Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.06.2011, Blaðsíða 54

Tímarit hjúkrunarfræ›inga – 3. tbl. 87. árg. 201150
Borghildur Maack, bjon@islandia.is
LYFTAN
Reynslusaga
Það er ýmislegt sem getur gerst í vinnunni
en hér fáum við innsýn í reynsluheim
hjúkrunar fræðings. Tíma ritið birtir gjarnan
fleiri sögur eftir hjúkrunar fræðinga.
Hún kvaddi þessa jarðvist klukkan ellefu að kvöldi hún Sofía á
elliheimilinu þar sem hún hafði dvalið um nokkurra ára skeið.
Hún varð háöldruð hún Sofía – skýr og skemmtileg til hins
síðasta dags. Föst fyrir var hún eins og sagt er um þá sem
hafa sterkan vilja. Þarna klukkan ellefu um kvöldið var hennar
tími kominn.
Allt gekk sinn vana gang eins og við andlát. Sofía var látin
standa uppi – eins og það er kallað – á herberginu sínu á
elliheimilinu yfir nóttina. Haft var samband við útfararstofu og
beðið um að líkið yrði sótt klukkan sjö morguninn eftir – áður
en fólk færi á stjá.
Á slaginu sjö komu líkmennirnir. Þeir voru tveir saman eins
og vanalegt var – aldraðir og lífsreyndir menn með langa
reynslu í þessu starfi. Þeir voru svartklæddir og virðulegir í allri
framgöngu. Næturvaktarhjúkkan þekkti þá en þeir höfðu oft
komið áður og voru alltaf eins virðulegir og þögulir. Þeir töluðu
ekki eitt einasta orð þar sem þeir gengu eftir löngum ganginum
í fylgd næturhjúkkunar inn að herbergi Sofíu.
Líkið var sett á líkbörurnar og sama leið til baka eftir löngum
ganginum sem lýstur var upp með næturljósum. Enginn sagði
aukatekið orð af þeim þrem sem voru þarna til staðar og
í lifandi manna tölu. Þau voru stödd á 5. hæð svo leiðin lá
að lyftunni. Hjúkrunarkonan gekk með þeim að lyftunni eins
og vanalega – til að kveðja og þakka fyrir. Allt var eins og
venjulega fram að lyftunni.
En þá upphófst það. Lyftan lét bara ekki að stjórn. Hún byrjaði
á því að lokast ekki. Líkbörunum hafði verið rúllað inn í lyftuna
og líkmennirnir fylgdu með – lyftan bara lokaðist ekki – þó svo
allt væri reynt til að láta hana lokast.
Þá gripu líkmennirnir til þess ráðs að taka líkbörurnar út
úr lyftunni en fóru sjálfir inn í hana. Þá æddi lyftan af stað,
stoppaði hvergi, fór bara stjórnlaust upp og niður með
líkmennina tvo innanborðs. En börurnar með Sofíu á stóðu fyrir
utan lyftuna á 5. hæðinni ásamt næturhjúkkunni.
Ýmist voru líkbörurnar inni í lyftunni með líkmönnunum
eða utan hennar, ef lyftan lokaðist æddi hún upp og niður
stjórnlaust. Ef lyftan stoppaði þá var það bara á 5.hæðinni.
Við þessar óvanalegu aðstæður lifnaði smátt og smátt yfir
líkmönnunum og þeir fóru að talast við með svipbrigðum og
látbragði fremur en orðum. Þetta voru aðstæður sem þeir
höfðu ekki búist við.
Hjúkkan stóð álengdar og fylgdist með framvindunni. Þetta var
orðið spaugilegt. Þetta var eitthvað Sofíulegt. Í aðra röndina
hélt hjúkkan þó að lyftan væri biluð, það myndi koma í ljós
þegar fólk færi að koma á morgunvaktina. En þó fannst henni
þetta talsvert sérstakt svo ekki væri nú meira sagt. Allt þetta
hugsaði hún þar sem hún stóð fyrir utan lyftuna á 5. hæðinni
og fylgdist með því sem verða vildi.
Starfsfólkið á vakt á hinum hæðunum var farið að koma og
spyrjast fyrir um hvað væri með lyftuna. Það heyrðist um allt
húsið að lyftan var á fleygiferð upp og niður. Að lokum fór
þó öll þrenningin út á 1. hæðinni, Sofía á líkbörunum með
líkmennina tvo með sér.