Morgunblaðið - 02.09.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 2. SEPTEMBER 2015
✝ Hörður Jóns-son fæddist í
Stóru-Ávík, Árnes-
hreppi, 8. mars
1953 og ólst þar
upp. Hann var
bráðkvaddur á
heimili sínu, Galt-
arvík, Hvalfjarð-
arsveit, 17. ágúst
2015.
Foreldrar Harð-
ar voru Jón Guð-
mundsson, f. 1910, d. 1974 og
Unnur Aðalheiður Jónsdóttir, f.
1917, d. 1991, bændur í Stóru-
Ávík.
Eftirlifandi eiginkona Harðar
er Guðný Elín Geirdóttir,
sjúkraliði, f. 10. febrúar 1954.
Foreldrar hennar eru Lóa Guð-
rún Gísladóttir, f. 1934 og Geir
Valdimarsson, f. 1927, d. 2009.
Systkini Harðar eru Anna, f.
1938, Margrét, f. 1939, Fanney,
f. 1941, Sólveig Stefanía, f. 1942,
Hrafnhildur, f. 1944, Guð-
mundur, f. 1945, d. 2009, Jón, f.
1948, Kristín Guðrún, f. 1950,
Benedikt Guðfinnur, f. 1954, d.
1974 og Ólína Elísabet, f. 1955.
Hörður var í barnaskólanum
á Finnbogastöðum, stundaði svo
framhaldsnám í Reykjaskóla í
Hrútafirði og útskrifaðist sem
húsasmíðameistari frá Iðnskól-
anum á Akranesi. Hann kom á
Akranes 1971 og kynntist þar
Guðnýju eiginkonu sinni. Þar
bjuggu þau til ársins 1999 þegar
þau fluttu í Galtarvík, Hval-
fjarðarsveit. Hörður vann m.a.
að smíði Borgarfjarðarbrúar,
hjá Trésmiðjunni Jaðar , gerði
út á trillu sem hann átti og starf-
aði lengst af sjálfstætt við smíð-
ar. Hann vann hjá Smellinn/BM
Vallá til æviloka.
Útför Harðar fór fram frá
Akraneskirkju 27. ágúst 2015.
Börn Harðar og
Guðnýjar eru 1)
Geir, f. 1972. Eig-
inkona hans er
Taru Harðarson og
eiga þau tvo syni,
Davíð, f. 2011 og
Daníel, f. 2012.
Fyrir á Geir einn
son, Hörð Gunnar,
f. 1999. Móðir hans
er Guðríður Rings-
ted. 2) Harpa, f.
1977. Eiginmaður hennar er
Ingi Már Ingvarsson, f. 1969.
Börn þeirra eru Anton Elí, f.
1999, Valdís Eva, f. 2002 og Orri
Freyr, f. 2014. 3) Hrafnhildur, f.
1984. Sambýlismaður hennar er
Jóhann Ómar Þorsteinsson,
barn þeirra er Heiðmar, f. 2014.
Jóhann á dóttur úr fyrra sam-
bandi, Marín, f. 2005.
Það er svo erfitt að setjast nið-
ur og skrifa minningargrein um
þig, elsku pabbi, ég er ekki tilbú-
in í það því þú varst tekinn svo
snögglega og á svo góðum aldri
frá okkur. Ég var alltaf svo mikil
pabbastelpa, er líka yngst. Ég
var alltaf að monta mig af því að
vera dóttir Harðar stranda-
manns sem spilaði alltaf á gítar-
inn og var alltaf kátur. Þú fórst
ekkert án gítarsins þíns sem var
svo skemmtilegt, þú tókst alltaf
lagið og þú gast sungið hvaða lag
sem er. Rosalega á ég eftir að
sakna að heyra þig taka lagið.
Núna sit ég hér og hugsa um
þig og það renna tár niður. Þetta
er svo erfitt, að hugsa um allar
stundirnar með þér en ég er um
leið þakklát fyrir að þú hafir verið
pabbi minn og ég hafi alist upp
hjá þér.
