Morgunblaðið - 11.07.2015, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. JÚLÍ 2015
þrjá á meðan meðaljóninn af-
greiddi einn. Á þorrablótum hér
fyrr meir á Mýrum, sem og á
árshátíðum starfsmanna KBB, og
víðar voru oft sungnar gamanvís-
ur og bragir eftir Valtý og hann
lék undir. Komur hans að Brúar-
landi eru örugglega óteljandi,
fyrst á heimili foreldra minna og
síðar til okkar Snjólaugar. Hann
var aufúsugestur sem gaman og
uppbyggjandi var að fá í heim-
sókn. Valtýr var jafnan glaður í
sinni og eftir nokkra samræðu um
daginn og veginn var hann farinn
að segja sögur, t.d. af gömlum
sveitungum okkar, eða flutti okk-
ur vísur og ljóð eftir sig og aðra.
Ég man þá tíð að hann taldi enga
ljóðagerð brúklegan kveðskap
nema hann væri rétt stuðlaður og
rímaður. En viti menn, hann gaf
út þrjár ljóðabækur og í tveimur
þeim síðari eru nokkur ljóð sem
ort eru undir óhefðbundnum hætti
og þau eru hrein snilld. Valtýr rit-
aði sögu ungmennafélagsins
Bjarnar Hítdælakappa sem kom
út árið 1972 á 60 ára afmælisári fé-
lagsins og tvær smásögur gaf
hann út fyrir nokkrum árum.
Ungur að árum nam hann orgel-
leik og var organisti í kirkjunum
hér á Mýrum áratugum saman.
Árum saman ritstýrði hann kaup-
félagsritinu, sem KBB gaf út, og
um tíma var hann ritstjóri héraðs-
fréttablaðsins Borgfirðings. Og
ekki má gleyma því framtaki hans
að standa fyrir söngvökum á
hverjum vetri í mörg ár, fyrst í
Lyngbrekku og síðar í Borgar-
nesi. Þau liggja því víða sporin
hans Valtýs á menningarsviðinu.
Við hjónin þökkum samfylgdina
og vottum vinum hans og ættingj-
um samúð.
Guðbrandur Brynjúlfsson.
Þegar lagt er af stað í ferðalag
er ekki gefið hverjum við mætum
á leiðinni, né hversu lengi við verð-
um samferða hverjum og einum.
Því síður við hverja myndast vin-
áttutengsl.
Þannig er það í lífinu, við vitum
það ekki í upphafi þegar við kynn-
umst einhverri manneskju, hvort
vinátta muni myndast, sem mun
vara út lífið. Það var í kaupfélag-
inu þegar hann kom að versla og
ég að afgreiða, sem ég man fyrst
eftir Bjarna Valtý. Ekki man ég
nákvæmlega ártalið, en Bjarni gat
þess oft er hann minntist manna,
hvar og hvenær hann hitti við-
komandi fyrsta sinni. Vinátta við
okkur fjölskylduna má telja í tug-
um ára og hófst hún þegar þeir
Hreggviður kynntust í Rotarý.
Bjarni var svo sannarlega vinur
vina sinna og með trygglyndustu
mönnum sem ég hef þekkt. Það
breytti ekki hvort um var að ræða
foreldra, vini, félög sem hann var í
eða heimabyggðina. Hvað varðaði
virðingu við móður sína má nefna
að hinn 13. janúar ár hvert hélt
hann upp á afmæli hennar eftir
fráfall hennar. Hann dekkaði borð
bæði í innri og fremri stofunni og
margt var um manninn. Ef ein-
hverjir komust ekki þá var 2. og 3.
