Morgunblaðið - 11.07.2015, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. JÚLÍ 2015
✝ Bjarni ValtýrGuðjónsson
fæddist á Svigna-
skarði í Borgarfirði
17. febrúar 1929.
Hann lést á Land-
spítalanum 28. júní
2015.
Hann var sonur
hjónanna Málfríðar
Þorbjargar Þor-
bergsdóttur hús-
freyju, f. 13. janúar
1896, d. 6. júní 1990, og Guðjóns
Guðmundssonar, bónda á Svarf-
hóli, f. 31. ágúst 1893, d. 5. janúar
1976.
Bjarni Valtýr flutti eins árs
gamall með foreldrum sínum að
Svarfhóli í Hraunhreppi, Mýra-
sýslu, og ólst þar upp og bjó þar
til ársins 1977 að hann fluttist
1960 og lauk áfangaprófum.
Bjarni Valtýr sat í stjórnum og
starfaði að framgangi fjölda fé-
laga og félagasamtaka, s.s. Ung-
mennafélagsins Björns Hítdæla-
kappa, Félagsheimilisins Lyng-
brekku, Örnefnanefndar UMSB,
Sögufélags Borgarfjarðar, Gróð-
urverndarnefndar Mýrasýslu,
Náttúruverndarnefndar Mýra-
sýslu, áfengisverndarnefndar
Hraunhrepps, Framsóknarfélags
Mýrasýslu, Héraðsbókasafns
Mýrasýslu, Kvæðamannafélags-
ins Iðunnar og Kattavinafélags-
ins. Hann var sæmdur gullmerki
UMSB árið 1972 og Starfsmerki
UMFÍ árið 1975. Bjarni Valtýr gaf
út fjórar ljóðabækur, tvær frum-
samdar sögur og nokkrar þýð-
ingar á erlendum skáldsögum.
Bjarni Valtýr var ókvæntur og
barnlaus en var mjög náinn
frændsystkinum sínum og afkom-
endum þeirra.
Útför Bjarna Valtýs fer fram
frá Borgarneskirkju í dag, 11. júlí
2015, kl. 14. Jarðsett verður á
Ökrum kl. 17.30.
með móður sinni til
Borgarness. Hóf þá
störf í bygginga-
vörudeild Kaup-
félags Borgfirðinga
og starfaði þar til
sjötugs. Bjarni Val-
týr var organisti í
kirkjunum á Stað-
arhrauni, Ökrum,
Álftártungu, Álfta-
nesi og að Borg til
dauðadags, alls í 72
ár frá því hann fyrst lék við sína
eigin fermingu á Staðarhrauni ár-
ið 1943.
Bjarni Valtýr lauk stúdents-
prófi árið 1952 frá MR, nam við
söngskóla Þjóðkirkjunnar 1953,
stundaði nám í heimspeki, uppeld-
isfræðum, ensku og dönsku við
Háskóla Íslands á árunum 1955 –
Mín er hafin mesta reisa
mörgum gæti þetta virst …
Svona orti frændi minn Bjarni
Valtýr í sinni fyrstu utanför.
Við vorum þá þrír á leiðinni á
Ólympíuleikana í Atlanta; Valli,
eins og við fjölskyldan kölluðum
hann, þá 67 ára, ásamt syni mín-
um Baldri að verða 11 ára. Og öll
þau ævintýri sem við áttum saman
sýndu mér nýja hlið á þeim
frænda sem ég hafði þekkt síðan
ég barn kom að Svarfhóli, þar sem
allir voru jafnir, ungir sem aldnir.
