Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2012, Side 43

Tímarit hjúkrunarfræðinga – 4. tbl. 88. árg. 2012 39
Sigrún Þóroddsdóttir, sigrtho@landspitali.is
Mér kemur í hug fyrirlesari á ráðstefnu
nýlega. Hann talaði um hvernig maður
tekur ákvarðanir í lífinu, hvaða nám
maður velur, hverjum maður giftist, hvar
maður starfar, hvar maður býr og svo
mætti lengi telja. Eru þetta kannski allt
tilviljanir? Velst þú þar sem þú passar eða
er þetta spurning um heppni?
Ég tel mig að minnsta kosti heppna
með starf hvort sem ég valdi starfið
eða það mig og mér þykir afar vænt
um starfið mitt. Þetta er erfitt starf en
líka mjög gefandi og oftast gleðilegt. Í
mínu starfi er afar mikilvægt að aðgreina
starfið og einkalífið án þess að verða
ópersónulegur. Ég hef lært þetta með
tímanum en stundum er þetta erfitt því
maður tengist fjölskyldunum á svo ólíkan
hátt.
Ég hef alltaf hlustað mikið á tónlist
sérstaklega þegar ég er ein í bílnum á leið
úr og í vinnu. Ég man eftir tímabili þegar ég
sinnti tveimur stúlkum í líknandi meðferð
í heimahjúkrun. Á þeim tíma hlustaði ég
mikið á sænska þjóðlagatónlist. Eitt lag
var í miklu uppáhaldi hjá mér og tengi ég
það því bæði gleði og sorg. Tárin runnu
þá stundum í bílnum og tárin runnu
líka þegar dóttir mín söng þetta lag við
brúðkaup systur sinnar seinna sama ár.
Þannig er einmitt lífið; skin og skúrir;
gleði og sorg.
Í búddatrú segir að maður geti ekki þekkt
gleðina nema maður þekki sorgina. Öll
áföll sem maður verður fyrir í lífinu hafa
áhrif um ófyrirsjáanlegan tíma og enginn
fer í gegnum lífið án áfalla. Manneskjan er
sem betur fer þeim kosti gædd að læra
að lifa af og lifa með áföllum í flestum
tilfellum. Vinna mín með fólki sem missir
börnin sín hefur kennt mér að það er
hægt að halda áfram og finna gleði og
hamingju þótt sorgin hverfi aldrei.
Hjúkrun er margbreytileg fræðigrein.
Ég er svo heppin að hafa fengið að
taka þátt í norrænnu samstarfi í siðfræði
tengt krabbameinslækningum barna.
Þetta samstarf hefur verið mjög gefandi
og kennt mér mikið. Ég tel að þessi
fræðigrein, á ensku medical ethics, sé
eitthvað sem við eigum eftir að heyra
meira af í framtíðinni því með aukinni
tækni og þekkingu verður spurningin
um hvort við eigum alltaf að gera allt
sem við getum fyrir alla sífellt áleitnari.
Við þurfum að þora að setjast niður og
ræða um hvað sé best fyrir sjúklinginn
á hverjum tíma og hvað sé eðlilegt að
gera í þágu rannsókna. Skjólstæðingar
okkar og aðstandendur þeirra hafa líka
aukinn möguleika á að afla sér þekkingar
á veraldarvefnum og við þurfum að mæta
þeim á ábyrgan hátt. Við sem vinnum
með börn þurfum líka að skoða hvenær
og hvort börnin hafa eitthvað að segja
um meðferð og hvað lögin segja okkur.
Enfremur hefur reynsla síðastliðinna ára
kennt okkur að fjármagn er ekki óþrjótandi
þó að við séum svo heppin á Íslandi að
hafa ekki þurft að neita skjólstæðingum
um meðferð, alla vega ekki börnum.
Hjá fullorðnum sjúklingumhefur þó
borið á lengri biðlistum og fullorðnir
skjólstæðingar hafa oftar en ekki þurft að
berjast fyrir ákveðum dýrum meðferðum.
Mín ósk er sú að við á Landspítala
stofnum hóp fólks sem hefur menntun,
reynslu og getu til að fjalla um siðfræðileg
álitamál og verði leiðbeinandi fyrir lækna
og hjúkrunarfræðinga. Markmiðið er
að teknar verði ákvarðanir sem þjóna
skjólstæðingum okkar sem best.
Hvers vegna hjúkrun? Hjúkrun er
fjölbreytt starf sem gefur mikla möguleika
á starfsþróun fyrir einstaklinginn og er ég
þakklát fyrir að hafa valið þessa menntun
þrátt fyrir að okkur hjúkrunarfræðingum
sé ekki sýndur sá sómi að fá greidd laun
í samræmi við menntun og ábyrgð.
Ég skora á Rósu Einarsdóttir hjúkrunar-
fræðing á göngudeild Barnaspítala
Hringsins að skrifa næsta þankastrik.
ÞANKASTRIK
AF HVERJU HJÚKRUN?
Sigrún Þóroddsdóttir er hjúkrunarfræðingur
í krabbameinsteyminu á Barnaspítala
Hringsins.
Ég hef starfað við barnahjúkrun í rúm 30 ár, lengst af við hjúkrun krabba­
meins veikra barna. Ég velti því oft fyrir mér af hverju ég fór í hjúkrun.