í afmæli. Þá var kátt á Sæunnar-
götunni, spilað á píanóið og sung-
ið. Á borðum var heitt súkkulaði
með rjóma og meðlæti. Strax á
nýju ári nefndi hann að nú færi að
styttast í hinn 13. Hann kunni að
hlakka til og vekja eftirvæntingu
annarra fyrir því sem framundan
var. Hugur hans var fullur af hug-
myndum, alltaf að skipuleggja
eitthvað. Minnisstæðar eru söng-
vökurnar sem hann hélt í Lyng-
brekku og síðar í Félagsbæ, þar
sem sungið var heilt kvöld og
stemmur kveðnar. Að sjálfsögðu
var Bjarni við flygilinn. Síðustu
söngvöku endaði hann á að spila
Júnínóttina eftir vin sinn Rafn
Jónsson, sem er látinn. Það var
gaman að fá að aðstoða við veit-
ingarnar sem hann bauð upp á.
Bjarni átti auðvelt með að setja
saman vísur, sama hvert tilefnið
var og þurfti það ekki alltaf að
vera merkilegt. Oftar en ekki á
gamansömum nótum, en Bjarni
hafði afar gott skopskyn. Minni
hans var einstakt svo og frásag-
argleðin mikil. Atburðir úr æsku
hans urðu ljóslifandi er hann sagði
frá. Yfir kaffibollanum við eldhús-
borðið átti hann til að rekja hvað
Gunnar Huseby kastaði kúlunni
langt á hinum ýmsu mótum og við
hvaða veðurskilyrði. Ekki festist
það í minni mínu. En Bjarni var
talnaglöggur með afbrigðum og
mundi t.a.m. óteljandi met í frjáls-
um íþróttum utan- sem innalands.
Betri íslenskumanni hef ég ekki
kynnst og var hann afar nákvæm-
ur í skrifum og yfirlestri. Trúi að
ekki hafi margar villur slæðst inn í
Kaupfélagsritið eða Borgfirðing
þegar hann var þar ritstjóri.
Það er erfitt að trúa að hann
eigi ekki eftir að gleðja okkur með
heimsóknum sínum eða símtölum.
Það var sárt að hafa ekki náð að
kveðja Bjarna. Hann leit ekki á sig
sem gamlan, þó að orðinn væri 86
ára. Hann var svo ungur og léttur
í spori að okkur fjölskylduna
grunaði ekki að komið væri að
ferðalokum hér á jörðu.
Himinninn glóði í vestrinu júní-
nóttina sem Bjarni kvaddi og trúi
ég að Rafn vinur hans hafi tekið á
móti honum og leikið Júnínóttina
á harmonikkuna.
María Jóna Einarsdóttir.
Mér hefur oft orðið hugsað til
þess á undanförnum árum hvílík
forréttindi það voru að fá að kynn-
ast svo sérstökum karakter og
slíkum snillingi og fjöllistamanni
sem Bjarni Valtýr var.
Bjarni hafði stálminni betra en
flestum er gefið. Til dæmis kunni
hann öll met og tölur yfir hin ýmsu
frjálsíþróttamót. Bjarni var sann-
arlega talnaglöggur og eldsnögg-
ur að finna eitthvað merkilegt við
tölur sem hann sá eða heyrði. Sér-
gáfur Bjarna hafa greinilega kom-
ið snemma fram. Þegar hann var
aðeins 6 ára tók hann upp á því
upp á sitt eindæmi að hætta að
segja s og þar af leiðandi öll orð
sem innihéldu bókstafinn.
Bjarni var einnig flinkur píanó-
leikari og organisti og samdi
fjöldann allan af fallegum ljóðum
og lögum. En Bjarni hafði alveg
sérlega næmt tóneyra. Í sumum
heimsóknunum til okkar á Böðv-
arsgötu 17 gat hann tekið heilu
umræðurnar um feilnótu sem ein-
hver hafði slegið í einhverju lagi í
messu eða um það hvernig ein-
hver gömul lög væru nú orðið allt-
af sungin með vitlausum áherslum
eða orðum sem ekki ættu að vera.
Það er öruggt að greindarvísi-
tala Bjarna hefði mælst vel yfir
meðallagi. Eins og við höfum oft
sagt heima fyrir voru mistök að
senda Bjarna aldrei í Útsvar fyrir
hönd Borgarbyggðar.