Þú varst líka þúsundþjala-
smiður. það var ekki eitt sem þú
gast ekki (kannski að mála) en
alltaf þegar bíllinn bilaði hjá mér,
og það voru nokkrir bílar, þá
komst þú alltaf til bjargar, dróst
bílinn minn í sveitina og gerðir
við hann og það var aldrei neitt
mál fyrir þig, þú vildir alltaf
hjálpa og gera allt fyrir mann.
Þú varst ein besta mannvera
sem ég hef hitt um ævina, þér
þótti svo vænt um dýrin og gast
talað endalaust um Skoppu, Týra
og Molly, sem er fyndið að hugsa
um eftirá. Svo áttirðu bát og þeg-
ar hann bilaði þá gerðir þú við
hann eins og ekkert væri. Þú
varst rosalega góður smiður,
stækkaðir bátinn þinn og byggðir
aukahús ofan á húsið okkar og
stækkaðir það. Þú varst snilling-
ur. Þvílíkur viskubrunnur sem er
farinn frá okkur, það verður erf-
itt að geta ekki hringt í þig og
spurt út í eitthvað því þú vissir
næstum allt. Þú varst líka alltaf
að lesa fræðslubækur og vildir
ólmur fræðast um allt milli him-
ins og jarðar. Ég gleymi því ekki
þegar ég ætlaði alltaf að fara að
horfa á vídjó, þá var oftar en ekki
búið að taka yfir myndirnar með
dýralífsþáttum. Var oft mjög
pirruð yfir þessu en það er ekki
annað hægt en að hlæja yfir
þessu í dag.
Ég gæti setið hér endalaust og
skrifað um þig, þú varst svo lit-
ríkur karakter og þú skilur eftir
stórt tómarúm í lífi okkar allra.
Þú komst við hjá okkur og Hörpu
systur á hverjum degi að kíkja á
barnabörnin, og svo fórstu til
Rvk. til Geirs að hitta strákana
hans, það er svo skrítið að heyra
þig ekki koma hingað. Missirinn
er mikill og það er erfitt að sætta
sig við það að þú sért farinn frá
okkur.
Minningarnar um þig gleym-
ast ekki og það verður mikið talað
um afa Hörð og börnin mín munu
fá að kynnast þér í gegnum alla
skemmtilegu sögurnar sem ég
kann af þér, elsku pabbi. En núna
kveð ég þig í bili og ég mun tala
við þig á hverju kvöldi í bænum
mínum.
Elska þig, pabbi. Þín dóttir,
Hrafnhildur.
Elsku afi Hörður. Hjartað
okkar grætur, því nú ertu farinn
til himna. Við söknum þín rosa-
lega mikið. Það var alltaf gott að
koma til þín. Þú varst alltaf svo
góður og leyfðir okkur allt. Þú
verður alltaf í hjörtum okkar, við
elskum þig afi Hörður.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Anton Elí, Valdís Eva
og Orri Freyr.
Hörður Jónsson
Þá er Jónatan afi
allur. Fyrir okkur
var hann holdgerv-
ingur manngæsku
og háttsemi. Eng-
inn maður var jafn hæværskur,
kurteis, blíður og heiðarlegur og
Jónatan afi. Auk þess var hann
mikill húmoristi, ekki síst þegar
hann tók út úr sér tennurnar til
að gantast með okkur barna-
börnunum. Reffilegheitin hjá afa
fylgdu honum hvert sem hann
fór. Ekki nóg með að hann var
jakkafataklæddur á skrifstof-
unni heldur var hann með sér-
stök úr sér gengin jakkaföt fyrir
síldarverksmiðjuna, en þeir sem
Jónatan Einarsson
✝ Jónatan Ein-arsson fæddist
1. júlí 1928. Hann
lést 17. ágúst 2015.
Útför hans fór
fram 29. ágúst
2015.
hafa stigið inn fæti
í svoleiðis húsnæði
vita, að lyktin þar,
sem þekkt var sem
„peningalykt“, læsti
sig í öll föt og þeir
sem þar unnu
máttu skrúbba sig
hátt og lágt ef
losna átti undan
lyktinni. Afi kenndi
okkur líka listina
við að „power-
nappa“, en fríðindi þess að búa
úti á landi voru þau að fara heim
að borða í hádeginu. Matur á
slaginu 12 og svo hádegislúr kl.