Sumarið 1991 höfðum við frænd-
urnir horft í sjónvarpi í sumarbú-
staðnum í Svarfhólslandi á heims-
met sett í langstökki karla og í
galsa svarið þess heit að fara sam-
an á Ólympíuleika. Eitt ár þótti of
stuttur tími til undirbúnings þann-
ig að 1996 var látið verða af því og
Baldur litli kom með. Í þessari
ferð og fleiri ferðum síðar, kom í
ljós þvílíkur heimsmaður Valli
var. Strax við vegabréfaeftirlit
leiðrétti hann mig er ég sagði
hann vera minn „Uncle“. Þú hefðir
átt að segja „He is my father‘s
first cousin.“ Við sluppum þó samt
í gegn. Og í Washington borg
vaknaði hann fyrir allar aldir einn
morgun til að ná í miða í skoðunar-
ferð um Hvíta húsið. Ráðlagði
konu síðan hvar ætti að sækja
slíka miða og sagði síðar það vera
nokkuð fyndið að hann skyldi vísa
til vegar í Washington í sinni
fyrstu utanlandsferð. Allt var
prófað í mat og skoðunarferðum,
opinn hugur til að læra og nema.
Og vísurnar voru á hraðbergi. Í
Aþenu á Ólympíuleikum 8 árum
síðar, um miðja nótt var stöðvaður
bíll til að borða fíkjur beint af
trjánum; feta ostur snæddur
ómældur í fjallaveitingahúsi, bað-
að í gríska Eyjahafinu. Nú eða í
Hróarskeldu þegar hann 79 ára
spilaði nótnalaust fjögur lög á
risaorgel þeirrar konunglegu
dómkirkju svo túristar námu and-
aktugir staðar og nutu stundar-
innar. Og síðar þann dag farið í
Kristjaníu og svo í sjóinn við Bel-
levue-strönd.
Alltaf kom hann Valli frændi
mér á óvart með sinni víðu og
opnu sýn á fjölbreytileika tilver-
unnar.
Ég vissi í vor að ekki stefndi í
gott þegar hann kom með hand-
skrifað plagg og vildi fara vestur
til að ganga frá málum. Hinn 26.
maí áttum við saman síðustu
heimsókn hans heim að Svarfhóli.
Brauð skyldi tekið með handa
hrafninum, sem gefið var með
skilum á Kirkjubalanum á Svarf-
hólnum. Upp melana sagði ég
honum frá tófu sem sést hafði þar
viku áður. Umhyggja hans fyrir
því lífi var ekkert minni en fyrir
öllu öðru sem lífsandann dregur.
Hann var ánægður að hitta bænd-
urna á Mel og Staðarhrauni og
skrifa upp á plögg á Helgastöðum.
Kátir í lok dags borðuðum við
kjötsúpu í Borgarnesi. Við vissum
báðir að það yrði síðasta súpan
þar.
Minn kæri vinur Valli, sem svo
margt gaf okkur Möggu og Baldri
og Rósu Björk er nú farinn. Ég
heyrði hans síðasta andvarp
morguninn 28. júní sl. og það er
með fullri vissu um að hann var á
förum á góðan stað til sinna að ég
kveð hann nú þegar hann heldur í
sína síðustu reisu.
Vertu sæll, minn góði vinur, og
far þú í Guðs friði.
Þórólfur Árnason.
Það var vorið 1989 að við Þór-
ólfur fórum með frændunum
Bjarna Valtý og Árna, tengdaföð-
ur mínum, vestur að Svarfhóli. Er-
indið var að velja heppilegan stað
fyrir sumarhús sem Valli hafði
verið svo elskulegur að gefa vil-
yrði fyrir að reist yrði í landinu
hans. Við gengum frá eyðibýlinu
Svarfhóli og þeir Árni og Valli
voru léttir í spori. Skeiðuðu nokk-
uð einbeittir upp í hraunið og
kjarrið þar til komið var að gras-
flöt sem lækur liðast um. Þangað
höfðu þeir vinirnir oft komið í
æsku því kýrnar á Svarfhóli sóttu í
beitina. „Þetta er Hraunlækur,
hér væri gott fyrir ykkur að vera“,
sagði Valli. Við fórum að ráðum
hans, byggðum húsið á Hraunlæk
og þar hefur svo sannarlega verið
gott að vera öll þessi ár.