En Bjarni var ekki aðeins vitur,
hann var líka góður vinur og
rausnarlegur í gjöfum og gest-
risni. Þegar ég var skírð gaf
Bjarni mér alveg sérstaklega fal-
lega skírnargjöf sem ég met mik-
ils; hann samdi ljóð og lag um mig
sem hann fékk einsöngvara til að
syngja inn á spólu við eigin undir-
leik. Þá var Bjarni alltaf boðinn og
búinn að spila í veislum innan fjöl-
skyldunnar.
Sérstaklega eru mér minnis-
stæð „mömmuafmælin“ og söng-
vökurnar sem Bjarni hélt. Á þeim
tyllidögum var alltaf kátt á hjalla,
Bjarni spilaði á píanó, gestir
sungu upp úr sérsamsettu söng-
heftunum Uglunni og Kálfinum,
fóru með stemmur og alltaf var
huggulegt kvöldkaffi á boðstólum.
Síðustu árin dvaldi Bjarni mest
í Reykjavík hjá vini sínum Helga
og kettinum Kela sem hann hélt
einkar mikið upp á. Enda Bjarni
mikill kattavinur. Ég gleymi ekki
þegar við fórum í 10 ára stóraf-
mæli kattarins Kela I á Njálsgöt-
unni þar sem Bjarni var gestgjafi
ásamt Helga vini sínum – það var
bókstaflega eins og fínasta ferm-
ingarveisla með bakarístertum og
til að kóróna allt gaf Bjarni gest-
um Kelabók sem hann hafði útbú-
ið og var uppfullt hefti af kvæðum
sem hann hafði ort um köttinn.
Þegar Bjarni kom í heimsókn
til okkar var alltaf fróðlegt og
áhugavert að hlýða á frásögn hans
af því sem á daga hans hafði drifið;
til að mynda frá gangi mála á Tíu
dropum, athæfi kattarins Kela,
eða ferðasögur frá ferðum hans á
Ólympíuleikana þar sem hann ís-
lenskaði allt; staðarheiti og nöfn á
fólki.
Allt sem Bjarni gerði gerði
hann vel og af nákvæmni. Hann
var velvirkur, lífsglaður og at-
hafnasamur allt til síðustu stund-
ar. Takk, Bjarni, fyrir allar góðu
og skemmtilegu stundirnar sem
munu aldrei líða mér úr minni.
Meira: mbl.is/minningar
Sesselja Hreggviðsdóttir.
Látinn er besti heimilisvinur
minn og gistivinur Bjarni Valtýr
Guðjónsson.
Kynni okkar hófust í Kolaport-
inu fyrir 12 árum í tengslum við
kunningsskap Bjarna Valtýs við
náinn frænda minn. Ég sá það
fljótt að Bjarni Valtýr var fram-
úrskarandi góður maður og að því
kom að ég bauð honum gistingu
þegar hann væri í Reykjavík.
Þegar Bjarni Valtýr hóf að
gista hjá mér á Njálsgötu 5 bjó á
efri hæðinni góð kona, Jóhanna
Þráinsdóttir þýðandi. Hún átti
köttinn Kela og Bjarni Valtýr,
sem var mikill dýravinur, orti um
hann margar vísur og kvæði sem
hann birti í smákveri sem hann
nefndi Kelaljóð. Keli þessi kom
svo við sögu í viðtali við okkur
Bjarna Valtý í Morgunblaðinu á
sínum tíma. Síðar kom annar Keli
við svipaða sögu, en hann fengum
við hjá heiðurskonunni Sigríði
Heiðberg.