12.20 yfir útvarpsfréttum. Sem
pjakkur kom ég gjarnan við á
skrifstofunni hjá honum til að
spjalla. Ég man að ég vandaði
mig alltaf sérstaklega að tala af
virðingu og kurteisi til hans og
alls, alls ekki blóta fyrir framan
hann, því ég gat ekki ímyndað
mér hvað gerðist ef slíkt góð-
menni sem afi minn var heyrði
blótsyrði frá barnabarni sínu.
Himnarnir gætu hrunið, regn-
boginn yrði litlaus, blómin
myndu fölna og afi gæti breyst í
grjót, hugsaði ég með mér. En
það kom aldrei til þess. Þvert á
móti. Ég man nefnilega hvað ég
gladdist mikið þegar ég heyrði
afa blóta fyrst: „Djöööfullinn
sjálfur“ sagði hann lágri röddu
yfir átta fréttunum eitt kvöldið.
Ekki man ég tilefnið, en þarna
fékk ég loksins einhverskonar
staðfestingu á því að þessi goð-
um líki dýrlingur væri nú
kannski líka af holdi og blóði,
nokkuð sem er nauðsynlegur
eiginleiki afa. Ávallt gaf hann
sér tíma fyrir okkur krakkana,
þrátt fyrir að vera forstjóri í
einu stærsta fyrirtæki landsins.
Ekki var verra ef maður bað
hann um brúnan 50 kall til að
kaupa lífsins nauðsynjar og sæl-
gæti, fékk maður oftar en ekki
rauðan 500 kall í staðinn. Ef-
laust hefði hann kennt mér betri
lexíu með því að gefa mér aðeins
5 krónur, svona hvað lífsleikni
og fjármálalæsi varðar, en þetta
var afi í hnotskurn. Jónatan afi
var einnig friðarsinni. Jafnvel
svo okkur frændunum þótti nóg
um, því er við fengum leikfanga-
byssur í afmælis- eða jólagjöf
keypti hann þær af okkur jafn-
óðum. Þá seldi Einarsbúð ekki
leikfangabyssur heldur, því hon-
um hugnaðist ekki að börn léku
sér með slík „morðtól“, nokkuð
sem þótti súrt í broti þá, en
maður varð þakklátur fyrir síð-
ar. Afi virtist ávallt mjög ham-
ingjusamur maður. Sérlega
minnisstæð eru hlátursköstin
sem hann og amma heitin tóku,
svo tárin streymdu niður kinn-
arnar, svo innileg voru þau. Ég
hafði ekki kynnst svo tærri gleði
milli hjóna á þessum aldri fyrr.
Það varð afa því mikil lukka að
kynnast henni Sigrúnu sinni eft-
ir að amma lést. Hún er kona
sem hann gat hlegið með og áttu
þau mörg góð ár saman. Fyrir
það erum við ávallt þakklát.
Hvíldu í friði.
Trausti Salvar Kristjánsson,
Halla Katrín Kristjánsdóttir.
Eftirfarandi
grein er birt aftur
vegna mistaka í
fyrri birtingu er
niðurlag greinar-
innar féll niður.
Morgunblaðið biður hlutaðeig-
andi velvirðingar.
Ein dáðasta og hjálpsamasta
dóttir Siglufjarðar er fallin frá.
Magðalena S. Hallsdóttir,
Madda, ólst upp á Siglufirði á
þeim árum sem lífsbaráttan var
hörð. Hún fylgdist vel með striti
lítilmagnans og vissi hvar skór-
inn kreppti. Mörg heimili nutu
hjálpsemi hennar þegar þrengdi
að og hún var sannkallaður „mis-
kunnsamur Samverji“.
Madda ólst upp hjá foreldrum
sínum, Halli Garibaldasyni og
Sigríði Jónsdóttur, og á því
sæmdarheimili ríkti góðvild og
greiðasemi. Hallur og Sigríður
eignuðust átta börn og tóku auk
þess að sér þrjú fósturbörn. Ósk-
ar, föður minn, þá á tíunda ári,
Jóhannes, átta ára, og 30 árum
síðar dóttur hans, Lillu, átta ára,
sem var skírð Magðalena þegar
hún fermdist. Þar að auki opnuðu
þau heimili sitt fyrir gömlum,
sjúkum manni, Jósef, föður Jó-
hannesar. Hann hafði komið til
læknis á Siglufirði, átti engan að
og þau önnuðust hann og hjúkr-
uðu honum til dauðadags. Á
þessu göfuga heimili sló gull-
hjarta. Madda erfði þessa ein-
stæðu mildi og manngæsku og
endurgalt margfalt til samborg-
ara sinna. Því gladdist ég mjög
þegar ég frétti að orðunefnd
hefði sæmt hana riddarakrossi
Hinnar íslensku fálkaorðu.