Ég þekkti Valla ekki mikið á
þessum tíma en ég kynntist hon-
um vel þegar að við fórum að vera
á Hraunlæk. Fyrstu árin kom
hann oft í heimsókn til okkar,
gjarnan seint á kvöldin og dvaldi
þá fram á nótt. Hljómborðið hans
var alltaf með í för, hann spilaði og
við fjölskyldan sungum. Valli söng
ekki en hann leiðrétti okkur ljúf-
mannlega ef okkur fataðist söng-
urinn. Þegar krakkarnir voru
komnir í svefn sátum við svo að
spjalli og Valli hafði frá mörgu að
segja. Hann var fróður um menn
og málefni og einstaklega minn-
ugur. Hann kunni ógrynni af ljóð-
um og lausavísum, var sjálfur hag-
mæltur og orti gjarnan vísur fyrir
yngri kynslóðina. Þá var honum
umhugað um að við kynntumst
sveitinni hans, sagði okkur sögur
af fólkinu og fræddi okkur um ör-
nefni í nágrenninu þar sem hvert
holt bar sitt heiti, sum hver nefnd
af honum sjálfum. Hann bar í hús-
ið bækur sem hann taldi gott fyrir
okkur að hafa við höndina; söng-
hefti, Kaupfélagsritið, Byggðir
Borgarfjarðar og auðvitað marka-
skrána sem oft hefur komið að
góðum notum þegar við höfum
rekist á afvelta rollur eða eftir-
legukindur á haustin.
Valli var sérlundaður, oft á
skemmtilegan hátt. Eitt dæmi er
að þegar við færðum honum, sex-
tugum manninum, leigusamning
vegna landsins til undirritunar
bað hann um eina breytingu,
leigutíminn skyldi styttur úr 50
árum í 35. Honum þótti óviðeig-
andi að gera samning sem næði út
yfir gröf og dauða. Seinna vildi
hann breyta því og framlengja í 99
ár. „Því það lifum við öll“.
Hann Valli var svolítill draum-
óramaður og ekki sérstaklega
raunsær. Hann dreymdi lengi um
um að reisa nýjan bæ á Svarfhóli.
Einhverju sinni færðum við í tal
við hann að aðstoða við að koma
þar upp sumarhúsi svipuðu okkar.
Nei, það var af og frá, það skyldi
vera reisn yfir Svarfhóli og húsið
tvílyft steinhús. Þegar fyrir dyr-
um stóð að minnast 100 ára af-
mælis Guðjóns, föður hans, bauð
hann gestum til veislu á Svarfhóli,
„ef uppbyggingu miðar, að öðrum
kosti hjá Möggu og Þórólfi“. Það
fór nú svo að boðið var haldið í
sumarhúsinu okkar nokkrum
mánuðum síðar.
Nú verða söngvökurnar á
Hraunlæk ekki fleiri og Valli yrkir
ekki fleiri ljóð til krakkanna. Eftir
sitja góðar og skemmtilegar minn-
ingar um elskulegan frænda sem
var okkur öllum svo ljúfur og ör-
látur.
Ég kveð Valla með þakklæti,
blessuð sé minning hans.
Margrét Baldursdóttir.
Um þessar mundir eru rétt 70
ár síðan sá er þessar línur ritar
kom að Svarfhóli á Mýrum til
sumardvalar hjá Málfríði föður-
systur sinni og Guðjóni manni
hennar. Þeirra einkabarn var
Bjarni Valtýr sem við minnumst
nú, en hann lést þann 28. júní sl.