Bjarni Valtýr var einstaklega
nærgætinn og tillitssamur í fram-
komu á heimilinu og hafði sem
sagt þægilega nærveru. Það er
misjafnt eins og annað. Mér líkaði
strax vel við hann og fannst hann
líkjast föður mínum að mörgu
leyti í háttum. Bjarni Valtýr var
afar vandaður maður til munns og
handa. Hann dró alltaf fram betri
hlið á hverri manneskju og aldrei
heyrði ég hann hafa uppi illmæli
um neinn. Hann skrifaði ljóða-
bækur og sögur og var kirkjuor-
gelleikari í fimm kirkjum á Mýr-
um vestur.
Hann var aðdáandi íslenskrar
þjóðmenningar sem birtist eink-
um með lotningu fyrir þjóðfánan-
um og þjóðsöngnum. Hann var
einnig mikill unnandi sígildrar
tónlistar og annarra fagurra list-
greina.
Margt mætti fleira jákvætt og
fallegt segja um Bjarna Valtý en
nú kveð ég í bili vin minn á þessum
vegamótum, manninn sem nefndi
mig sem gistihúsbónda sinn.
Ég mun sárt sakna hans, svo og
kíkillinn Keli.
Helgi Ásgeirsson.
Það er hlutskipti þeirra sem ná
háum aldri að fylgja vinum sínum
til grafar. Ég kvarta ekki undan
því, en finnst samt erfitt og ósann-
gjarnt þegar örþreytt gamal-
menni standa yfir moldum ungra
afkomenda sinna og vina.
Bjarni Valtýr Guðjónsson sem í
dag er kvaddur og borinn til graf-
ar var að mörgu leyti sérstakur
persónuleiki sem eftir var tekið.
Gáfur hans voru miklar og minnið
trútt, sérstaklega á tölur. Hann
mundi ótrúlega mikið af fæðing-
ardögum og fæðingarárum vina
sinna af svo miklu öryggi að til
heimilda mátti telja.
Nokkur vinátta var milli for-
eldra okkar þótt nágrannar teld-
ust ekki, en móðir Bjarna var frá
Syðri-Hraundal í Álftaneshreppi
og því úr hópi næstu nágranna
okkar og vina.
Hann var liðtækur píanóleikari
og í hópi bestu kirkjuorganista. Á
því sviði myndaðist góð vinátta
okkar á milli frá unga aldri. Það
var svo eftir að Bjarni flutti í
Borgarnes að samverustundum
okkar fjölgaði, því Bjarni spilaði á
öllum kirkjustöðunum fimm á
Mýrum, þar sem ég aðstoðaði við
söng. Þar sem sami prestur,
frændi hans, séra Þorbjörn Hlyn-
ur Árnason, þjónaði á fjórum
þeirra, var þetta árekstralítið. Oft
var Bjarni fenginn til að spila í
öðrum kirkjum, til dæmis á Snæ-
fellsnesi og Skógarströnd. Alloft
fór ég með Bjarna í þessar kirkju-
ferðir og var um tíma fastur ferða-
félagi hans að Staðarhraun-
skirkju. Á þessum ferðum þar sem
við vorum tveir ferðafélagar
myndaðist mikil vinátta og trún-
aðartraust okkar á milli. Þá sagði
Bjarni mér margt um óskir sínar,
vonir og þrár. Einhvern tíma
sagði Bjarni mér hvað hann hefði
spilað við guðsþjónustur í mörg-
um kirkjum. Þær voru ótrúlega
margar víða um landið.
Um bókmenntaáhuga hans, rit-
höfundarhæfileika og ljóðagerð
fjalla ég ekki þar sem ég tel víst að
margir muni minnast þess.
Bjarni var sannur Mýramaður
og unni æskustöðvum sínum af
barnslegri einlægni. Oft töluðum
við um, og skildum ekki af hvaða
rót það væri sprottið þegar menn
fóru niðrandi orðum um Mýrar og
Mýramenn.
Árið 1925 flutti frá Fíflholtum í
Hraunhreppi til Akureyrar Ár-
mann Dalmannsson. Hann var vel
skáldmæltur og við brottför sína
norður orti hann kvæðið „Á norð-
urleið“. Mér finnst vel við hæfi að
Bjarni Valtýr geri síðasta erindi
þess kvæðis að kveðjuorðum sín-
um til samferðamanna að leiðar-
lokum.
