Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.07.1997, Page 20

augunum gulu. Yngri börnunum er komið í ró, þau fara strax að sofa
aftur. Drengurinn stendur um stund á skyrtunni, skítugur á fótleggj-
unum, og horfir í eldinn. Svo lítur hann á hana, sér tárin í augum
hennar og segir um leið og hann tekur um hálsinn á henni:
„Mamma, ég ætla aldrei að gerast rekstrarmaður. Þá má ég hundur
heita!"
Og hún þrýstir honum að þreyttu brjósti sínu og kyssir hann. Og
þannig sitja þau saman meðan feimin dagskíman gyllir óbyggðirnar.