Madda var mér eins og stóra
systir, alltaf til staðar, hjálpfús
og elskuleg. Ég man margar
kirkjuferðirnar þar sem hún
leiddi okkur frændurna, Helga
og Jonna, bræður sína, og mig, á
sunnudögum til messu. Eitt sinn
sagði hún við mig: „Höddi minn,
Magðalena Sigríð-
ur Hallsdóttir
✝ Magðalena Sig-ríður Halls-
dóttir fæddist 28.
júní 1928. Hún lést
31. júlí 2015. Útför
Magðalenu fór
fram 9. ágúst 2015.
þú ættir að lesa sög-
urnar um Jesú.“ Ég
gerði það og varð
svo spenntur yfir
þeim að margar
lærði ég utanbókar.
Löngu seinna
heyrði ég því fleygt
að velmegandi frú
hefði spurt séra
Óskar með hneyksl-
unarsvip „hvort það
væri virkilega satt
að sonur kommúnista hefði orðið
hæstur í kristnifræði?“ Þökk sé
Möddu fyrir hollráðin.
Hún bar kjör eldri borgara
mjög fyrir brjósti. Einnig vann
hún ómetanleg störf fyrir kven-
félagið Von auk þess að sinna öt-
ullega kirkjustarfi. Hún var guð-
rækin og stjórnsöm og lét verkin
tala. Hún var í kirkjukórnum í
yfir 70 ár og sagt var að hún
kynni sálmabókina utan að. Þá
var hún ekki síður minnug á töl-
ur og kunni símaskrá Siglfirð-
inga utan að. Þetta sannreyndi
ég er við sátum eina kvöldstund
– ég fletti upp í skránni hér og
þar og spurði hana um nokkur
nöfn. Aldrei stóð á svari.
Upp í reit, suður á bakka, inn í
fjörð, niður á eyri og út á strönd
– alls staðar lágu spor Möddu.
Hún leit eftir þeim sem áttu
bágt, ýmist vegna veikinda, fjár-
hagserfiðleika, slysa eða ástvina-
missis. Alls staðar fylgdi henni
birta og hugarró. Hún var svo
sannarlega ljós í húsi sérhvers
manns. Ég fylltist stolti þegar ég
heyrði um og fylgdist með lífs-
starfi hennar.
Við andlát þessarar mikilhæfu
konu sendum við kona mín, Anna
Friðbjarnardóttir – Bíbí, börnum
hennar og öðrum ættmennum
innilegar samúðarkveðjur.
Að lokum tileinka ég Möddu
þessa litlu jólavísu sem kona mín
gaukaði að mér fyrir síðustu jól,
því það var jú alltaf eins og jólin
væru komin þegar við heimsótt-
um Möddu.
Ljós í glugga, ljós á borði,
ljós í hjarta sérhvers manns,
ljós í huga, ljós í orði,
ljós við komu frelsarans.
Blessuð sé minning Möddu.
Hörður S. Óskarsson.
Ég sá að María
vinkona mín er dáin.
Ég keyrði Maríu í
mörg ár í ferðaþjón-
ustu fatlaðra. Við töluðum mikið
saman, stundum fórum við á
trúnó, við treystum hvoru öðru al-
gjörlega, það sýnir sig best að hún
bað mig að kalla sig Diddu og
fannst mér það gott. Það er gott
að eiga svona vin, því stundum
þurfti ég að blása út og ég fékk al-
gjört næði, þannig að það eru for-
réttindi að hafa kynnst svona gull-
mola sem María var. Ég vil votta
María Kristín
Tómasdóttir
✝ María KristínTómasdóttir
fæddist 7. desem-
ber 1931. Hún lést
25. júlí 2015.