Kveð ég fjöll og fjörusanda,
flúðir, eyjar, sker og granda.
Kveð ég grænan gróðurreit.
Kveðjuorð frá Mýramanni
máttu flytja að hverjum ranni
„þegar þú kemur þar í sveit“.
(Ármann Dalmannsson).
Árni Guðmundsson
frá Beigalda.
Bjarni Valtýr Guðjónsson
fæddist á landnámsjörð Þorkels
trefils, Svignaskarði í Borgar-
hreppi, en kenndi sig jafnan við
Svarfhól í Hraunhreppi.
Bjarni tók stúdentspróf frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1952 eftir nám að Laugavatni.
Upp frá því var hann fóstursonur
árgangsins okkar, MR52. Hann
var félagsvera og var manna dug-
legastur að sækja mánaðarlegar
kaffidrykkjur okkar, þó að um
langan veg væri að fara. Hann var
vel liðinn, skemmtilegur á sinn
hægláta hátt; tranaði sér ekki
fram. Bjarni Valtýr lék gjarnan
undir söng og dansi, oftast á
hljómborð. Vorhátíðir okkar þóttu
ekki vel heppnaðar ef hljómborðið
vantaði.
Á hverri samkomu varpaði
hann fram stöku eða stökum um
samkomuna eða líðandi stund.
Eru þær flestar geymdar í fund-
argerðarbókum.
Eitt sinn er 16 voru mættir til
samdrykkju og báru 15 þeirra
nafn, sem byrjaði á samhljóða. Þá
mælti Bjarni:
Samhljóðabræður sópast inn,
segjum að gaman kárni.
Dæmin um þetta fljótt ég finn,
fagnaðar bíður Árni.
Bjarni var fjölhæfur og
skemmtilegur. Hann var gjaldkeri
Kvæðamannafélagsins Iðunnar
en um leið fræðibókahöfundur,
ljóðskáld, skáldsagna- og smá-
sagnahöfundur, þýðandi, og org-
anisti í minnst 5 sóknum, en mest
við Staðarhraunskirkju. Mér
fannst gaman að lesa álfasögurnar
hans, sem hann samdi á 21. öld-
inni.
Í þessari stöku frá mars 2015
blandast bjartsýni og angurværð.
Nálgast ört að vitji vorið,
vakna í huga gamlar stundir.
Ennþá ganga óskasporið,
endurnýjast gleðifundir.
Á barnsaldri tók Bjarni upp á
þeirri sérvisku að hætta að segja
„ess“ í ein tvö ár. Hann bjó þá til
nýyrði fyrir öll þau orð sem í var
bókstafurinn „s“. Sem dæmi um
nýyrðin má nefna; „beljubær“ var
fjósið, „klárabær“ var hesthúsið
og „lækmaður“ var silungur.
Á síðari árum orti hann nokkuð
af lausavísum, s-lausum, sér til
gamans.
Á barnaskólaaldri, man ég eftir
ýmsum tilraunum barna til að
læra sérstök mál, sem aðrir áttu
ekki að skilja. Föðurbróðir
Bjarna, Jón Guðmundsson í
Hólmakoti kenndi Bjarna p-málið.
Bjarni lærði það fljótt og varð afar
mælskur á því. Hann hélt því við
alla ævi og gat talað það reiprenn-
andi til hins síðasta.
Kominn er ég í framhaldsfrí,
fölnar birta á skjánum
og keppist við að æfa mig í
upp að snúa tánum.
Góður vinur Bjarna var Helgi
Ásgeirsson á Njálsgötu 5, en hjá
honum gisti Bjarni jafnan er hann
kom til Reykjavíkur. Þeir fé-
lagarnir drukku reglulega kaffi
saman á „Tíu dropum“ á Lauga-
veginum og kváðu þar um tíma
báðir til Ketils Larsen og um mið-
bæjarköttinn Kela.