Ekki minnist ég þess, smápolli úr
Reykjavík, að mér þætti það skrít-
ið að koma í hús þar sem ekki var
rafmagn, rennandi vatn, sími, kló-
sett eða bað og útvarpið fékk raf-
magnið úr rafgeymi. Það átti bara
að vera svona í sveitinni. Maður
var þá ekki rekinn í bað. Viðmótið
var slíkt að ég var alls 7 sumur á
Svarfhóli. Bjarni Valtýr, eða Valli
eins og hann var jafnan nefndur í
okkar fjölskyldu, var unglingur á
þessum tíma. Á Svarfhóli var fyrir
annar strákur úr Reykjavík ári
eldri en ég. Búskaparhættir á
Svarfhóli voru frumstæðir. Túnið
var þýft og gras slegið með orfi og
ljá. Bæjarhús lítið og fjós úr torfi.
Svarfhóll var fyrst og fremst sauð-
fjárjörð en mæðiveikin tók sinn
toll svo að eftirtekjan var rýr.
Voru því hafðar 4 til 5 kýr og
mjólk send í Borgarnes. Tafsamt
var að koma mjólkinni með hest-
vagni í veg fyrir mjólkurbílinn en
þetta var 14 km. leið fram og aft-
ur. Lífið okkar strákanna varð
skjótt bæði leikur og vinna. Við
höfðum það verkefni að sækja
kýrnar á hverju kvöldi, stundum
æði langt.
Valli frændi minn hafði aðal-
lega 2 áhugamál, íþróttir og org-
elspil. Hann vandi okkur strákana
á íþróttaiðkun, útbjó hlaupabraut,
stökkgryfju og reisti hástökkssúl-
ur. Allur árangur var skráður og
gjarnan keppt við strákana á
Staðarhrauni. Valli keppti á
íþróttamótum UMSB á Hvítár-
bökkum og gekk vel. Guðjón fór
með okkur strákana ríðandi frá
Svarfhóli á mótsstað. Valli hafði
feikigott minni. Mundi öll met og
hver átti þau. Hann hvatti fólk til
íþróttaiðkana og tókst að lokum að
fá þær ágætur mágkonur, mæður
okkar, til að keppa í kúluvarpi við
mikinn fögnuð. Ekki tókst honum
þó að fá þær í hástökk.
Valli lærði af mömmu sinni að
spila á orgel. Hann spilaði fyrst í
Staðarhraunskirkju í sinni ferm-
ingarmessu og síðan í kirkjunum á
Mýrunum meðan hann lifði. For-
eldrar hans höfðu gaman af söng
en sjálfur söng hann aldrei, spilaði
bara. Hann kenndi okkur strákun-
um mörg sönglög, bæði flókin og
strembin og líka önnur léttari.
Mér fannst gott að syngja röltandi
á eftir kúnum. Trúlega er það
óvenjulegt að 12 ára gamall kúa-
smalinn væri syngjandi hástöfum
sönglög eins og Sverri konung eða
Sjá dagar koma. Skær drengs-
röddin bergmálaði í Svarfhólsmúl-
anum svo að söngurinn heyrðist
heim á tún. Þá var Valli kátur,
heyrði árangurinn af kennslunni.
Oft var mikið sungið á kvöldin og
nánast var heilög stund að hlusta á
síðasta lag fyrir fréttir í útvarpinu.
Ef Valli heyrði nýtt lag í útvarpinu
spilaði hann það vandræðalaust á
eftir. Það er notalegt að rifja upp
þessar minningar frá bernsku og
unglingsárum hjá góðu og
skemmtilegu frændfólki. Ég læt
öðrum eftir að lýsa síðari afrekum
Valla á lífsleiðinni, af nógu er að
taka. Blessuð sé minning hans.
Bjarni Pálsson.
Bjarni Valtýr kom til fundar við
Flóamenn á góðum stundum, tók
þátt í söngkvöldum með okkur og
stóð sjálfur fyrir söngvökum í
Lyngbrekku í heimasveit sinni.
Eftirminnileg er messuferð til
Staðarhraunskirkju í ágúst 1999.
