Félagsbréf - 01.09.1963, Qupperneq 27

fæturna. ,,Hann sagði, að það vildi
bara svo til, að kvæðin væru eftir
eina stórskáldiS á þessari öld. Hann
sagði, að ég hefði átt að kaupa þýð-
ingu eða eitthvað þess háttar. Eða
lœra máliS, takk.“
„Agalegt. Agalegt. 1 raun og veru
er það sorglegt, það er einmitt það sem
það er. Pabbi þinn var að segja í
gærkvöldi. .. .“
„Andartak, mamma,“ sagði stúlkan.
Hún fór yfir að gluggabekknum og
náði í sígaretturnar, kveikti sér í einni
og settist aftur á rúmið. ,,Mamma,“
sagði hún og blés út úr sér reyk.
„Muriel. Hlustaðu nú á mig.“
„Já, ég hlusta.“
„Pabbi þinn talaði við Sivetski
lækni.
„Ha?“ sagði stúlkan.
„Hann sagði honum allt. Að minnsta
kosti sagðist hann hafa gert það —
þú veizt hvernig hann pabbi þinn er.
Trén. Og þetta með gluggann. Og allt
þetta hræðilega, sem hann sagði við
ömmu út af því hvernig hún ætlaði
sér að hverfa héðan. Og hvernig hann
fór með allar þessar yndislegu myndir
frá Bermuda — sem sagt allt.“
„Nú,“ sagði stúlkan.
„Nú. í fyrsta lagi, sagði hann, að
það væri hreinlega glæpsamlegt, að
herinn skyldi hafa sleppt honum af
spítalanum, ég get svarið það. Hann
sagði pabba þínum alveg ákveðið, að
það gæti svo farið — það væru meira
að segja miklar líkur til að Seymour
kynni að tapa sér alveg. Ég get svarið
þetta.“
„Það er geðveikralæknir hérna á
hótelinu,“ sagði stúlkan.
„Hver er það? Hvað heitir hann?“
„Það veit ég ekki. Risser eða eitthvað
svoleiðis. Hann á að vera feykilega
góður.“
„Hef aldrei heyrt hans getið.“
„Ja, hvað um það, hann á að vera
mjög góður.“
„Gerðu það fyrir mig að vera ekki
hortug, Muriel. Við höfum miklar
áhyggjur af þér. l’abbi þinn vildi helzt
senda þér skeyti í gærkvöldi um að
koma heim, skal ég segja þ. . . .“
„Ég kem ekki heim eins og er,
mamma. Svo andaðu hægar.“
„Muriel, ég get svarið það. Doktor
Sivetski segir, að það geti vel farið
svo, að Seymour tapi sér al....“
„Mamma. Ég er rétt komin hingað.
Þetta er fyrsta fríið, sem ég hef átt
í mörg ár, og ég ætla ekki að fara að
búa allt niður strax og koma heim,“
sagði stúlkan. „Ég gæti heldur ekki
ferðazt núna. Ég er svo sólbrennd að
ég get varla hreyft mig.“
„Þú ert mikið brunnin? Notaðurðu
ekki sólarolíuna Brons, sem ég setti
í töskuna þína. Ég setti hana beint. . .“
„Ég notaði hana. Ég brann samt.“
„Það er hræðilegt. Hvar ertu
brunnin?“
„öll, elskan. Öll.“
„Þetta er hræðilegt.“
„Ég lifi það af.“
„Segðu mér, talaðurðu við þennan
geðlækni?“
„Ja, já,“ sagði stúlkan.
„Hvað sagði hann? Hvar var Sey-
mour, þegar þú talaðir við hann?“
„í Sjávarsalnum að spila á píanóið.
Hann hefur verið að spila á píanóið
bæði kvöldin, síðan við komum.
FÉLAGSBRÉF 23