Var það haft að gamanmáli að
Ketill hefði það fram yfir fursta og
konunga miðalda, að hann hafði
tvö hirðskáld, en ekki eitt eins og
hinir.
Nú er Bjarni Valtýr allur og
verður hans minnst í hugum okk-
ar MR52-inga, sem góðs félaga og
vinar. Tók það hann einn vetur að
verða MR-ingur, en flestir okkar
voru fjögur til sex ár í MR.
Bjarni Valtýr Guðjónsson var
vandaður, fjölhæfur og naut sín í
fjölmenni. Við syrgjum góðan
dreng og vottum aðstandendum
dýpstu samúð.
Gunnar Torfason, MR52.
Þegar ég á sjötta ári kom að
Staðarhrauni var mér sagt að
handan við hraunið væri bær og
þar strákur á mínu reki en líka
refabú. Þetta var dálítið spenn-
andi, einkum refabúið. Um haust-
ið fórum við fóstra mín svo yfir
hraunið að Svarfhóli að kanna
málið. Okkur var vel fagnað og við
strákarnir sendir út til að leika
okkur. Valli fann sér helst til
skemmtunar að kasta í mig blaut-
um ullarlögðum sem lágu á
hlaðinu. Móðir hans kom þá út og
sagði að hann ætti að vera góður
við nýja drenginn. Upp frá því hef-
ur hann aldrei vikið að mér öðru
en góðu. Það kom eins og af sjálfu
sér að við urðum leikfélagar, hann
einbirni, ég einn í hópi fullorðinna.
Árum saman áttum við leið yfir
hraunið til leikja og langra sam-
tala um allt milli himins og jarðar.
Það var helst yfir blásumarið að
við hittumst sjaldan enda þá
margt um aðkomufólk og krakka
á báðum bæjunum. Þegar leið að
hausti og að vetrinum hittumst við
oft.
Ég leit mikið upp til þessa ná-
granna míns. Hann var ári eldri en
ég og stærri og sterkari. Þar að
auki kunni hann að spila á orgel
svo vel að á fermingaraldri byrjaði
hann að spila við messur í
Staðarhraunskirkju. Svo kunni
hann að yrkja og skrifaði greinar
og fréttir í lítið blað í fáum eintök-
um sem ég veit ekki hvort hafa
varðveist.
Með árunum fækkaði samveru-
stundunum. Við tókum þó saman
stúdentspróf. Ég fór til útlanda og
stöku sinnum komu bréf frá Valla,
margar þéttskrifaðar síður með
sögum úr sveitinni. En þar var
ekkert um einkamál eða áhyggjur.
Við hlífðum alltaf hvor öðrum við
allri tilfinningasemi.
Þótt oft liði langur tími milli
þess að við hittumst olli það eng-
um vanda. Samtal okkar hélt
áfram í sjötíu og níu ár eins og
ekkert hefði ískorist. Nú í júnílok
var það orðið eintal. Og hvað var
þá hægt að segja annað en: takk
fyrir vináttuna, takk fyrir tryggð-
ina, takk fyrir spjallið.
Haraldur Ólafsson.
Það er mikill söknuður og góð-
ar minningar sem koma upp í hug-
ann við fráfall Bjarna Valtýs.
Heiðarlegur og sannur drengur
og Íslendingur leitar á ný mið.
Bjarni fullorðnaðist snemma.
Hann bjó með foreldrum sínum á
Svarfhóli og síðar með móður
sinni á Sæunnargötunni í Borgar-
nesi. Sýndi hann þeim mikla
tryggð alla tíð. Stundirnar sem við
fjölskyldan áttum með Bjarna
voru kærleiksríkar, uppbyggileg-
ar, fræðandi og skemmtilegar. Þá
voru samverustundirnar sem við
áttum, við að fylgjast með söngva-
keppni evrópsku sjónvarpsstöðv-
anna sérlega skemmtilegar. Það
er löngum sagt að maður eigi jafn-
framt því að vaxa og þroskast og
nýta guðsgjafirnar, að varðveita
barnið i okkur. Þetta auðnaðist
Bjarna Valtý.