Þá var litla fjölskyldan mín að
leggja af stað til vetrarvistar í
Skotlandi, höfðum kvatt góða
granna í Árnesþingi og komum til
messu þar hjá þeim Mýramönn-
um, Bjarni Valtýr lék á orgelið,
æskufélagi hans Haraldur Ólafs-
son mannfræðiprófessor steig í
stólinn og sr. Guðjón Skarphéð-
insson sóknarprestur blessaði
okkur. Snjall hagyrðingur var
Bjarni Valtýr, starfað lengi í
Kvæðamannafélaginu Iðunni og
sparaði ekki tíma sinn meðan
hann var gjaldkeri í því góða fé-
lagi. Leiðir okkar lágu nýverið
saman í tíðum strætóferðum mín-
um norður á síðustu misserum, þá
var gott að setjast saman, rabba
um gengna daga og fræðast. Gott
var að njóta samfylgdar hans.
Hringhendu Sveinbjörns Bein-
teinssonar vel ég vini mínum, hon-
um sem svo víða dvaldi í huganum;
á engjum Braga og æskustöðvun-
um:
Anda heitum yndi nóg
unaðsreitir geyma.
Seinna leitar þráin þó
þinna sveita heima.
(SB)
Ingi Heiðmar Jónsson.
Nú er horfinn góður vinur,
glaður glæstur greiðvikinn. Hann
glataði ekki barninu í hjarta sínu
(frekar en ég). Fluggáfaður gæða-
maður, léttstígur og lundgóður,
tónsnillingur og fróður. Sólarsýn
hans var gleði og kærleikur, vís-
dómur og vingjarnlegheit. Í höf-
uðborginni kunni Bjarni sérlega
vel við sig, þar birtist lífið líkt og
musteri andans.
Hann sagði mér margt úr sinni
fallegu sveit, frá Svarfhóli og víð-
ar, um menn og málefni en síðast
en ekki síst frá frændfólki sínu og
þá fyrst og fremst Þórólfi Árna-
syni.
Bjarni var organisti á Borg á
Mýrum og í fleiri kirkjum. Hann
var ötull að sækja jarðafarir og
fylgjast með vali á sálmum og öll-
um flutningi. Ávallt var Helgi Ás-
geirsson í för með honum í þeim
erindagjörðum.
Léttur eins og fis þaut hann um
alla borgina eins og unglamb væri,
þangað til að veikindin fóru að
steðja að fyrir fáeinum mánuðum.
Bjarni lék sér að því að semja
vísur og ljóð á stundinni sem
gleðja mann um hjartarætur. Ég á
í eigu minni tugi vísna og ljóða
sem hann samdi um mig. Sem
undirleikari aðstoðaði hann mig
með prýði á útiskemmtunum og
víðar. Söngvökur Bjarna eru líka
mörgum ógleymanlegar.
Ekki má gleyma aðstoð þeirri
sem hann og Helgi á Njálsgötu 5
veittu mörgum, þar voru helgir
menn á ferð, þar sem Bjarni bjó
síðustu árin ásamt kettinum Kela.
Þeir aðstoðuðu marga, til dæmis
konu í næsta húsi sem slasaðist
mikið á fótum. Þeir keyptu inn
fyrir hana og hjálpuðu henni á
ýmsa lund með bros á vör. Einnig
hefur gamall og góður vélstjóri
notið fylgdar þeirra í áraraðir og
ég er einn af þeim mörgu sem hef-
ur fengið mikla hjálp eftir aðgerð
á hné og oft var haldið á töskunni
góðu fyrir mig.
Guð blessi Bjarna Valtý og
verkin hans.
Ketill Larsen.
Sofðu er kvöldar og kemur nótt,
kveðji þig englar milt og hljótt.
Sól bak við fjöll er sigin.
Nóttin svo dýr og draumahlý,
daggeislann hvíla næturský,
birtan í hafið hnigin.
(Bjarni Valtýr Guðjónsson)
Falleg kveðja í ljóði eftir hann
sjálfan. Það var honum líkt að
kveðja þegar sól er hæst á lofti.
