Félagsbréf - 01.09.1963, Side 28

„Jæja, hvað sagði hann?“
„0, ekki mikið. Hann yrti á mig
að fyrra bragði. Ég sat við hliðina á
honum í hingó í gærkvöldi, og liann
spurði mig, hvort það væri ekki maður-
inn minn sem væri að spila á píanóið
í hinum salnum. Ég sagði jú, það væri
hann, og hann spurði mig, hvort Sey-
mour væri eitthvað veikur eða svo-
leiðis. Svo ég sagði....“
„Af hverju spurði hann að því?“
„Það veit ég ekki, mamma. Ætli
það sé ekki af því livað hann er fölur
og allt það,“ sagði stúlkan. Hvað um
það, eftir bíngó spurði hann og kon-
an hans mig, hvort ég vildi þiggja hjá
þeim drykk. Svo ég gerði það. Konan
hans er hræðileg. Manstu eftir kjóln-
um, sem við sáum í glugganum í
Bonwit. Þessi, sem þú sagðir þurfa
pínu, pínu. .. . “
„Sá græni?“
„Hún var í honum. Og ekkert nema
mjaðmir. Hún var alltaf að spyrja mig,
hvort Seymour væri skyldur þessari
Súsönnu Glass, sem á búðina á Madi-
son Avenue, þarna hattabúðina.“
„En livað sagði hann svo. Ég meina
læknirinn?“
„Ó, ja, ekki neitt eiginlega. Sjáðu
við vórum þarna á barnum. Það var
ægilegur hávaði.“
„Já, en sagðurðu honum, hvað hann
reyndi að gera við stólinn hennar
•• occ
ommu:
„Nei, mamma. Ég fór ekki mikið út
í einstök atriði,“ sagði stúlkan. „Ég
fæ sennilega tækifæri til að tala við
hann aftur. Hann er allan daginn á
barnum.“
„Sagði hann nokkuð, að gæti verið,
að hann færi að verða, þú veizt, skrýt-
inn eða svoleiðis? Að hann gæti gert
þér eitthvað?"
„Ekki beint,“ sagði stúlkan. „Hann
þurfti að vita meira um hann, mamma.
Þeir þurfa að vita allt um barnæsku
þína — allt þetta þú veizt. Ég sagði
þér það, við gátum varla talað saman,
það var svo mikill liávaði þarna.“
„Jæja. Hvernig er hláa kápan þín?“
„Ágæt. Ég lét taka svolítið af stopp-
inu úr henni.“
„Hvernig eru fötin í ár?“
„Hræðileg. En alveg dásamleg.
Maður sér palíettur og allt,“ sagði
stúlkan.
„Hvernig er hcrbergið þitt?“
„Ágætt. Ekki meira en það samt. Við
gátum ekki fengið herbergið, sem við
höfðum fyrir stríð,“ sagði stúlkan.
„Fólkið er alveg agalegt í ár. Þú ættir
bara að sjá, livað situr næst okkur í
borðsalnum. Við næsta borð. Þau eru
alveg eins og þau hefðu komið í vöru-
bíl.“
,,Já, það er alls staðar svona. Hvern-
ig er síði kjóllinn þinn.“
„Hann er of síður. Ég sagði þér,
að hann væri of siður.“
„Muriel, ég ætla hara að spyrja þig
einu sinni enn. Er ekkert að?“
„Nei, mamma,“ sagði stúlkan. „1
nítugasta sinn.“
„Og þú vilt ekki koma heim?“
„Nei, mamma.“
„Pabbi þinn sagði í gærkvöldi, að
hann væri meira en fús til að borga
fyrir þig, ef þú vildir fara eitthvað i
hurtu ein til að hugsa þig um. Þu
gætir farið i indæla siglingu. Okkur
fannst báðum....“
24 FÉLAGSBRÉF