Vertu sæll, góði vinur, það var
okkur fjölskyldunni heiður að
kynnast þér.
Hreggviður Hreggviðsson.
Kveðja frá Rótarý-
klúbbi Borgarness.
Bjarni Valtýr Guðjónsson gekk
í Rótarýklúbb Borgarness árið
1981. Frá fyrstu tíð ræktaði hann
vináttu og tengsl sín við klúbb-
félaga af alúð og samviskusemi.
Sýndi það sig m.a. með fádæma
góðum mætingum hans á alla
fundi og viðburði klúbbsins. Hlaut
Bjarni Valtýr því viðurkenningu
frá klúbbnum fyrir hundrað pró-
sent mætingu í árafjöld.
Rótarýklúbbur Borgarness
naut ríkulega starfskrafta Bjarna
Valtýs. Þannig gegndi hann trún-
aðarstöðum fyrir klúbbinn, allt
nema starfi gjaldkera. Þökkuðu
félagar honum tryggð og fórnfúst
starf með því að gera hann að Poul
Harris-félaga, sem er æðsta við-
urkenning Rótarýhreyfingarinnar
til einstaklinga og síðar varð hann
jafnframt gerður að heiðursfélaga
klúbbsins.
Bjarni Valtýr kunni þá list að
gleðjast með glöðum, var húmor-
isti góður, hagmæltur vel og
samdi á stundum gamanbragi fyr-
ir skemmtiviðburði klúbbsins sem
góður rómur var gerður að og fé-
lagar nutu í hvívetna.
Bjarni Valtýr Guðjónsson var
góður félagi sem vann klúbbnum
sínum vel. Að leiðarlokum vilja
Rótarýfélagar í Borgarnesi því
þakka fyrir vináttu, tryggð og
ánægjulegt samstarf.
Nú er vík milli vina
vermir minningin hlýja.
Allra leiðir að lokum
liggja um vegi nýja.
Við förum til fljótsins breiða
fetum þar sama veginn.
Þangað sem bróðir bíður
á bakkanum hinum megin.
(Hákon Aðalsteinsson.)
F.h. Rótarýklúbbs Borgarness,
Birna Guðrún Konráðsdóttir
forseti.
Kveðja frá Katta-
vinafélagi Íslands.
Látinn er í Reykjavík dýra- og
mannvinurinn Bjarni Valtýr Guð-
jónsson.
Bjarni Valtýr bar ávallt hag
Kattavinafélagsins og Kattholts
fyrir brjósti og vildi veg þess sem
mestan og bestan. Þegar haldinn
var basar til fjáröflunar fyrir
starfsemina, brást ekki að hann
mætti ásamt vini sínum, dýravin-
inum Helga Ásgeirssyni.
Bjarni Valtýr var fundarritari á
aðalfundum félagsins í á þriðja
áratug og eru fundargerðir hans
einstaklega vel unnar og mikil-
vægar heimildir um starfsemina.
Hátíðlega klukkur klingja,
ómþýðum hljóm.
Englar himins allir syngja,
ómþýðum róm.
Þú ert jarðar faðminn flúin,
flytur þig til himna trúin,
ódauðlegri sálu búin,
heim, heim um nótt.
(All through the night; þýðing MS.)
Það var mikil gæfa fyrir Katta-
vinafélagið að fá að njóta velvilja
og starfa Bjarna Valtýs.
Þökkum góð kynni og biðjum
honum blessunar Guðs.
Við og kisurnar söknum vinar í
stað. Með samúðarkveðjum til
ættingja og vina.
F.h. stjórnar Kattavinafélags
Íslands,
Halldóra Björk
Ragnarsdóttir.