Hann var maður vorsins og sól-
arinnar eins og ljóðið hér að fram-
an ber með sér. Þannig voru sím-
tölin, hann jákvæður og
bjartsýnn, ekkert að velta sér upp
úr hækkandi aldri heldur njóta
lífsins meðan var. Spyrja frétta og
færa allt til betri vegar.
Kynnin við hann eru orðin löng,
næstum þrír tugir ára. Þá starfaði
hann í byggingavörudeild Kaup-
félagsins í Borgarnesi. Samstarf
okkar hófst þegar við unnum við
héraðsfréttablaðið Borgfirðing og
hann las próförk athugull og ná-
kvæmur. Oft lá á og arkirnar kom
seint til hans, kannski um mið-
nætti og blaðið að fara í prentun
og hann til vinnu að morgni. Þá
kom það fyrir að hann settist nið-
ur og spilaði á píanóið eitthvað
hugljúft til stillingar og breytti
stundinni. Hann var í eðli sínu
maður augnabliksins og fannst
þurfa að halda upp á ýmislegt og
minnast þess sem gott var.
Skemmtileg er nýleg mynd í
Morgunblaðinu í tilefni fjölmenn-
ingardags af honum og vini hans,
sitjandi á bekk með íslenska fán-
ann. Síðast heyrði ég í honum í
febrúar og þá var hann í Reykja-
vík eins og oft bar við hin síðari ár.
Við töluðum meðal annars um dýr
og ég sagði honum frá væntan-
legri hundtík sem ég var að fá og
hann sagði sögur af dýrum með
mannsvit. Lengi var draumur
hans að byggja sér hús í Svarf-
hólslandi. Honum þótti það heldur
óskemmtilegt að ég legði alltaf
áherslu á að hann skyldi þá hafa
húsið lítið, en hann hugsaði sér að
það yrði stórt og íburðarmikið.
Honum þótti undur vænt um
sveitina sína og sveitunga og var
það eðlislægt að sjá það besta í öll-
um.
Jólakortin voru skrifuð með
hans fallegu rithönd með fréttum
og góðum óskum. „Þá kemur mér
hann í hug, er ég heyri góðs
manns getið. Hann reyndi ég svo
að öllum hlutum,“ sagði Jón bisk-
up helgi Ögmundsson um Ísleif
biskup Gissurarson. Þetta á við
um Bjarna Valtý. Það var mann-
bætandi að umgangast hann og
eiga vináttu hans.
Blessuð sé minning hans.
Arnheiður Guðlaugsdóttir.
Látinn er Bjarni Valtýr Guð-
jónsson f.v. bóndi á Svarfhóli í
Hraunhreppi, Mýrasýslu (nú
Borgarbyggð).
Hann var alltaf kallaður Valtýr
frá því ég kynntist honum. Við
vorum frændur, langafi minn
Teitur Pétursson, og móðurafi
Valtýs, Þorbergur Pétursson voru
bræður. Ég hitti Valtý fyrst, fyrir
um 60 árum þegar ég var snún-
ingastrákur í Hítardal í Borgar-
byggð. Okkur strákunum þótti
varið í hvað Valtýr talaði við okkur
eins og við værum fullorðnir
menn.
Valtýr var einbirni, hann ólst
upp og bjó með foreldrum sínum á
Svarfhóli. Hann var auðvitað sá
sem mest vann að búskapnum,
þegar foreldrar hans fullorðnuð-
ust. Valtýr var organisti í nokkr-
um nærliggjandi sóknum, hann
byrjaði þau störf kornungur og
stundaði til hinstu stundar. Hann
mun hafa einna lengstan starfs-
aldur organista á Íslandi á seinni
áratugum.
