Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1987, Blaðsíða 173

MULAÞING
171
hafa litið út sem skrúðganga niðri á lækjarbakkanum í fitinni. (Þetta
sagði mér einhver annar en Þórhallur).
„Rottur bárust í Eiða er þar voru byggingarumsvifin [1908] og þóttu
eigi góðir gestir. Voru þær veiddar í gildru. Steini kom að gildrunni
og sá að í hana höfðu gengið nokkrar rottur. „Aumingjarnir, á nú að
lóga ykkur!“ sagði Steini. Eftir það hleypti hann rottunum út.“ (Eiða-
saga bls. 289).
Einu sinni varð honum það á að moka nýfæddum kálfi úr flórnum
með mykjunni án þess að veita því eftirtekt. Hann tók það að sjálfsögðu
nærri sér, en sagan mun hafa þótt órækur vitnisburður um ólagni Þor-
steins við viss störf. (Þetta gerðist í tíð Methúsalems Stefánssonar.
Þorsteinn bróðir Methúsalems sagði mér hana, en hann var hjá
Methúsalem á Eiðum þegar þetta gerðist).
Fyrst minnst er á Methúsalem má skjóta hér að stuttu samtali sem
fór fram á milli þeirra:
Methúsalem: „Þú varður nú hjá mér næsta vetur, Steini minn?“
Þorsteinn: „Hún rauða kussa er yxna.“
Methúsalem: „Já, heldurðu að þú verðir ekki hjá mér?“
Þorsteinn: „Það þarf að sækja tarf í Gilsárteig.“
Hann átti til að vera viðutan, sagði Þórhallur og áleit að ástand
kýrinnar og aðkallandi ferð til næsta bæjar hefði lokað eftirtekt hans.
Það var hann sem átti erindi í þetta sinn, ekki Methúsalem.
Hann var einstakur dýravinur. Þegar gestir komu tók hann á móti
hundunum þeirra, sagði Þórhallur, og vék að þeim bita eða beini meðan
húsbændurnir sinntu gestunum. Eftirlætisverur hans voru hundar,
kettir, hænsn og svín. Eitt sinn leiddi hann gyltu undir gölt alla leið
inn í Finnsstaði (10 - 12 km). Einhverjir gantar höfðu þá ætlað að
stríða honum og spurðu kvikindislega hvort hann hefði borið gyltuna
og sprokuðu á ýmsa vegu um þetta ferðalag. Þorsteinn lét skvaldur
þeirra eins og vind um eyrun þjóta, sagði einungis raunamæddur og
fullur samúðar: „Hún gekk auminginn.“
Einhverju sinni var Þorsteinn sendur á Seyðisfjörð eftir rekstri úr
haustgöngum. Hann hugðist fara stystu leið yfir fjallið, Afrétt svokall-
aða, sem er norðar en Vestdalsheiði. Þessi leið liggur um innstu dala-
drög Loðmundarfjarðar. Þar eru engir troðningar og þaðan af síður
vörður við að styðjast, enda fóru menn yfirleitt ekki leiðina nema
gangandi. Ef ferðamenn hrepptu dimmviðri eða muggu þurfti að við-
hafa sérstaka varúð til að villast ekki ofan í Loðmundarfjörð, en það
henti stundum að menn lentu þangað. Þannig fór fyrir Þorsteini. Hann