Útför Maríu
Kristínar fór fram
7. ágúst 2015.
börnum og öðrum
aðstandendum inni-
lega samúð mína og
ég er viss um að
María fær góðar
móttökur hjá þeim
feðgum.
Ævar
Agnarsson.
Margrét Tómas-
dóttir, félagi okkar
og samstarfsmaður um árabil er
látin, eftir löng og ströng veikindi.
Margrét starfaði á skrifstofu
Sjúkraliðafélags Íslands sem bók-
ari og við ýmis önnur störf er til
féllu. Henni var vandalaust að til-
einka sér hvert það starf er tilféll,
enda ráðagóð, útsjónarsöm og
glögg að finna farsælar lausnir
þeirra mála sem henni voru falin.
Hún bjó að áratuga farsælli
reynslu af ýmsum störfum er
tengdust launafólki, afkomu þess
og baráttu fyrir bættu samfélagi.
Um árabil átti Margrét sæti í
stjórn Starfsmannafélags ríkis-
stofnana og tók þátt í starfi þess af
lífi og sál, með öðrum byltingar-
konum.
Fyrri hluta starfsævi sinnar
starfaði Margrét hjá Trygginga-
stofnun ríkisins við ýmis störf og
sem starfsmaður Atvinnuleysis-
tryggingasjóðs, meðan hann var
rekinn undir hatti trygginganna. Í
fjölda ára starfaði hún sem deilda-
stjóri hjá Vinnumálastofnun ríkis-
ins.
Eftir að Margrét lét af störfum
hjá sjóðnum var hún skipuð af
ráðherra vegna reynslu sinnar
sem fulltrúi í Úrskurðarnefnd at-
vinnuleysistrygginga.
Margrét og eiginmaður hennar
unnu útivistum og veiðum af heil-
um hug. Strandir eða Aðalvíkin
voru einnig í miklu uppáhaldi hjá
Margréti. Eftir dvöl þar kom hún
endurnærð og full af orku.
Gamli bærinn í „víkinni“ og um-
stangið við lagfæringu, endurgerð
og uppbygging hans var henni
mjög hugleikin. Margrét átti tæp-
ast orð til að lýsa þeim hughrifum
sem staðurinn og dvölin þar veitti
henni.
Tjaldvagn þeirra hjóna bar
handbragði þeirra og smekkvísi
fagurt vitni.
Hver fermetri vagnsins var út-
hugsaður og öðrum til eftir-
breytni, sem fengu tækifæri til að
skoða skipulag hans og fyrir-
komulag. Ófáar sögur af veiðiferð-
um þeirra hjóna í Rangárnar og
víðar var okkur sem áttum með
henni stund óþrjótandi umræðu-
efni.
Hún sagði með stolti frá þeirri
stundu er henni hlotnaðist sá heið-
ur að hafa dregið stærsta lax árs-
ins og var heiðruð sem slík á
árshátíð Stangveiðifélagsins það
ár.
Við fyrrverandi samstarfs-
félagar Margrétar sendum eigin-
manni, öldruðum föður og öðrum
ættingjum og vinum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Minn-
ingar um góðan félaga lifa.
Fyrir hönd vinnufélaga Sjúkra-
liðafélags Íslands,
Kristín Á. Guðmundsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför okkar elskaða
eiginmanns, föður, tengdaföður, afa og
langafa,
BJARNA BJARNASONAR,
löggilts endurskoðanda.
.
Alma Thorarensen,
Ragnheiður Erla Bjarnadóttir,
Helga Hrefna Bjarnadóttir,
Stefán Örn Bjarnason, Sigrún Þórarinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þökkum auðsýnda samúð, vinarhug og
kærleika vegna fráfalls hjartkærrar móður
okkar, systur, tengdamóður og ömmu,
GUÐRÚNAR SVEINSDÓTTUR,
hjúkrunarfræðings,
frá Reyni í Mýrdal,
Vogatungu 26, Kópavogi.
Guð blessi ykkur öll.
.
Æsa Hrólfsdóttir, Ingi Hafliði Guðjónsson,
Hildur Björg Hrólfsdóttir, Ómar Imsland,
Guðbjörg Sveinsdóttir,
Brynja, Arna og Hrólfur.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar