hershöfðingja
Mál Petiots var forgangsmál hjá
lögreglunni þegar öldur stríðsins
hafði lægt og lögregluna grunaði
að hún myndi rekast á hann aft-
ur. Og mikið rétt. Þegar de Gaulle
hershöfðingi fór fyrir hermönnum
sínum í sigurgöngu niður Champs
Elysees, hver var það sem var í
hópnum nema Marcel Petiot, stolt-
ur með bringuna þakta stolnum
heiðursmerkjum.
Hann hafði látið sér vaxa skegg,
en tilraunin til að dyljast var of aug-
ljós. Við réttarhöldin hélt hann því
fram að hann hefði aðeins drep-
ið samverkamenn nasista, en kvið-
dómur lét ekki blekkjast, til þess
voru sönnunargögn of afgerandi.
Að morgni 26. maí 1946 var höf-
uð hans skilið frá búknum með fall-
öxi. Hann hafði aflað sér mikils auðs
með ódæðum sínum, en heimsku-
legur hroki varð til þess að hann gat
ekki notið síns illa fengna fjár.
Þegar læknirinn var
þess fullviss að eitr-
ið hafði virkað dró
hann lík fólksins nið-
ur í kjallara þar sem
hann kalkaði þau og
tróð þeim svo inn í
brennsluofninn.
Marcel Petiot gat flúið
en hélt sig geta talað sig
út úr klípunni líkt og áður.
Marcel Petiot gat flúið
en hélt sig geta talað sig
út úr klípunni líkt og áður.