Skólavarðan - 01.12.2015, Side 18

18 DESEMBER 2015
„Mamma er ættuð frá Siglu-
firði en pabbi af Snæfellsnesi,
kominn af „vondu fólki“ undan
jökli. Ég fæddist reyndar í Kaup-
mannahöfn en ólst upp skammt
frá Borgarnesi, gekk í barnaskóla
á Varmalandi og tók landspróf í
Borgarnesi. Eftir að menntaskóla-
náminu lauk kenndi ég einn vetur
í Skagafirði og annan á Suðureyri,
réttindalaus auðvitað. Þau kynni
mín af starfinu urðu til þess að
ég ákvað að fara í Kennaraháskólann og
lauk þaðan prófi 1980, með stærðfræði sem
sérgrein.“
Sér æ betur hvað Garðaskóli var
vel rekinn skóli
„Haustið eftir útskrift réði ég mig að
Garðaskóla í Garðabæ, en þar var skóla-
stjóri þá Gunnlaugur Sigurðsson. Ég hef
síðar séð æ betur hvað sá skóli var vel
rekinn á allan hátt. Þarna í Garðabænum
var ég í tæp 30 ár. Á þessu tímabili tók ég
kennsluréttindanám sem veitti réttindi
við framhaldsskóla. Maðurinn minn og
ég keyptum jörð á Suðurlandi og ég, með
framhaldsskólaréttindin, fékk starf
á Selfossi, við Fjölbrautaskóla
Suðurlands árið 2006 og var þar
í þrjú ár.“
Það hefur væntanlega
verið mikil breyting, að kenna í
framhaldsskóla?
„Já, og mér féll sú breyting
ekki vel. Við Fjölbrautaskólann
starfaði margt mjög gott fólk
en stjórnun skólans var afar
losaraleg að ekki sé meira sagt.
Maður mátti ekki krefjast neins af nemend-
um, fékk í kassavís miða frá námsráðgjöfum
um að þessi og þessi hefði skerta tímasókn,
en maður fékk ekki að vita af hverju. Svo
kláraði maður að kenna og fór í Bónus og þá
stóð viðkomandi þar og var að vinna. Mín
upplifun var svona, þetta væri fjöldafram-
leiðsla á meðalnemendum og allt sem hét
stjórnun ákvarðaðist af geðþótta.”
Nóg komið af Selfossi
Eftir þrjú ár við Fjölbrautaskólann á Selfossi
gat Kristín ekki hugsað sér að vera þar
lengur. Það var komið að tímamótum.
„Ég slasaðist og maðurinn minn
veiktist. Við höfðum alltaf talað um það ann-
að slagið, maðurinn minn og ég, að það væri
nú gaman að prófa að búa í Danmörku, en
sonur minn bjó hér með sínar þrjár dætur.
Við fórum hingað í fermingarveislu barna-
barnsins árið 2009 og þegar við komum
heim til Íslands sagði ég: „hvenær ætlum við
að láta verða af þessari hugmynd, kannski
bara þegar við verðum dauð“. „Nei nei,“
sagði hann og sex vikum seinna vorum við
svo hér. Fyrsta árið fór nú eiginlega í að átta
sig á hlutunum, en hér er margt öðruvísi en
heima og ýmislegt spaugilegt sem maður
lenti í, svona í upphafi. Fyrsta veturinn fékk
ég vinnu í þrjá mánuði í Næstved, í gegnum
mann sem ég þekkti. Þarna kynntist ég
danska framhaldsskólakerfinu.“
Vildi kenna í menntaskóla
„Svo sótti ég um vinnu í mörgum skólum,
var að vonast eftir að fá vinnu sem fram-
haldsskólakennari, í menntaskóla frekar en
blönduðum framhaldsskóla. Ég fór í nokkur
viðtöl, var opin fyrir því að vera annars
staðar en hér í Kaupmannahöfn og jafnvel
annars staðar en á Sjálandi. Hér bauðst mér
svo starf, sem stærðfræðikennari, árið 2010
KENNARAR
EN EKKI
SÁLU­
HJÁLPARAR
„Starfsumhverfi og laun er allt annað og
betra en var heima,“ segir Kristín Bjarnadóttir,
stærðfræðikennari í Danmörku.
Í Örestad hverfinu á Amager er eftirsóttasti menntaskóli
Danmerkur, Örestad Gymnasium, en árlega sækja margfalt
fleiri um skólavist þar en komast að. Skólinn var stofnaður
árið 2005 en aðalbygging hans var tekin í notkun 2007.
Hún þykir óvenjuleg og hefur verið tilnefnd til alþjóðlegra
arkitektaverðlauna. Við skólann starfar íslenskur stærð-
fræðikennari, Kristín Bjarnadóttir, úr Borgarfirði vestra.
Hún settist niður með útsendara Skólavörðunnar og spjallið
byrjar á hefðbundin íslenskan máta.
Borgþór
Arngríms son
Kaupmannahöfn