Eftir að Guðjón Guðmundsson
bóndi og refaskytta, faðir Valtýs
lést, fluttu mæðginin Valtýr og
Málfríður Þorbergsdóttir í Borg-
arnes. Í Borgarnesi fór Valtýr að
starfa í byggingarvöruverslun
Kaupfélags Borgarfjarðar. Ég
heyrði sagt að ekki þyrfti tölvu á
þeim vinnustað eftir að Valtýr
kom þar, því hann væri svo minn-
ugur, að það væri einstakt. Hann
sagði stundum „ég er engum lík-
ur“. Það voru mörg atriði og at-
burðir, sem Valtýr gat sagt frá svo
engu skeikaði. Hann var mjög fjöl-
hæfur maður, hann tók stúdents-
próf í Reykjavík, að mestu utan-
skóla. Svo var hann góður
hagyrðingur, og gaf út ljóðabæk-
ur, einnig ritaði hann skáldsögur.
Eitthvað var lesið í Ríkisútvarp-
inu af þýddum sögum eftir hann.
Ég vissi til þess að Valtýr safnaði
bókum, einkum af sjálfstæðisbar-
áttu Íslendinga.
Síðustu árin dvaldi hann oft í
Reykjavík, ég hitti hann stundum
í Kolaportinu. Einnig var hann
oftast á sjómannadaginn við höfn-
ina, og fór í skemmtisiglingu með
Sæbjörgu, skipi sem þjálfar sjó-
menn í björgunarstörfum. Skipið
hét áður Akraborg, og sigldi á
milli Reykjavíkur og Akraness, og
fór Valtýr margar ferðir með því.
Valtý þótti gaman að sigla með
skipinu aftur.
Ég vissi ekki annað en að heilsa
Valtýs væri góð, miðað við aldur
hans. Mér kom því lát hans á
óvart.
Blessuð sé minning Bjarna Val-
týs Guðjónssonar.
Pétur Kristjánsson.
Þeir hverfa einn af öðrum
gömlu sveitungarnir úr Hraun-
hreppnum sem voru ungir menn
þegar ég var að komast til nokk-
urs vits fyrir um það bil 60 árum.
Valtýr frá Svarfhóli er einn þeirra,
86 ára að aldri. Valtýr var um
margt óvenjulegur maður og það
kom snemma í ljós. Honum var
meira gefið en okkur flestum.
Fjölgreindur, stálminnugur,
skáldmæltur, tónelskur, listfeng-
ur í víðum skilningi, íþróttamaður
ágætur á yngri árum, svo nokkuð
sé nefnt. Hann var formaður ung-
mennafélagsins Bjarnar Hítdæla-
kappa í að minnsta kosti 15 ár og
sannur ungmennafélagi til ævi-
loka. Gekkst undir bindindisheit
hreyfingarinnar á unga aldri og
hélt það til dauðadags. Það var
upplifun að koma að Svarfhóli í
gamla daga. Heimilisfólkið var
einhverjir gestrisnustu húsráð-
endur sem ég hefi kynnst. Eftir
margrétta veitingar Málfríðar
húsfreyju bauð Guðjón upp á
vindla, Bjarna frá Vogi, og koníak
eða viskí út í kaffið, þeim er ekki
voru ökumenn. Því miður var ég
alltaf ökumaður er ég kom að
Svarfhóli, en vindlana brældi ég
Guðjóni til samlætis. Þegar Fríðu
voru þakkaðar velgjörðir sagði
hún fyrirgefðu. Þótti mér þetta
óþarfa lítillæti og ástæðulaust eft-
ir svo konunglegar móttökur sem
maður fékk. Valtýr og móðir hans
fluttu í Borgarnes eftir að Guðjón
dó 1976 og hóf störf hjá KBB, í
járnvörudeild. Betri afgreiðslu-
mann var vart hægt að hugsa sér
og afkastaði á við tvo. Hann var
einnig starfsmaður í félagsheim-
ilinu Lyngbrekku í áraraðir á
sveitaböllum og öðrum samkom-
um, mest við afgreiðslu. Reiknaði
allt í huganum og afgreiddi tvo til
Bjarni Valtýr
Guðjónsson